Τοπία σε μεταβολισμό: η τοπιακή πολεοδομία και το εδαφικό ανάλογο

Καρύδη, Ηώ

dc.contributor	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
dc.contributor.author	Καρύδη, Ηώ	el
dc.date.accessioned	2015-05-15T09:27:36Z
dc.date.available	2015-05-15T09:27:36Z
dc.date.issued	2015-05-15
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/40776
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.1770
dc.rights	Default License
dc.subject	Αρχιτεκτονική	el
dc.subject	Τοπίο	el
dc.subject	Πολεοδομία	el
dc.subject	Αστικός Σχεδιασμός	el
dc.subject	Οικολογία	el
dc.title	Τοπία σε μεταβολισμό: η τοπιακή πολεοδομία και το εδαφικό ανάλογο	el
dc.contributor.department
heal.type	doctoralThesis
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.language	el
heal.access	campus	en
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2015-02-17
heal.abstract	Η παρούσα έρευνα εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο οι τοπιακές υποδομές καθίστανται το αρχιτεκτονικό εργαλείο αστικής παρέμβασης με χαρακτηριστικό την ενδιάμεση ‐εργαλειακή και επιτελεστική‐λογική αναδιάρθρωσης του εδάφους και τη δικτυακή συγκρότηση φυσικο¬τεχνητών συστημάτων, σε γεωγραφική διαχείριση. Τούτο αναπτύσσει σύνθετα υβρίδια αστικών τυπολογιών μέσα από αστικές και περιβαλλοντικές διαδικασίες δραστηριοποιημένες στην πλήρη συσχέτισή τους. Στην κατεύθυνση αυτή, ωθούν οι εξής διαπιστώσεις:(α) η κατανόηση του«φυσικού» ως εσωτερικό στοιχείο της πολιτισμικής και κοινωνική συγκρότησης,(β) η δια‐λειτουργική συνέργεια μεταξύ παραγωγής δικτυωμένων υποδομών και τοπιακού σχεδιασμού,(γ) η αναγνώριση των ορίων του κληροδοτημένου αστικού σχεδιασμού στο να διαχειριστεί επιτελεστικά την υλική οργάνωση του ευμετάβλητου φυσικού και (δ) η ρητή πλέον μετατόπιση του τοπιακού σχεδιασμού από την συγκρότηση ενός «φυσικού σκηνικού» προς μεθοδολογίες και πρακτικές διαχείρισης ευμετάβλητων παραμέτρων του φυσικού. Πως όμως η αρχιτεκτονική προσέγγιση τοπιακού σχεδιασμού μπορεί να χειριστεί κανόνες και διαμορφωτικές λογικές φυσικού σχεδιασμού σχετικά με τις υλικές δυνατότητες των μεταβολών που περιγράφουν τέτοιες δυναμικές εκφάνσεις; Το επιστημολογικό πεδίο αυτού του ερευνητικού ερωτήματος εντάσσεται στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία 15 χρόνια διεπιστημονική περιοχή της «Τοπιακής Πολεοδομίας» και στην μεταγενέστερη έννοια των «Τοπιακών Υποδομών». Τόσο οι όροι όσο και η γενεαλογία τους εξετάζονται διεξοδικά. Συνοψίζονται τα ζητούμενα στην αντιμετώπιση προβλημάτων από την εντεινόμενη αστικοποίηση, ως αντικείμενο διεπιστημονικής προσέγγισης. Τεκμηριώνονται οι θέσεις που βλέπουν αποτελεσματικότερες τις ολιστικές προσεγγίσεις στην αξιοποίηση κατάλληλων τεχνικών φυσικής παρέμβασης για την ανανέωση του αστικού εδάφους δίνοντας έμφαση στις μεταβολικές ιδιότητες των φυσικών συστημάτων σε παραγωγικούς μηχανισμούς που μπορούν να καθιστούν το σύστημα: Τοπίο και φυσικοί πόροι σημαντικό συντελεστή αειφορικής αστικής ανάπτυξης. Ωστόσο οι πρόσφατες προσπάθειες να συνδεθούν οι φυσικές και κοινωνικό‐πολιτικές διεργασίες μέσα από υλικά πρότυπα οργάνωσης του χώρου, μέσω μεθόδων και τεχνικών που εκμεταλλεύονται το έδαφος, ως υλικό υπόβαθρο διαχειρίσιμο μέσα από τις χρονικά μεταβαλλόμενες ιδιότητές του, σε πολλά παραδείγματα παραμένει εκτός τεκμηρίωσης ή επενδύεται με επιλύσεις σε μεταφορικό επίπεδο (Reed,2014;Corner,2004, Picon,2003). Η