Τοπία Παιγνίων

Mouzakitis, Stavros; Μουζακίτης, Σταύρος

dc.contributor.author	Mouzakitis, Stavros	en
dc.contributor.author	Μουζακίτης, Σταύρος	el
dc.date.accessioned	2016-05-23T10:30:55Z
dc.date.available	2016-05-23T10:30:55Z
dc.date.issued	2016-05-23
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/42529
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.4500
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/3.0/gr/	*
dc.subject	Παιγνιοποίηση	el
dc.subject	Παιγνιοτοπίο	el
dc.subject	Οικοσοφία	el
dc.subject	Ρίζωμα	el
dc.subject	Gameology	en
dc.subject	Gamification	en
dc.subject	Playscape	en
dc.subject	Ecosophy	en
dc.subject	Rhizome	en
dc.subject	Σχεδιασμός Παιγνιδιών	el
dc.subject	Gameology	en
dc.subject	Game design	en
dc.title	Τοπία Παιγνίων	el
dc.title	Playscapes	en
heal.type	masterThesis	el
heal.secondaryTitle	From a method of "Comparative Gameology", towards a strategy of "Ecosophic Gamification"	en
heal.secondaryTitle	Από μια μέθοδο "Συγκριτικής Παιγνιολογίας", προς μια στρατηγική "Οικοσοφικής Παιγνιοποίησης"	el
heal.classification	Παιγνιολογία	el
heal.language	el	el
heal.access	free	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2015-07-17
heal.abstract	Το παιγνίδι αποτελεί αναμφίβολα ένα πολύπτυχο φαινόμενο, η έννοια και ο ρόλος του οποίου αναδεικνύεται ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια σε εξέχον αντικείμενο ή/και μεθοδολογικό εργαλείο βασικής και εφαρμοσμένης έρευνας για ένα ευρύτατο φάσμα γνωστικών πεδίων, σχετικών τόσο με τις «επιστήμες του ανθρώπου» όσο και με τις λεγόμενες «θετικές» επιστήμες και τις τεχνοεπιστήμες. Αποκαλυπτική για αυτή την εντατικοποίηση της προβληματικής σχετικά με το παιγνίδι είναι η πρόσφατη ανάδυση νέων ακαδημαϊκών κλάδων συναφούς θεματικής, η ποικιλομορφία των οποίων τείνει να συνοψίζεται υπό την κατηγορία των «Παιγνιακών Σπουδών» (Game Studies) ή της «Παιγνιολογίας» (Gameology). Με αυτά ως δεδομένα, προς ανάδειξη της ευρύτατης σημασίας του παιγνιδιού, σε συνδυασμό μια προσπάθεια αποσαφήνισης-χαρτογράφησης του περίπλοκου και συχνά συγκεχυμένου γνωστικού φάσματος που κάνει χρήση μιας σχετικής με αυτό ορολογίας, η προσέγγισή μας εκκινεί από μια θεωρητική προσπάθεια για την ανάπτυξη μιας μεθόδου «Συγκριτικής Παιγνιολογίας», η οποία νοείται ως κριτική συμπαράθεση στοιχείων που προέρχονται (α) από το αναλυτικό επιστημονικό εργαλείο της Θεωρίας Παιγνίων/ Game Theory, (Εφαρμοσμένα Μαθηματικά, Οικονομολογία, Βιολογία, Κυβερνητική κα.), (β) από τα επιστημονικά πεδία της Θεωρίας του Παίζειν/ Play Theory (Εκπαίδευση, Ψυχολογία, Ψυχανάλυση), (γ) από την ανθρωπολογική προοπτική του «Παίζοντος Ανθρώπου»/ “Homo Ludens” [J. Huizinga, R. Callois] και (δ) τη φιλοσοφική έννοια του «Παιγνίου του Κόσμου»/ “World Play” [Ηράκλειτος, Nietzsche, Hegel, Heidegger, Fink, Αξελός, Derrida κα.]. Σε αυτό το πλαίσιο, στη συνέχεια η εργασία εστιάζει στο πολυσχιδές πεδίο του «Σχεδιασμού Παιγνίων»/ “Game Design” (Διαδραστικές Τέχνες), το οποίο αξιολογείται ως κατάλληλο για μια διεπιστημονική σύνθεση όλων των παραπάνω συμβατικών κατηγοριών, σε μια προοπτική συμβολής τόσο στην καλύτερη (συγκριτική) κατανόηση της καθεμιάς τους, όσο κυρίως στην ενίσχυση της εμβρίθειας που απαιτεί η συν-δημιουργία νέων παιγνιακών μορφών, ικανών να αποκριθούν στα πολλαπλά αιτήματα των σύγχρονων πολιτισμικών συνθηκών. Προς αυτή την κατεύθυνση, αρχικά επιχειρείται μια επισκόπηση της πρόσφατης ιστορικής εξέλιξης του κλάδου, όπου επισημαίνεται α) η σημασία του "Οράματος της Παιγνιώδους Πόλης", όπως εκφράστηκε κατά τις δεκαετίες του 50' και 60' (σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, μέσα από τα έργα του H. Lefebvre, της Καταστασιακής Διεθνούς, του Y. Friedmann, τα "Παιγνιοτοπία" του I. Nogutsi