heal.abstract |
Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με τους τρόπους που νοηματοδοτούν και
βιώνουν το δημόσιο χώρο της πόλης, υποκείμενα, μέσα από πρακτικές κατοίκησης.
Εκκινούμε από μία σχεσιακή προσέγγιση του χώρου, ικανή να αναδείξει τον πολλαπλό και
συγκρουσιακό χαρακτήρα του και κατ΄ επέκταση τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις που
επιδέχεται. Παρακολουθώντας την αμοιβαία συγκρότηση υποκειμένου και αντικειμένου
(Badiou, 2015[1988]), ο δημόσιος χώρος της πόλης ορίζεται ως το δημιούργημα αλλά και
το μέσο συγκρότησης των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες τον διαμορφώνουν μέσα από μία
δυναμική διαδικασία αλληλεπίδρασης. Οι πολλαπλές εμπειρίες και νοηματοδοτήσεις που
φέρει ένα αστικό τοπίο, το καθιστούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, οικειοποίησης και
αμφισβήτησης από τα διαφορετικά πολιτισμικά, κοινωνικά και ιδεολογικά προσδιοριζόμενα
υποκείμενα που διαδρούν με αυτό. Σε αυτό το πλαίσιο, ο χώρος δε μπορεί να νοηθεί
ανεξάρτητα από το χρόνο, ως διάσταση που διαπερνά ποικιλοτρόπως το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ως εκ τούτου, αναφερόμαστε σε ένα χωροχρονικό συνεχές, στο πλαίσιο του οποίου τα
υποκείμενα συγκροτούν τις ταυτότητές τους και δομούν τις μεταξύ τους σχέσεις, στο
εκάστοτε πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό συγκείμενο.
Διακρίνοντας τις χωροχρονικές διαδράσεις υποκειμένου-αντικειμένου σε καθημερινές
και έκτακτες, επικεντρωνόμαστε στις τελευταίες θεωρώντας ότι προκαλούν χωροχρονικά
ρήγματα. Μέσα από την εμπειρία των χωροχρονικών ρηγμάτων, τα υποκείμενα
διαπραγματεύονται, αμφισβητούν και οικειοποιούνται το δημόσιο χώρο.
Με την έννοια του ρήγματος αναφερόμαστε στις συνθήκες εκείνες που καλλιεργούν
μία τομή με την καθημερινότητα και δύνανται να λειτουργήσουν ως εν δυνάμει πεδίο
διαπραγμάτευσης, αμφισβήτησης και επαναπροσδιορισμού της.
Κάνοντας την υπόθεση ότι οι έκτακτες πρακτικές δημιουργούν χωροχρονικά ρήγματα,
το ερώτημα που στοχεύει να απαντήσει η εργασία προσδιορίζεται ως εξής: ποιες είναι
οι ιδιότητες και οι τρόποι των πρακτικών που τους επιτρέπουν να συγκροτήσουν τέτοια
ρήγματα; |
el |