Γραμμές _ μονοπάτια: ερμηνεύοντας την αρχετυπική δομή τους στο τοπίο

Αράπη, Μαρία-Χριστίνα; Κρητικού, Ιωάννα; Arapi, Maria-Christina; Kritikou, Ioanna

dc.contributor.author	Αράπη, Μαρία-Χριστίνα	el
dc.contributor.author	Κρητικού, Ιωάννα	el
dc.contributor.author	Arapi, Maria-Christina	en
dc.contributor.author	Kritikou, Ioanna	en
dc.date.accessioned	2018-07-25T11:29:37Z
dc.date.available	2018-07-25T11:29:37Z
dc.date.issued	2018-07-25
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/47428
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.2348
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Μονοπάτα	el
dc.subject	Διαδρομές	el
dc.subject	Ίχνη	el
dc.subject	Αρχέτυπα	el
dc.subject	Κέα	el
dc.subject	Βιώματα	el
dc.subject	Paths	en
dc.subject	Routes	en
dc.subject	Traces	en
dc.subject	Archetypes	en
dc.subject	Kea	en
dc.subject	experience	en
dc.title	Γραμμές _ μονοπάτια: ερμηνεύοντας την αρχετυπική δομή τους στο τοπίο	el
dc.title	Lines _ paths: interpreting their archetypal structure in the landscape	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Trails (URL: http://id.loc.gov/authorities/subjects/sh85136805)	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2018-06
heal.abstract	Πώς μία ‘αυθόρμητη’ κίνηση στο τοπίο μπορεί να ορίζει, να διαμορφώσει και να αλλάξει το χώρο και τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε; Με ποιόν τρόπο ο ίδιος ο χώρος επηρεάζει, παράλληλα, τη μορφή με την οποία αυτή η κίνηση αποτυπώνεται στο τοπίο; Η παρούσα εργασία εστιάζει στην προσέγγιση του όρου του μονοπατιού, όπως αυτό εμφανίζεται στο φυσικό τοπίο. Θεωρούμε το χωρικό αυτό πλαίσιο εξαιρετικής σημασίας, καθώς σε αυτό είναι που μπορεί κανείς να αντικρίσει την αγνότερη μορφή του μονοπατιού, μία μορφή που διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός αρχέτυπου. Το μονοπάτι σαν όρος, μπορεί να παραλάβει πλήθος νοημάτων, αντιπροσωπεύοντας αρχικά την κίνηση του σώματος και ταυτόχρονα αναπαριστά τα ίχνη που αυτό αφήνει ως δηλώσεις την παρουσίας του και του περάσματός του από μία θέση. Επιπλέον, αποτελεί μία δομή ενεργή, που μπορεί και επιδέχεται συνεχώς νέα νοήματα, επαναπροσδιορίζει τη ‘θέση’ της στο χώρο και ξεδιπλώνεται κατά μήκος της μέρος της ζωής των χρηστών της. Το μονοπάτι, είναι μια δομή αρχέγονη, αιώνια, έχοντας τις καταβολές της πολύ πίσω στο χρόνο, μια ‘χειρονομία’ τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο αναγκαία και ουσιαστική, που μοιάζει να ‘γεννήθηκε’ μαζί με τον κόσμο. Ο Martin Heidegger, αναφέρει στο ποίημα του Το Μονοπάτι: ‘‘Όλα όσων η ύπαρξη φανερώνεται γύρω από το Μονοπάτι, σωρεύονται, και για κάθε έναν που περπατά το Μονοπάτι, εκείνο φέρει το είναι του.’’ Προκειμένου να διερευνήσουμε τις παραπάνω θέσεις και να απαντήσουμε σε ερωτήματα που σχετίζονται με το θέμα της εργασίας, θεωρήσαμε απαραίτητη την επίσκεψή μας στο νησί της Κέας και τον περίπατο σε ορισμένα από τα αρχαία μονοπάτια του νησιού. Όντας κανείς απαλλαγμένος από θέσεις της επιστήμης, καθώς αφήνεται ελεύθερος και ανοιχτός στον αντιληπτό κόσμο, μπορεί απλώς να περιγράψει την βιωματική του εμπειρία και τελικά να αναγνωρίσει τα δεδομένα που του παρουσιάζονται στο τοπίο. Τη στιγμή εκείνη δεν έχει στόχο, ούτε να τα εξηγήσει, ούτε να τα αναλύσει, απλώς να τα περιγράψει. Έπειτα, με εφόδιο αυτή την εμπειρία, μπορεί να σταθεί αλλαγμένος απέναντι σε αυτά τα νέα δεδομένα που συνέλλεξε. Η ενσώματη εμπειρία του χώρου αποτελεί το βασικό μας εργαλείο, που τροφοδοτεί συνεχώς την εργασία με υλικό, και συνδυάζεται με τη χρήση εννοιών όπως είναι η γεωμετρία σε σχέση με το τοπίο, τον τόπο και τη φύση, η μνήμη και το ‘κατοικείν’, το περπάτημα και οι αισθήσεις. Επιπλέον, επιχειρούμε