Χωρο-ποίηση: μια αρχιτεκτονική ανάγνωση στο θέατρο του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Εσπιαλίδου, Μαρία; Espialidou, Maria

dc.contributor.author	Εσπιαλίδου, Μαρία	el
dc.contributor.author	Espialidou, Maria	en
dc.date.accessioned	2015-07-23T08:57:24Z
dc.date.available	2015-07-23T08:57:24Z
dc.date.issued	2015-07-23
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/41022
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.1193
dc.rights	Default License
dc.subject	Θέατρο	en
dc.subject	Χώρος	el
dc.subject	Δημήτρης Παπαϊωάννου	el
dc.subject	Theater	en
dc.subject	Space	en
dc.subject	Dimitris Papaioannou	en
dc.title	Χωρο-ποίηση: μια αρχιτεκτονική ανάγνωση στο θέατρο του Δημήτρη Παπαϊωάννου	el
dc.title	Making space: an architectural approach to the theater of Dimitris Papaioannou	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Space (Architecture) in art (URL: http://id.loc.gov/authorities/subjects/sh97001018)	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2015-07-13
heal.abstract	Με έναυσμα το ανέβασμα του τελευταίου έργου Still Life του πολυδιάστατου Έλληνα καλλιτέχνη Δημήτρη Παπαϊωάννου στο Watermill Center - πολυεργαστήριο των τεχνών που έχει δημιουργήσει στο Long Island της Νέας Υόρκης o Robert Wilson, ένας από τους κυριότερους μεταρρυθμιστές του σύγχρονου θεάτρου - καθώς και του ακόλουθου αποσπάσματος του κριτικού θεάτρου Κώστα Γεωργουσόπουλου, επιχειρείται η ανάγνωση της σύνθεσης του συνολικού έργου του Δημήτρη Παπαϊωάννου πάνω στο θεατρικό χώρο υπό το πρίσμα της αρχιτεκτονικής. “Αλλά ένας ζωγράφος κομίστας, ένας σχεδιαστής, με έντονο το αρχιτεκτονικό δόμημα, είναι, πρέπει να ομολογήσουμε, σπάνιο φαινόμενο στον καλλιτεχνικό χώρο διεθνώς, - πλην του μεγαλοφυούς Robert Wilson που ξεκίνησε ως αρχιτέκτονας. Έχω τη γνώμη πως ο Παπαϊωάννου αυτόν τον αναγεννησιακό καλλιτέχνη έχει ως πρότυπο, όχι για να τον μιμηθεί, αλλά γιατί βρήκε στο έργο του μια σπάνια ισορροπία στοιχείων, μια “την των πραγμάτων σύνθεση”, για να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη που τον οδηγούσε να υπερβεί τη διάσπαση των τεχνών που συντελέστηκε κάποτε στην Ευρώπη και να αποπειραθεί, όπως ο Wilson το επιχείρησε συχνά με εξαίσια αποτελέσματα, μια νέα σύνθεση της όψεως, του μέλους, της μιμήσεως πράξεως, της όρχησης και μέσω εικαστικών συμβόλων του ήθους και της διάνοιας των ανθρωπίνων ενεργειών... Από το εργαστήρι του Μόραλη, του Τσαρούχη, της Νικολούδη και την Αύρα του Πικιώνη και του Κωνσταντινίδη κατάγεται ο Παπαϊωάννου και το πείραμα, αυτόνομα και ανεξάρτητα, απλώς ως πνευματικό άθλημα άμιλλας, του Wilson επιχειρεί.” Κώστας Γεωργουσόπουλος (Άκαυτη βάτος, ΤΑ ΝΕΑ, 21 Ιουνίου 2008) Η διάλεξη αυτή έχει πρόθεση να αποδείξει τη συμβολή του Δημήτρη Παπαϊωάννου στο θεατρικό κόσμο. Η απόπειρα αυτή επιχειρείται μέσω της καταγραφής των κυρίαρχων στοιχείων του έργου του και της ανάδειξης της σχέσης τους με την αρχιτεκτονική. Επιχειρείται η ανάδειξη: α) του τρόπου που η παγκόσμια γλώσσα με την οποία καταφέρνει να μιλάει ο Robert Wilson με παραστάσεις που συχνά μοιάζουν με βωβό κινηματογράφο, μπόλιασε το έργο του Παπαϊωάννου, ο οποίος αξιοποίησε τις καθαρές γραμμές για να μπορέσει να εκφράσει το προσωπικό του ενδιαφέρον πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη και στο αίνιγμα της ομορφιάς σε σχέση με την αλήθεια. Επιπλέον, του τρόπου με τον οποίο φωτίστηκαν οι φόρμες