Τοπίο και Εθνική Ταυτότητα: Από το εδαφικό "έθνος του πολίτη" στο τοπίο του ελληνισμού

Δαλίπη, Ελένη; Dalipi, Eleni

dc.contributor.author	Δαλίπη, Ελένη	el
dc.contributor.author	Dalipi, Eleni	en
dc.date.accessioned	2017-01-18T11:45:59Z
dc.date.available	2017-01-18T11:45:59Z
dc.date.issued	2017-01-18
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/44222
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.6427
dc.description	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Μεταπτυχιακή εργασία. Διεπιστημονικό - Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών (Δ.Π.Μ.Σ.) "Αρχιτεκτονική - Σχεδιασμός του Χώρου : Πολεοδομία - Χωροταξία (Κατ. Β')"	el
dc.rights	Default License
dc.subject	Landscapes	en
dc.subject	Landscape painting	en
dc.subject	Nation	en
dc.subject	National identity	en
dc.subject	Ancestral land	en
dc.subject	Τοπίο	el
dc.subject	Τοπιογραφία	el
dc.subject	Έθνος	el
dc.subject	Εθνική ταυτότητα	el
dc.subject	Πάτρια γη	el
dc.title	Τοπίο και Εθνική Ταυτότητα: Από το εδαφικό "έθνος του πολίτη" στο τοπίο του ελληνισμού	el
dc.title	Landscape and National Identity: From territorial “nation of citizen” to the ideological “construction” of the Greek landscape.	en
heal.type	masterThesis
heal.classification	Τοπίο	el
heal.classification	Landscape	en
heal.language	el
heal.access	free
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2016-10
heal.abstract	Στην ιστορία του νεώτερου «δυτικού» κόσμου το τοπίο συνδέθηκε κυρίως με την καλλιτεχνική απόδοση μιας θέας στη ζωγραφική και με την διαμόρφωση κήπων. Η τοπιογραφία και οι ιδιωτικές ή δημόσιες τοπιακές διαμορφώσεις πρασίνου γνώρισαν ιδιαίτερα σημαντική ανάπτυξη κατά τον 17ο-19ο αιώνα στην Ευρώπη, οπότε και οι ιστορικο-κοινωνικές συνθήκες και καλλιτεχνικές εξελίξεις της εποχής οδήγησαν στην ανάδειξη του τοπίου ως αυτόνομου εικαστικού είδους. Η ανάπτυξη αυτή συμπίπτει συγχρόνως με την εμφάνιση ενός νέου είδους συλλογικής ταυτότητας: της εθνικής. Ένα κρίσιμο ζήτημα που πραγματεύεται η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία είναι το πως η ιδιότητα του να ανήκει κανείς σε έθνος εγγενώς οριοθετημένο, είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτισμικών δημιουργημάτων, μέρος των οποίων είναι η κατασκευή του δεσμού με το έδαφος και την «πάτρια» γη. Ειδικότερα, το πως η απήχηση της τοπιογραφίας ως το κύριο εικονογραφικό είδος αναπαράστασης της «πραγματικότητας» στη «δυτική» ευρωπαϊκή τέχνη και οι τοπιακές διαμορφώσεις του 15ου-17ου αιώνα, που στόχο είχαν να δείξουν τη δύναμη ηγεμόνων και αριστοκρατικών ελίτ της Ευρώπης, συνέπεσαν με την ιδιότητα του να ανήκει κανείς σ’ ένα έθνος που φαντάζεται τον εαυτό του ως «πολιτική κοινότητα εγγενώς οριοθετημένη και ταυτόχρονα κυρίαρχη». Με άλλα λόγια, το πώς η τέχνη του τοπίου καθόρισε όχι μόνο μια νέα αντίληψη για τον χώρο άρρηκτα συνδεδεμένη με το πολιτικό σύστημα, αλλά και έναν τρόπο αντίληψης της φύσης, όπου κυριαρχεί η αισθητική αξιολόγηση του χώρου. Συγχρόνως, εξετάζεται το πως η συμβολική και μυθική σημασία της πόλης των Αθηνών σε πίνακες ζωγραφικής που απεικονίζουν τοπία της ελληνικής αρχαιότητας, αποδίδει μιαν υπεριστορική αξία στην αρχαία Ελλάδα και το πως ο κλασικισμός ως έκφραση αρχικά του μοναρχικού ιδεώδους και έπειτα της δυτικής δημοκρατίας αποδίδουν παράλληλα έναν υπερβατικό χαρακτήρα σ’ αυτήν. Αντίστροφα, το πως επηρέασαν οι ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις του ελληνικού τοπίου τη διαμόρφωση της ελληνικής πολιτιστικής ταυτότητας.	el
heal.abstract	Throughout the history of modern “western” societies, landscape has been connected predominately with the artistic rendering of a view in landscape painting and gardening. Landscape painting and private or public landscape configurations entered a period of a rapid development during the 17th-19th centuries in Europe, when the historic and social conditions and artistic developments of that time resulted in the emergence of landscape as an autonomous pictorial genre. This development coincides simultaneously with the emergence of a new kind of collective identity: the national identity. A crucial question that this dissertation discusses is that the status of being part of a nation inherently limited, is the result of specific cultural (inter alia) artefacts, part of which is the “construction” of a link with the territory and the "ancestral" land. Specifically, the way in which being part of a nation that imagines itself as “political community – and imagined as both inherently limited and sovereign" coincided with the impact of landscape painting, as the main iconographic type of the representation of "reality" in "western" European art, and landscape configurations of the 15th-17th centuries, which aimed to show the power of kings and aristocratic elite of Europe. In other words, the way in which the art of landscape established not only a new perspective of space inseparable from the political system, but also a way of perceiving nature, dominated by the aesthetic evaluation of space. At the same time, it is examined in what way the symbolic and mythical significance of Athens in paintings depicting landscapes of Greek antiquity, has yielded a super-historical value in ancient Greece and how Classicism as an initial expression of monarchistic ideal and then of Western democracy have attributed jointly a transcendent character in it. Reversely, the extent to which the European artistic representations of Greek landscape have influenced the shaping of Greek cultural identity.	en
heal.advisorName	Χανιώτου, Ελένη	el
heal.advisorName	Haniotou, Helene	en
heal.committeeMemberName	Μωραΐτης, Κωνσταντίνος	el
heal.committeeMemberName	Moraitis, Constantinos	en
heal.committeeMemberName	Κλαμπατσέα, Ειρήνη	el
heal.committeeMemberName	Klabatsea, Irene	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	135
heal.fullTextAvailability	true