Αναζητώντας ισορροπία: το κατοικείν μετά την καταστροφή

Abstract

Το 1906, μετά τον σεισμό στο Σαν Φρανσίσκο (Η.Π.Α.), επιχειρήθηκε για πρώτη φορά στην παγκόσμια κοινότητα η συστηματική και οργανωμένη ανασυγκρότηση απέναντι στη φυσική καταστροφή και τέθηκε ως διακύβευμα η δημιουργία ενός μηχανισμού αποκατάστασης. Πρόκειται για μία πρόκληση πάντοτε επίκαιρη, η οποία βρίσκεται μέχρι και σήμερα στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Την προσοχή τραβούν παρόλα αυτά οι αναπτυσσόμενες χώρες οι οποίες φαίνεται να πλήττονται συχνότερα και βαθύτερα από τις φυσικές καταστροφές και στις οποίες τα αποτελέσματα είναι συνήθως πιο δραματικά και τα προβλήματα δυσεπίλυτα.

Η παρούσα διάλεξη σκοπεύει να αναδείξει όλες τις πτυχές του πολυσύνθετου προβλήματος της βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης οικιστικής αποκατάστασης αυτών των πληθυσμών. Κύριο μέλημα, λοιπόν, θα αποτελέσει η διερεύνηση τόσο της θεωρητικής όσο και της πρακτικής διάστασης του προβλήματος.

Κεντρικό άξονα της εργασίας μας θα αποτελέσει η φυσική καταστροφή και ο τρόπος με τον οποίο αυτή επηρεάζει την οικιστική ανάπτυξη των περιοχών που βρίσκονται στους κόλπους αναπτυσσόμενων κρατών και διακρίνονται για την αυξημένη τους ευπάθεια .

Ακολουθώντας την χρονική αλληλουχία, την οποία εμφανίζει κάθε φυσική καταστροφή, θα επικεντρωθούμε αρχικά στο στάδιο που προηγείται αυτής. Στη συνέχεια αναλύεται σε διάφορα επίπεδα η εξέλιξη της φυσικής καταστροφής και σε τρίτη φάση αναπτύσσεται η δημιουργία και ανοικοδόμηση του οικισμού που επλήγει.

In 1906 after the strong earthquake that destroyed San Francisco, the global community unanimous developed for the first time a mechanism that could face and normalize the tremendous effects of natural disasters. Since then natural disasters have always been a present issue, that comes to light especially nowadays that natural hazards seem to increase annually in frequency and severity. Researches reveal that over the last decade, two hundred million people were affected by natural disasters and hazards, with a 98% of the victims located –due to their increased vulnerability- in the developing world. The current lecture presents different aspects and principles of risk mitigation and post-disaster reconstruction in such countries and shows us what extreme conditions can teach us. Following the time sequence of a natural disaster –the pre-disaster period, the time of the disaster and the post-disaster period–, and throughout examples of experts who are on the frontlines of disaster prevention and recovery around the world, we try to illustrate the way in which evolving risk requires new ways of thinking and acting, and the role that contemporary architecture has to play within the humanitarian sector.