και τις "Παιδικές Χαρές" του A. van Eyck, τα "ουτοπικά" σχέδια της "Νέας Βαβυλώνας" του Constant, του "Παγκόσμιου Παιγνίου" του B. Fuller κα.), β) η εκρηκτική ανάπτυξη της Βιομηχανίας Ηλεκτρονικών Παιγνιδιών κατά την επακόλουθη πολιτισμική κυριαρχία των ψηφιακών τεχνολογιών γ) οι σύγχρονες τάσεις "επιστροφής στη υλικότητα", με την ανάδυση των παιγνιδιών «Αυξημένης Πραγματικότητας» (Augmented Reality Games) και των ευρύτερων πρακτικών «Παιγνιοποίησης» (Gamification) . Εν είδει γενικού συμπεράσματος της παραπάνω συνθετικής προσέγγισης, προκύπτει η άποψη περί της "εμμένειας του παιγνιώδους", η οποία προτρέπει σε μια μετακίνηση από την αναζήτηση μιας (υπερβατικής) «Ουσίας» του παιγνιώδους, προς την συγκριτική ανάλυση και κατανόηση της εκάστοτε «διαδικασίας» επιτέλεσής του. Με άλλα λόγια, υποστηρίζεται ότι, από τη στιγμή που ως παιγνίδι μπορεί να θεωρηθεί δυνητικά οτιδήποτε, η ευρύτερη προβληματική σχετικά με το παιγνίδι δε μπορεί πλέον να θεμελιώνεται στη βάση μιας διαλεκτικής παιγνιδιού-μη παιγνιδιού, αλλά οφείλει να εστιάζει στα συγκεκριμένα είδη-τροπικότητες του παιγνιδιού, τα οποία μπορεί να συνάδουν, να διαφέρουν ή να αντιτίθενται ως προς τα τυπολογικά χαρακτηριστικά, την "παιγνιοτροπία" (gameplay), τα λειτουργικά αποτελέσματα, τις συμβολικές προεκτάσεις, τις σημειολογικές συνδηλώσεις, τις προβαλλόμενα αισθητικά και ηθικά αξιακά πρότυπα, τις ιδιαίτερες ιδεολογικές και εν τέλει πολιτικές της σημασίες. Ουσιαστικά, υποστηρίζεται ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι το αν και κατά πόσο μια συνθήκη αποτελεί ή όχι παιγνίδι, αλλά το "για ποιό ακριβώς παιγνίδι πρόκειται;" και, σε δεύτερο χρόνο, το υπό ποιούς όρους επιλέγεται η εφαρμογή εκείνων των παιγνιακών μορφών που κάθε κοινωνικό "υποκείμενο" είναι σε θέση να αξιολογεί ως κατάλληλες για την υποβοήθηση των πολιτικών του διεκδικήσεων (ή των πολεμικών του στρατηγικών), όπως αναδύονται στο πλαίσιο των «φύσει» συγκρουσιακών κοινωνικών σχέσεων. Καθώς το ζήτημα της επιλογής, και της προώθησης συγκεκριμένων παιγνιδιών μπορεί να τίθεται στον πυρήνα σύνθετων πολιτικών πρακτικών που αξιώνουν έναν καίριο προτασιακό χαρακτήρα, το αίτημα της επινόησης ή/ και του σχεδιασμού παιγνιδιών οδηγεί αναπόφευκτα πέρα από τη δυνατότητα μιας καθαρά αντικειμενικής - περιγραφικής (μη κανονιστικής) ανάλυσης λόγων γύρω από το παιγνίδι, καθώς προϋποθέτει την υιοθέτηση συγκεκριμένων αξιολογικών κριτηρίων ικανών να καθοδηγούν τις αποφάσεις του εκάστοτε επίδοξου σχεδιαστή. Υπό μια τέτοια "αξιωματική" παραδοχή, ακολούθως, επιχειρείται να υποδειχθούν τρόποι με τους οποίους οι πρακτικές παιγνιοποίησης θα μπορούσαν να αποκτούν νοηματικό και λειτουργικό περιεχόμενο με βάση τα κριτήρια που αξιολογούνται εκ μέρους μας ως κατάλληλα για την απόκριση σε ορισμένα από τα πλέον κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας. Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στα κριτήρια που μπορούν να αντληθούν από μέσα από την έννοια της «Οικοσοφίας», όπως ορίζεται από τον F. Guattari ως μια (απαραίτητη) ηθικο-αισθητικού χαρακτήρα συνάρθρωση μεταξύ της Περιβαλλοντικής, της Κοινωνικής και της Νοητικής Οικολογίας. Η εργασία ολοκληρώνεται με την παράθεση ορισμένων παραδειγματικών προτάσεων ικανών να σκιαγραφήσουν μια στρατηγική σχεδιασμού παιγνίων που ονομάζουμε "Οικοσοφική Παιγνιοποίηση", η οποία προσβλέπει στη σταδιακή μετατροπή του πολιτισμικού τοπίου (αστικού και μη) σε "Ριζωματικό οικο-Παιγνιότοπο" .	el
heal.advisorName	Μωραϊτης, Κώστας	el
heal.committeeMemberName	Μωραϊτης Κώστας	el
heal.committeeMemberName	Τουρνικιώτης, Παναγιώτης	el
heal.committeeMemberName	Παρμενίδης, Γιώργος	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua	el
heal.numberOfPages	260	el
heal.fullTextAvailability	true