Τροποποιημένο πανοπτικό: μηχανή ετεροτοπίας στο ερείπιο της Πατμιάδας Σχολής

Abstract

Ξεκινώντας από την ετεροτοπία του Φουκώ και εστιάζοντας στις γεωμετρικές και κοινωνικές προεκτάσεις της, επεξεργάζομαι το ερείπιο της παλαιάς Πατμιάδας Σχολής του 1729. Με επίκεντρο το ιδιαίτερο συγκείμενο που χαρακτηρίζει τον τόπο (Σπήλαιο Αποκάλυψης, υπαίθριος χώρος εκδηλώσεων, περιπατητικές διαδρομές), συμπλέκω την δραστηριότητα των κοινωνικών ομάδων γύρω από την λειτουργία του αστεροσκοπείου και με την χρήση μιας κινούμενης χωρικής μηχανής. Παράλληλα, επιλύω την αναγκη για αμεσότερη πρόσβαση του πλήθους στο Σπήλαιο. Η προσέγγιση της εργασίας σε σχέση με το ερείπιο χαρακτηρίζεται από μια αυστηρή διαλογή των στοιχείων που είναι «ιστορικώς σημαντικά» και πρέπει να διατηρηθούν, ενώ οι νέες δομές που εισάγονται αντιπαραβάλλονται δυναμικά με το παλιό. Με τον τρόπο αυτό οριοθετείται εντονότερα το ετεροτοπικό χωρικό πεδίο. Συμπερασματικά, το αυστηρό σύστημα του Πανοπτικού ανατρέπεται, ενώ το στοιχείο της χωρικής ανισότητας παραμένει.

Starting with Foucault’s heterotopia and focusing on it’s geometrical and social repercussions, I’m working on the ruin of the old Patmian School of 1729. With the unique context that defines this place, as an epicenter,(Apocalypse Cave, outdoor concert hall, peripatetic routes) I intertwine the activity of each social group with the function of the observatory and with the use of a moving spatial machine. Also, I attempt to solve the need for a more direct access to the Cave. The approach of the project in terms of the ruin is characterized by a strict sorting of all those “historically important” elements that must be preserved, while the new structures that are introduced dynamically contradict, in terms of geometry and material, the old structure. In this way the heterotopian spatial plain is more clearly defined. Conclusively, the strict system of the Panopticon is overturned, while the element of spatial inequality is preserved.