dc.contributor.author |
Πρόκου, Ευανθία
|
el |
dc.contributor.author |
Κωσταρή, Μάρθα
|
el |
dc.contributor.author |
Kostari, Martha
|
en |
dc.contributor.author |
Prokou, Evanthia
|
en |
dc.date.accessioned |
2014-10-21T09:09:31Z |
|
dc.date.available |
2014-10-21T09:09:31Z |
|
dc.date.issued |
2014-10-21 |
|
dc.identifier.uri |
https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/39296 |
|
dc.identifier.uri |
http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.749 |
|
dc.description.abstract |
This lecture addresses the issue of social housing, as held in Greece, after the Asia Minor Catastrophe of 1922 and how it could be redefined today. The need for housing became imperative after the arrival of refugees and the Greek state gradually and with the assistance of foreign agents, introduced the necessary organisations to take on the daunting task of housing the refugees. The concepts of the welfare state and social housing are shown for the first time in the newly established Greek state. The construction activity increased, new homes were built, originally improvised and temporary, and then permanent and conform to the standards of European modernism. One hundred years later, in Athens and Piraeus, refugee groups are still observed and “alive”, battered and forgotten in time. However, some of them are still inhabited, while others are occupied by out-laws and some are completely empty. Many discussions have been made for the value and whether they should be preserved as monuments of our national identity or removed (demolished). At the same time, the period of economic crisis experienced by the Greek society today, results in the housing crisis. The same problem, then and now, addressed to different social groups and under different causes, requires immediate and effective response from the welfare state.Therefore, because of the relevance of the problem, it is proposed the re-habitation of refugee house groups, which are called for a second time to fulfill the purpose of their original creation. |
en |
dc.rights |
Default License |
|
dc.subject |
Κοινωνική Κατοικία |
el |
dc.subject |
Προσφυγικά |
el |
dc.subject |
Επανάχρηση- Επανακατοίκιση |
el |
dc.subject |
Social housing |
en |
dc.subject |
Refugee |
en |
dc.subject |
Reuse |
en |
dc.title |
Η κοινωνική κατοικία του χθες και του σήμερα: επανάχρηση - επανακατοίκιση των προσφυγικών συγκροτημάτων της Αθήνας |
el |
dc.title |
Social housing of yesterday and today: reusage - rehabitation
of the refugee complexes in Athens |
en |
dc.type |
Διάλεξη |
|
dc.contributor.department |
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας & Σχεδιασμού |
el |
heal.type |
learningMaterial |
|
heal.classification |
Housing |
en |
heal.classificationURI |
http://localhost:8080/healp/data/22/1/38 |
|
heal.language |
el |
|
heal.access |
campus |
|
heal.recordProvider |
ntua |
el |
heal.publicationDate |
2014-10-13 |
|
heal.abstract |
Η διάλεξη αυτή πραγματεύεται το ζήτημα της κοινωνικής κατοικίας, όπως αυτή πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 (εικ. 1) και το πώς θα μπορούσε να επανακαθοριστεί σήμερα. Πάνω από ένα εκατομμύριο Μικρασιάτες πρόσφυγες έφτασαν στην Ελλάδα μέσα στις επόμενες μέρες που ακολούθησαν την καταστροφή. Η ανάγκη για στέγαση έγινε επιτακτική και το ελληνικό κράτος σταδιακά, και με τη βοήθεια ξένων παραγόντων και οργανισμών, σύστασε τους απαραίτητους εκείνους φορείς που θα αναλάμβαναν να αποπερατώσουν το δύσκολο έργο της στέγασης των προσφύγων. Οι έννοιες του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής κατοικίας εμφανίζονται για πρώτη φορά στο νεοσύστατο, ακόμη, ελληνικό κράτος. Η οικοδομική δραστηριότητα αυξήθηκε και για περίπου μία δεκαετία ανοικοδομούνταν κατοικίες, αρχικά πρόχειρες και προσωρινές, και στη συνέχεια μόνιμες και σύμφωνες με τα πρότυπα του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, για να φιλοξενήσουν τους πρόσφυγες. Σχεδόν, εκατό χρόνια μετά, στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά, παρατηρούνται μέσα στον αστικό ιστό προσφυγικοί συνοικισμοί, ταλαιπωρημένοι και ξεχασμένοι στη διάρκεια των ετών. Παρόλα αυτά, κάποιοι από αυτούς κατοικούνται και αυτό-συντηρούνται από τους ίδιους τους κατοίκους τους, όσο αυτό είναι δυνατόν, ενώ άλλοι έχουν καταληφθεί ή ρημάζουν αδειανοί. Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει κατά καιρούς για την αξία τους και για το αν πρέπει να διατηρηθούν ως μνημεία της εθνικής μας ταυτότητας ή να αλλοιωθούν, ή και ακόμη να καταργηθούν (κατεδαφιστούν). Ταυτόχρονα, η περίοδος οικονομικής κρίσης που βιώνει η ελληνική κοινωνία στις μέρες μας, έχει ως αποτέλεσμα και τη στεγαστική κρίση. Άστεγοι, οικονομικοί μετανάστες, άνεργοι και άλλες, αδύναμες οικονομικά, κοινωνικές ομάδες, αγωνιούν καθημερινά για τη στέγασή τους. Το ίδιο ζήτημα, τότε και σήμερα, απευθυνόμενο σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και κάτω από διαφορετικά αίτια (πολεμική – οικονομική μετανάστευση), χρήζει άμεσης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης από το κοινωνικό κράτος. Συναρτήσει, λοιπόν, της συνάφειας του προβλήματος προτείνεται η επανα-κατοίκηση των προσφυγικών, τα οποία καλούνται για δεύτερη φορά να εκπληρώσουν το σκοπό δημιουργίας τους. |
el |
heal.advisorName |
Τερζόγλου, Νικόλαος- Ίων |
el |
heal.committeeMemberName |
Μάρη, Ιφιγένεια |
el |
heal.committeeMemberName |
Μίχα, Ειρήνη |
el |
heal.academicPublisher |
Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών |
el |
heal.academicPublisherID |
ntua |
|
heal.numberOfPages |
111 σ. |
|
heal.fullTextAvailability |
true |
|