να κάνουμε μία σύνδεση, της ελεύθερης και ‘ανώνυμης’ φόρμας του μονοπατιού και του τρόπου με τον οποίο έχει δημιουργηθεί, με την κίνηση και τις πορείες που καλείται να σχεδιάσει ο σύγχρονος αρχιτέκτονας, με στόχο να ερευνήσουμε κατά πόσο αυτή η φόρμα, αυτή η δομή του χώρου, τροφοδοτεί ή όχι την αρχιτεκτονική. Τελικά, χωρίς παγιωμένες απαντήσεις και συμπεράσματα, επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε την επιρροή και τις αλλαγές που επιφέρει το μονοπάτι στον φυσικό τοπίο, τα στοιχεία από τα οποία επηρεάζεται η μορφή του, και την ασυνείδητη –ή και όχι- ύπαρξη των νοημάτων του στην αρχιτεκτονική σύνθεση.	el
heal.abstract	This research studies the notion of path as an archetypical concept in natural and in architectural landscapes. The main research questions are: How does a ‘spontaneous movement’ in the landscape can define, shape and eventually change space and the way that we perceive it? In which way does space itself affects the way in which the spontaneous movement of a path is imprinted in the landscape? The research starts from the concept of nature as a fundamental spatial context of great importance, because in nature, appear the purest forms of paths. In this context, path contains the characteristics of an archetype. Path as a theoretical concept can been associated with a large number of meanings. Initially, it represents the movement of the body and also the traces that the body leaves through its presence in a particular position. Moreover, the path is an active structure that can, continually, reenact new meanings, redefine its position in space and eventually be a crucial part of peoples’ life. The path is a primitive and eternal structure, which has its roots back in time and history. It is a simple gesture, but at the same time, so necessary and essential, that seems to be a part of the world from the beginning of its existence. In order to engage in a more personal way with the above questions and to ground the theoretical analysis of the topic, the research used as a key study a particular path at the island of Kea, which is located in the complex of Cyclades of the Aegean Sea. This path was a route in the landscape starting from the village Stavroudaki and ending to the ancient city of Karthaia. The personal experience of walking this path had a descriptive force that transgressed the mere explanation and analysis. The tangible experience of walking in the landscape became a fundamental research method that not only gave opportunity for further reflection, but also produced a series of various representations of the experience (texts, drawings, photos, videos). This experience was instilled back in the theoretical analysis, that seek to associate notions of geometry in relation to landscape, place and nature, inhabitation and memories, walking and sensations. Furthermore, the study explored the way that paths can been used and incorporated in architecture (traditional and contemporary) through a categorization of possible relations that can be found between paths and buildings. Furthermore, a connection was also made between the natural and traditional form of the path and the way it can be re-created, through various types of routes designed in contemporary architecture. Through the above interlinked approaches, this research outlines the influence and transformations that paths induce in natural landscapes, the way that natural elements can affect their form, and possible ways that paths can be utilized during the designing process in architecture.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	true