και οι υφές των έργων του μέσω της επίδρασης της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας του Wilson μέσα σε ένα πνεύμα μοντερνισμού, που κατακλύει κάθε πτυχή της σκηνικής εικόνας, β) του τρόπου που η ενέργεια και οι σχέσεις των σωμάτων μέσω της κίνησης κατέστησαν τη σκηνή ένα χώρο εμπειριών, γ) την ελληνικότητα που αβίαστα αναφύεται μέσα από το έργο του, μια ελληνικότητα που καταφέρνει να μιλάει σε διεθνές επίπεδο, να εκτοξεύεται μέσω της μορφής και της απογυμνωμένης εικόνας στην παγκόσμια γλώσσα και να επιστρέφει στον τόπο της, μέσω ενός θεάτρου φορμαλισμού, δ) του τρόπου που όλα τα παραπάνω στοιχεία ενσωματώθηκαν στις θεάσεις της πόλης της Αθήνας, την οποία ανακαλύπτει κανείς τόσο με άμεσες όσο και με έμμεσες αναφορές στα έργα του μέσα από μία αλυσίδα από μνήμες και εικόνες. Μέσα από τη διερεύνηση της συγγένειας με το θέατρο του Wilson, τη ζωγραφική του Τσαρούχη, το αρχιτεκτονικό πνεύμα του Πικιώνη επιχειρείται η ανάδειξη ενός καλλιτέχνη που πάλλεται ανάμεσα στο διεθνές και το τοπικό, το οικουμενικό και το ελληνικό· με μία αρχιτεκτονική σκέψη, με ένα βλέμμα καθαρό, και με μια λιτή, αφαιρετική και συμπυκνωμένη ματιά κοιτάζει τη σκηνή και δημιουργεί ισχυρές εικόνες που μιλούν για ένα αιώνιο παρόν.	el
heal.abstract	This lecture intends to prove the contribution of Dimitris Papaioannou in the theatrical world. This attempt is done through the recording of the dominant elements of his work and the emergence of their relationship to architecture. This lecture attempts to show: a) the way the universal language with which Robert Wilson (one of the main reformers of contemporary theater) succeeds to speak with performances that often look like silent movies, influenced Papaioannou's work, who used the clean lines in order to express his personal concern over human existence and the enigma of beauty in relation to the truth. Moreover, the way in which the forms of his works enlightened through the impact of Wilson's artistic vanguard in a spirit of modernism, which flushes every aspect of the stage, b) the way that energy and bodies' relations through movement transformed the theatrical scene in a space of experiences, c) the Greek character that effortlessly arises through his work, a Greek character who manages to speak in an international level, to be launched through the form and the bared image in the global language and returns to its place through a theater of formalism, d) the way that all these elements are included in sightings of the city of Athens, which one discovers with direct and indirect references in Papaioannou's works through a chain of memories and images. Through the investigation of the relations with Wilson's theater, Tsarouchis' paintings, Pikionis' architectural spirit , this lecture attempts to highlight an artist that vibrates between international and local stage, universal and Greek; with an architectural thought, with a clean, abstract and condensed look, Dimitris Papaioannou looks towards the scene and creates powerful images that speak of an eternal present.	en
heal.advisorName	Βοζάνη, Αριάδνη	el
heal.committeeMemberName	Γυπαράκης, Γεώργιος	el
heal.committeeMemberName	Γυφτόπουλος, Σταύρος	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας & Σχεδιασμού	el
heal.academicPublisherID	ntua	el
heal.numberOfPages	169	el
heal.fullTextAvailability	true