Sine Custodia et Provisione: Λόφος στο Άργος

Abstract

Όταν το εργοτάξιο γίνεται αρχιτεκτονική, και η ίδια η ανασκαφή και το λεξιλόγιό της μουσειοποιείται. Ο ίδιος ο επισκέπτης καλείται να συμμετέχει στην ανασκαφή μέσω της αρχιτεκτονικής, των χαράξεων και των διαδρομών. Βοηθητικό στοιχείο οι ράμπες, οι οποίες αναπτύσσονται σε τρία επίπεδα, άλλοτε σαν μονοπάτια πάνω στο βραχώδες ανάγλυφο του λόφου, άλλοτε σαν ράμπες που ακολουθούν το μορφολογία του λόφου, άλλοτε σαν στοές ή στέγαστρα τα οποία ενισχύουν τη ροή και τις κινήσεις στους κλειστούς κτιριακούς όγκους. Με ιδιαίτερη δυναμική σχεδιάζεται ο υπαίθριος χώρος με αναφορές και ρυθμούς που ανακαλύπτονται από τα αρχαία ίχνη και μεταφέρονται στη σύγχρονη σχεδίαση σε κατόψεις, όψεις, βοηθητικές κατασκευές. Κυρίαρχο στοιχείο η πλακόστρωση, η οποία εμπνευσμένη από την τυπολογία της αργειακής τυπολογίας, αποτελεί συνθετικό στοιχείο διαμορφώνοντας μονάδες στάσης, οργανώνοντας την υφιστάμενη κατάσταση και που επαναλαμβανόμενη στην πόλη, θα αποτελέσει άξονα για την ενοποίηση χώρων με παρόμοιο χαρακτήρα.

When the worksite becomes architectural, and the excavations itself and its vocabulary becomes a museum. The visitor himself is called to participate in the excavation via the architecture and the routes. The ramps consist an auxiliar element that are developed in three levels: as paths on the rocky bas-relief of the hill, as ramps that follow the morphology of the hill or as shelters which strengthen the flow and the movement in closed building volumes. The open space is designed with a particular dynamic, with rythms that are discovered through the ancient traces and that are trasferred in the modern designing in ground plans or aspects. The paving is a main element which is inspired by the typology of the ceramics of Argos, and which constitutes a synthetic element shaping units for rest, organising the existing situations and which when repeated in the city, it will become an axis for the unifications of spaces with similar character.