heal.abstract |
Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να αποτείνει, στους απανταχού μελετητές του χώρου και των διαδικασιών συγκρότησής του, το κρίσιμο ερώτημα σχετικά με την αξία του άμεσου βιώματος εντός του πλαισίου της σύγχρονης κοινωνικής συνθήκης. Σύμφωνα με τις επιταγές της τελευταίας, η συγκρότηση των κατάλληλων μέσων αναπαράστασης του τόπου, καθώς και τα προϊόντα της αναπαραστατικής αυτής διαδικασίας, μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση εμπειρία, σε ένα βαθμό τόσο μεγάλο, ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για την πλήρη απώλεια μιας ολόκληρης επικράτειας εμπειρίας. Η μελέτη θα κινηθεί προς τρεις άξονες :
α) Προς την αποσαφήνιση των εννοιών του χώρου, του τόπου, του τοπίου, του άμεσου βιώματος, με αναφορά και εστίαση στην έγχρονη διαδικασία που το καθιστά δυνατό, την περιπατητική διαδικασία. Στην αναζήτηση αυτή, κεντρικό ρόλο θα διαδραματίσει η προσπάθεια του Ελβετού ανθρωπολόγου Lucius Burckhardt να αναγάγει τον περίπατο, και τους κανόνες που τον διέπουν, σε αυτόνομο επιστημονικό πεδίο, όπως επίσης και ο περίπατος ως άμεση έκφανση της σύγχρονης καθημερινής πρακτικής αντίληψης της σύγχρονης μητρόπολης, όπως εμφανίζεται στο έργο του Γάλλου φιλοσόφου Michel de Certeau . Θα αναζητηθούν οι μετασχηματισμοί της -μέσω του σώματος- ανάγνωσης του τόπου, των σκοπών και των μορφών της, σε πλήρη αναλογία με τις κοινωνικές συνθήκες υπό των οποίων συγκροτήθηκαν.
β) Προς την αναζήτηση των συστατικών στοιχείων της εγγενούς σχέσης του ανθρώπου με τα όσα τον περιβάλλουν, καθώς και της φύσης της αντιληπτικής διαδικασίας, την οποία εκείνος μετέρχεται με στόχο την κατανόηση και τη νοηματοδότηση τους. Τα παραπάνω αναλύονται υπό το πρίσμα μιας φαινομενολογικής αντίληψης του τόπου, με χρήση των εργαλείων της αναγωγής και της εποχής και συνεχή αναφορά στο εμβληματικό έργο του Edmund Husserl, ως εμπνευστή της ‘επιστροφής στα ίδια τα πράγματα’ . Παράλληλα θα παρουσιαστεί η νέα διάσταση που προσδίδει ο Martin Heidegger στη φαινομενολογική θεώρηση, σύμφωνα με την οποία, το ‘εδώ-να Είναι’ (Dasein) είναι ο ένας και μόνος συγκροτητικός παράγοντας του χώρου, και τέλος η συμβολή του Maurice Merleau-Ponty, κατά την άποψη του οποίου, ο χώρος είναι προέκταση του παρόντος σώματος και άμεσο αποτέλεσμα-δημιούργημα της κίνησης αυτού. Τα παραπάνω οδηγούν στη συστηματικότερη ανάλυση της δομής της εμπειρίας, την αναγωγή της στα εξ’ών συνετέθη, η άφιξη στο σημείο μηδέν, στην πρωταρχική αδιαμεσολάβητη έκφανσή της και η αξιολόγηση της σημασίας της.
γ) Προς την αναγνώριση της εμπειρίας στο ίχνος που αυτή αφήνει, στην αναπαράστασή της, που την ορίζει ή την περιγράφει. Θα μελετηθεί το ποσοστό του βιώματος που είναι δυνατόν να διαμεσολαβηθεί από την αφήγηση ή την οπτικοποίησή του, καθώς και η διαδικασία ανασυγκρότησης αυτού από τα ίδια σημάδια που εκείνο χάραξε σε πρώτο χρόνο. Θα επιχειρηθεί επίσης μια σύνδεση της προ-διαμεσολαβημένης εμπειρίας με την σύγχρονη τουριστική πρακτική. Στην τελευταία, το άμεσο βίωμα του προς εξερεύνηση τόπου, προδιαγράφεται, εικονογραφείται και διαμεσολαβείται σε χρόνο πριν-την-εμπειρία.
Όλα τα παραπάνω συγκροτούν τα εννοιολογικά εργαλεία, με τη χρήση των οποίων, ολισθαίνοντας στην αρχιτεκτονική πρακτική, θα αναζητήσουμε την πηγή απ’όπου εκπορεύεται η δυνητική εμπειρία του αρχιτεκτονικού χώρου μέσω των ποικίλων και συνεχώς πιστότερων μέσων αναπαράστασής του.
Τέλος, θα απαντήσουμε στο κεντρικό ερώτημα της έρευνας που δεν είναι άλλο από το: τι είναι εκείνο που καθιστά το άμεσο βίωμα μη αναγώγιμο στην αναπαράστασή του; |
el |
heal.abstract |
Aim of this research is to address to people involved with the process of the articulation of space, the question regarding the value of its actual experience, within a social environment, that tends to regard the representative products of such a procedure capable of substituting the experience itself.
The percentage of substitution can be so high, that makes us currently standing in front of an absolute loss of a perceptional skill. The research is developed towards three directions:
A.The interpretation of the notions: space, place, landscape and direct-actual experience, while focusing on the time-related process of walking. How does the body-centered perception of space change forms and objectives, according to the social circumstances, under which it is born?
B.The investigation of the substantial elements that define the correlation between the human being and everything around them, according to a phenomenological approach of perception of space, that leads inevitably to a systematic analysis of the ‘structure’ of experience, the reduction to its origins, the arrival at the point zero, at its very first-unmediated expression and to the evaluation of its meaning.
C.The identification of the act of the experience by the trace that it leaves behind, its representation that defines or describes it. The percentage of experiencing that can be transmitted by the narration or by its visualization, such as the procedure of its re-articulation directly from the signs that it marked at first place.
The central question finds its answer: what is this unsayable element of direct experience that cannot be transferred to its representation? |
en |