απάντηση στον προβληματισμό βασίζεται στο συσχετισμό δύο επιπέδων: (α) Στην Θεωρητική Επισκόπηση αναδιφεί τις μεθοδολογικές προσεγγίσεις της Τοπιακής Πολεοδομίας που έως σήμερα παραμένουν συγκεχυμένες για τον τρόπο που βασικές θεωρίες, μοντέλα και μεθοδολογίες που αφορούν στην οικολογική και μεταβολική διάσταση ενημερώνουν τον τοπιακό σχεδιασμό. Εστιάζει ιδίως στον τρόπο που αυτός ο σχεδιασμός ενσωματώνει επιχειρήματα και θέσεις από ένα ευρύ διεπιστημονικό πεδίο που εκτείνεται από την αστική γεωγραφία και τις πρόσφατες θεωρίες του δικτυακού χώρου έως τους ειδικότερους κλάδους της οικολογίας που μιλούν και ενορχηστρώνουν τοπολογικά μοντέλα θεώρησης της οικολογικής δικτύωσης. Εφαρμόζοντας μια «κάθετη ανάγνωση» στις θεωρίες της παραγωγής αστικού τοπίου και υποδομών μέσα από το φίλτρο της πολιτικής οικολογίας, της οικολογικής μηχανικής και της μελέτης της πόλης θα υποστηριχτεί μια σημαντική μετατόπιση στην αρχιτεκτονική εργαλειοθήκη: Από τα τύπο‐μορφολογικά πρότυπα στροφή σε περισσότερο διαγραμματικές τυπολογίες για την ολοκληρωμένη περιγραφή και διαχείριση της μεταβολής του φυσικού, γεγονός που εξηγείται τόσο από τον δια‐δραστικό χαρακτήρα των προτεινομένων, όσο και από την απαίτηση προβλέψιμων στρατηγικών. (β) Στην Εμπειρική Τεκμηρίωση διερευνά την ευμετάβλητη υλική οργάνωση σε μια σύνθετη εδαφική οντότητα την οποία θα ονομάσουμε Εδαφικό Ανάλογο, ικανή να λειτουργεί αναδραστικά και να διαμορφώνει το ευρύτερο πεδίο σε σχέση με δραστικούς μεταβολικούς παράγοντες. Ως ειδικότερο αντικείμενο διερεύνησης τίθεται η αλληλουχία υδάτινου συστήματος και εδάφους εστιάζοντας στην ένταξη του νερού ως «φυσικού μεταβολιστή» στις τακτικές του σχεδιασμού. Η διερεύνηση της σύνθεσης αστικής μορφολογίας σε αρμονία με τη φυσική λειτουργία της απορροής των υδάτων και του τρόπου που αυτή καθίσταται διαχειρίσιμη στα πλαίσια τοπιακής διαχείρισης, δείχνει πως το ευμετάβλητο υδρολογικό στοιχείο μπορεί να γίνει καθοριστικός παράγοντας στην μελέτη των διαδικασιών του χώρου και ταυτόχρονα παραγωγός μορφοποίησης αποδοτικών νέων αστικών τυπολογιών με επιτελεστικό νόημα συνδυαστικά με εφαρμογές του Εδαφικού Αναλόγου. Η παρούσα έρευνα θα διατυπώσει ένα νέο μεθοδολογικό εργαλείο για την ενσωμάτωση μεταβολικών διεργασιών σε φυσικo‐τεχνικά συστήματα υποδομών εμπλέκοντας τις υλικές και γεωμετρικές παραμέτρους που απαιτεί μια τέτοια διαχείριση. Τούτο προωθεί:(α) τη διαπίστωση ότι πρόβλημα της ένταξης της υλικής μεταβολής ως εποπτική παράσταση εμφανίζεται κεντρικό στην τυπολογία και ως εκ τούτου δίνεται έμφαση στην μετατόπιση από μια παραθετική τυπολογική εκδοχή συγκρότησης στοιχείων και μορφών στο χώρο σε μια διαγραμματική και σχεσιακή τυπολογική προσέγγιση η οποία επιτρέπει με όρους αναγραφής(indexing), και με επάλληλους συσχετισμούς στρωματογραφικών δεδομένων τη δικτυακή συγκρότηση πεδίου με δυνατότητες δυναμικής προσαρμοστικής διαχείρισης διαδικαστικών μορφωμάτων φυσικοτεχνητών υποδομών που προσιδιάζουν στα “processual artifacts” κατά τη Hansen (2012) ή στα “process‐objects” για τον Kwinter(1992), και (β) την πολύπτυχη κατανόηση ενός συστήματος, που εξετάζεται ως προς τις παραμέτρους μεταβολικής δυνατότητας, υλικότητας και γεωμετρίας. Τις παραμέτρους αυτές εφαρμόζουμε τόσο στο επίπεδο της εδαφικής οργάνωσης με ικανότητα να συγκροτεί ένα νέο συνθετικό οργανωτικό πρότυπο φυσικό‐τεχνητής υποδομής (Εδαφικό Ανάλογο), όσο και στο επίπεδο της ευρύτερης γεωγραφικής διάρθρωσης. Η οργάνωση του χώρου μέσα από το Εδαφικό Ανάλογο συστήνει ένα συνθετικό εργαλείο ικανό να παρακολουθεί διευρυμένους οικολογικούς στόχους, αλλά και «μεθοδολογική γέφυρα’ για την προσαρμοστική διαχείριση από το γεωγραφικό πεδίο στο 1:1 της εδαφικής διαχείρισης.	el
