Από την περίκλειση στη διάχυση: μία διαδρομή προς το σύγχρονο τόπο ταφής

Αγγελακοπούλου, Ζωή; Angelakopoulou, Zoi

dc.contributor.author	Αγγελακοπούλου, Ζωή
dc.contributor.author	Angelakopoulou, Zoi
dc.date.accessioned	2019-11-18T10:15:13Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/49423
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.17121
dc.rights	Default License
dc.subject	Ταφεία	el
dc.subject	Νεκροταφεία	el
dc.subject	Cemeteries	en
dc.title	Από την περίκλειση στη διάχυση: μία διαδρομή προς το σύγχρονο τόπο ταφής	el
dc.title	Α route to the contemporary burial locus	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Cemeteries	en
heal.dateAvailable	2020-11-17T22:00:00Z
heal.language	el	el
heal.access	embargo	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2019-09-26
heal.abstract	Ως χρονική αφετηρία της έρευνας ορίζεται ο Ύστερος Μεσαίωνας. Ο τόπος ταφής εγκαθίσταται αρχικά στον περίβολο της εκκλησίας, ως τμήμα της καθημερινότητας των ανθρώπων, όπου ο χώρος των νεκρών εμπεριέχεται σ' εκείνον των ζωντανών. Αργότερα, η μεσαιωνική θεολογία μετατρέπει το θάνατο σε κάτι νοσηρό, απωθητικό και μακάβριο και το κοιμητήριο μεταφέρεται ή/και εκτοπίζεται στα όρια του αστικού ιστού. Ο τρόμος του θανάτου, το μακάβριο memento mori αντικαθίσταται από μία ρομαντική αντίληψη, η οποία χωρικά θα αποτυπωθεί με το σχεδιασμένο κοιμητήριο-πάρκο, επαναπροσδιορίζοντας ουσιαστικά τόσο την αντιμετώπιση του φυσικού τέλους όσο και τη σχέση πόλης- ταφείου. Προχωρώντας στη σύγχρονη πραγματικότητα, το παλιό -σε πολλές περιπτώσεις μνημειακό και διατηρητέο κοιμητήριο- εμπεριέχεται πλέον στον αστικό ιστό, λόγω της συνεχόμενης ανάπτυξης αυτού, αποτελώντας έναν αυστηρά περιτοιχισμένο τόπο με διακριτά τα όρια του προς την πόλη. Ο χώρος των νεκρών απομονώνεται ουσιαστικά οπτικά, συνήθως με υψηλή φύτευση συγκεκριμένου είδους ή/και τείχη, από τον καθημερινό αστικό, βιωμένο χώρο των ζωντανών. Ερχόμενοι στο σχεδιασμένο ταφείο του 20ου αιώνα, παρατηρείται εκ νέου χωροθέτηση του ταφείου (π.χ. ταφείο Woodland_ Στοκχόλμη _1920-1925) στα όρια του κατοικημένου χώρου, επανεξετάζοντας το ζήτημα της περίκλεισης σε μια μάλλον πιο διαλεκτική σχέση με το περιφερειακό φυσικό τοπίο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, των τελευταίων δεκαετιών, αποτελεί το ταφείο Furstenwald (Chur, 1994-1996), το οποίο επιχειρεί την εξαΰλωση των περιμετρικών ορίων, τη διάχυση του στο φυσικό τοπίο, τη διατήρηση ενός ενιαίου κήπου στο πλάτωμα που χωροθετείται, την κατάργηση και από- υλοποίηση του ταφικού μνημείου και των λοιπών συμβολισμών της θνητότητας που εντοπίζονται σε ομοειδείς χώρους. Φθάνοντας στο σύγχρονο κοιμητήριο, αναφέρεται το παράδειγμα του Woodland Burial Park, όπου η ταυτότητα του ταφείου αναζητείται. Μπορεί το σημερινό, σχεδιασμένο ταφείο να αντλήσει στοιχεία από τις παραπάνω χρονικές περιόδους; Πως μετεξελίσσεται ο τόπος ταφής σε συνάρτηση με τις μεταβολές πρόσληψης του θανάτου και την αλλαγή των πρακτικών διαχείρισης του νεκρού σώματος στο δυτικό κόσμο;	el
heal.abstract	Travelling from Hamburg Central Station to the airport, someone passes by the Ohlsdorf Friedhof. It is the largest rural cemetery in the world. Crossing the above mentioned distance, in the planted, homonymous suburb of Hamburg, next to tombstones and the wall of the cemetery, the question arises. Why do the dead take up so much space? What does this space, which is eventually growing - people continue to die, and therefore to be buried - mean for the city? The inevitable natural end is the common end of all living creatures, regardless of cultural, social, or religious identity. The anxiety and the fear of death are inherent in the nature of humans - but not of other living creatures - following them from the very beginning of their appearance on earth, and the post-mortem situation is a subject of constant concern in every culture and period of time.	en
heal.tableOfContents	ΣΗΜΕΙΟ 0 _ Τ-ΑΦΗ _ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΗ Ι _ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΕΣ _ ΠΕΡΙΚΛΕΙΣΗ ΙΙ _ ΔΙΑΧΥΣΗ _ ΕΞΟΔΟΣ	el
heal.fullTextAvailability	false