Η στατική σύλληψη ως συνθετική ιδέα

Abstract

Στην εργασία αυτή εξετάζεται η κατασκευή στην αρχιτεκτονική, σαν δημιουργικό εργαλείο και σαν μέσο έκφρασης για τον αρχιτέκτονα. Έγινε μια προσπάθεια να διερευνηθεί πώς έχει υλοποιηθεί σε έργα του 20ου και 21ου αιώνα η στατική λειτουργία της κατασκευής ως αρχιτεκτονική έκφραση, αποτελώντας συγκερασμό τεχνικής γνώσης και συνθετικής ικανότητας, με την στατική επίλυση να ενυπάρχει στην κεντρική ιδέα του αρχιτέκτονα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η δημιουργία δεν θα μπορούσε να εξεταστεί χωρίς να αναφερθεί το όνομα του πολιτικού μηχανικού. Αναδύθηκε έτσι σταδιακά ακόμη πιο έντονη η σημασία ύπαρξης ενός κοινού πεδίου επικοινωνίας, αυτού της τεχνικής-επιστημονικής γνώσης. Αρχικά γίνεται μια εξέταση των διαφορετικών τύπων φορέων, των δομικών τους ιδιαιτεροτήτων και της μορφολογικής τους έκφρασης. Έχοντας θέσει αυτό το βασικό υπόβαθρο εννοιών, διακρίνονται οι διαφορετικές συνθετικές προσεγγίσεις, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Στο παράρτημα, μια συνέντευξη με τον Hanif Kara, καταξιωμένο μηχανικό με διεθνή επαγγελματική και ακαδημαϊκή δραστηριότητα, έρχεται να επιβεβαίωσει ενδεχομένως κάποια συμπεράσματα, αλλά και να προσφέρει μια άλλη οπτική. Η εξέταση επιλεγμένων παραδειγμάτων, περισσότερο ή λιγότερο αναλυτικά, στόχο έχει μια βαθύτερη κατανόηση και διερεύνηση της στατικής σύλληψης ως συνθετικής ιδέας του αρχιτέκτονα. Του αρχιτέκτονα που συλλαμβάνει εξαρχής την δομή του κτιρίου, με εργαλείο την στατική του διαίσθηση, θεωρώντας πως ο φέρων οργανισμός μπορεί να εμπλουτίσει την δημιουργία ως προς τις ποιότητες αλλά και την μορφή της, και την αξιοποιεί σαν εργαλείο στην υπηρεσία της αρχιτεκτονικής.

The main purpose of this dissertation is to examine structure in architecture, as a creative tool for the architect-designer. An attempt was made to investigate the ways in which structural properties as a means of architectural expression have been realised in 20th and 21st century projects, where structure is inextricably linked to the architectural concept. In some cases, creation could not have been examined without mentioning the role of the structural engineer. The pressing need for an interdisciplinary communication language, that of technical-scientific knowledge, emerged. At first, the various types of structures along with their structural properties and morphology are examined. Having established this basic set of notions, an attempt is made to categorise the different synthetic approaches, while elaborating on specific examples. The appendix, an interview with Hanif Kara, an internationally renowned engineer and professor, confirms to a certain extent the conclusions reached, while offering a different perspective on the matter. Examining the selected examples, aims at a deeper understanding and investigation of how structural concept can form the basis of the architectural concept. An understanding of how an architect who firmly believes that structure can enrich architecture in many ways, defines structure based on his/her intuition and treats it as a potent tool in the design process.