heal.abstract	“Landscapes in Metabolism: Landscape Urbanism and its Ground Analogue” Tackles questions of infrastructural and natural network systems in contemporary formulations aiming to re‐activate urban places. Seen in the context of critical contradictions manifest in the socio‐technical moves of urbanization and testing the efficiency in the use (and waste) made of cultural and environmental resources, explores the quest to re‐integrate natural, social and technical processes into a new, sustainable, culture for supports of urban life with perspective. Tracing the genealogy of Landscape Urbanism in the development of alternative visions, both in terms of conceptualization and of practice guidance, in a new paradigm aiming to explain and manage urbanism globally and inter‐disciplinary as landscape, her work focuses on the methods to reshape the ground by integrating and initiating cohesive natural and urban processes into networks able to add value in the sustainable character of place, catalytic for its (re‐)activation. The integration of architectural tools in the inter‐disciplinary processes formulating Landscape Infrastructures, intermediate networks employing the interface of ground and water, allowing for a sustainable culture with adaptability to the timing and needs of urban life, can be seen alternatively– away from impressive buildings and symbolic sceneries. The new, re‐oriented architectural, landscape and urban design part in the planning and project work of renewal and development becomes indispensable in the shaping of metabolic conditions, e.g. forms accruing to the functions set to motion by the composite ground, a flexible “support in process” of re‐folding, condensing, stratifying multiple actions and processes in urban space through time. Typical formations to date are drawn from the metabolisms of natural processes commanding the green areas and public amenity/infrastructural networks in projects and works primarily employed in the Dutch and Anglo‐Saxon urban practices. Radically differing from the ad‐hoc use and the decorative part left to landscape architecture, (nonetheless rich in proposing “capabilities” drawn from the sincere study of “the natural”), the new‐productive role of architecture in the elaboration of Landscape Urbanism is being tested in several Case Studies, drawn both from her academic consideration of urban interventions and works and from her personal commitment to project work, already undergone academic scrutiny, and aiming to relate theory and praxis adherent to the new Paradigm.	en
heal.sponsor	IKY	el
heal.advisorName	Μωραίτης, Κώστας	el
heal.committeeMemberName	Κούρκουλας, Αντρέας	el
heal.committeeMemberName	Παρμενίδης, Γιώργος	el
heal.committeeMemberName	Κοτιώνης, Ζήσης	el
heal.committeeMemberName	Λάσκαρης, Νίκος	el
heal.committeeMemberName	Μουτζούρης, Κώστας	el
heal.committeeMemberName	Παγώνης, Θάνος	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	375
heal.fullTextAvailability	true