Η ετερότητα στον τόπο του οικείου.

Αννούση, Παρασκευή; Annousi, Paraskevi

dc.contributor.author	Αννούση, Παρασκευή	el
dc.contributor.author	Annousi, Paraskevi	en
dc.date.accessioned	2020-06-05T07:08:28Z
dc.date.available	2020-06-05T07:08:28Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/50761
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.18459
dc.description	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Διεπιστημονικό Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών (Δ.Π.Μ.Σ.) Αρχιτεκτονική-Σχεδιασμός του Χώρου, Κατ.Α1: Γνωσιολογία της Αρχιτεκτονικής.	el
dc.rights	Default License
dc.subject	Θέατρο	el
dc.subject	Theatre	en
dc.subject	Ετερότητα	el
dc.subject	Αναπαράσταση	el
dc.subject	Οικείος	el
dc.subject	Εμπειρία	el
dc.subject	Otherness	en
dc.subject	Representation	en
dc.subject	Experience	en
dc.subject	Intimate	en
dc.subject	Experience	en
dc.title	Η ετερότητα στον τόπο του οικείου.	el
dc.title	Otherness in the familiar place.	en
dc.contributor.department	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών.	el
heal.type	masterThesis
heal.secondaryTitle	Ο οίκος υπό το θεατρικό πρίσμα	el
heal.secondaryTitle	The house through the theatrical prism	en
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Architecture, Theatre, Phenomenology	en
heal.classification	Θέατρο	el
heal.classification	Φαινομενολογία	el
heal.classification	Φαινομενολογία	el
heal.language	el
heal.access	free
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2020-02-12
heal.abstract	Η παρούσα μελέτη με τίτλο «Η ετερότητα στον τόπο του οικείου: ο οίκος υπό το θεατρικό πρίσμα», συνιστά εν τη γενέσει της μια πορεία εξερεύνησης, που βρίσκει την αφετηρία της στην αποδοχή της θέσης ότι το θέατρο, όπως και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης, αποτελούν περιέχον και συνάμα περιεχόμενο του πολιτισμού και της εποχής τους. Υπό αυτή την έννοια, η διφυής φύση της θεατρικής τέχνης, ως καλλιτεχνικού δημιουργήματος και κοινωνικού γεγονότος, καθιστά το παραστασιακό συμβάν ένα γόνιμο πρίσμα στραμμένο προς την ίδια την κοινωνία, ικανό να φωτίσει πλευρές και να διερευνήσει τις εκάστοτε ανάγκες της. Αξιοποιώντας, λοιπόν, αυτό το πλαίσιο και λαμβάνοντας τα δεδομένα του συγχρονικού περιβάλλοντος, ως κρίσιμο πεδίο διαπραγμάτευσης και προβληματισμού ανακύπτει το ζήτημα της ετερότητας. Η σημασία της έννοιας ερείδεται στην πρόσληψή της όχι ως μιας αδιάβατης επικράτειας, που περιχαρακώνεται στον κόσμο του περιθωρίου και δεν μας αφορά, αλλά ως ενός από τα δομικά συστατικά της σύγχρονης πόλης, καθοριστικής σημασίας στον τρόπο ζωής και εμπειρίας του ανθρώπου. Με αυτό ως δεδομένο, στην εξίσωση της έρευνας εισχωρεί ο οικείος χώρος, ως η μετωνυμία του «οικείου», και γίνεται ο τόπος της αναζήτησης, με πρόθεση να καταδείξει ότι το «έτερο» στοιχείο δεν είναι ιδιότητα μονάχα του εκ φύσεως διαφορετικού, αλλά εντοπίζεται γύρω μας και μέσα μας. Δομείται έτσι ένα πλαίσιο που έχει απώτερο σκοπό να θέσει ερωτήματα και να προτείνει δυνάμει απαντήσεις, εντοπισμένες, όμως, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και σε συγκεκριμένο, φυσικό υπόβαθρο. Σε αυτή την απόπειρα, αρωγός αναδύεται η έννοια της θεατρικότητας, ως το εγγενές χαρακτηριστικό του θεάτρου, που διέπει και επηρεάζει τις αντιληπτές συνιστώσες του σκηνικού γεγονότος –τον χώρο, τον χρόνο, την ανθρώπινη δράση- και επικοινωνεί, μεταμφιέζοντας, το γνώριμο στο κοινό. Επιλέγονται, συνεπώς, τρεις παραστάσεις, των οποίων ο συνεκτικός άξονας, παρά την ετερογένεια ύφους και περιεχομένου, αρθρώνεται πάνω σε εικόνες του οικείου χώρου –σαλόνι, κουζίνα, υπνοδωμάτιο-, προσφέροντας διαφορετικά μονοπάτια ιχνηλάτησης της έννοιας της ετερότητας και των πιθανών ευκαιριών συνάντησης των μετεχόντων με το διαφορετικό. Και, θέτοντας ως βασική συνθήκη ότι η εκκίνηση της μελέτης και τα παραδείγματα τοποθετούνται αμφότερα στο «εδώ και τώρα», τα συμπεράσματα παράγονται μέσα από την αδιαμεσολάβητη, από τον ιστορικό χρόνο, εμπειρία, που ταυτόχρονα αποτελεί και την προσωπική εμπειρία της γράφουσας. Η σύμπτωση του προσώπου που γράφει και του προσώπου που βλέπει, αφενός συνάδει με τον ιδιαίτερο, εφήμερο και πεπερασμένης διάρκειας χαρακτήρα του αντικειμένου της θεατρικής τέχνης, που υπαγορεύει ότι με την ολοκλήρωση της παράστασης, το έργο μεταβαίνει στον κόσμο της μνήμης, αφετέρου, εστιάζει το κέντρο βάρους στην προσπάθεια κατανόησης μιας παράστασης στο προσωπικό βίωμα -σωματικό, συναισθηματικό, νοητικό- του κάθε θεατή. Με αυτό τον τρόπο, υπογραμμίζεται η σημασία της ενεργοποίησης του θεατή, αλλά και το πρωταρχικό νόημα της θεατρικής τέχνης ως κοινωνικού γεγονότος. Ή, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Max Herrmann, το θέατρο τελικά δεν είναι παρά ένα παιχνίδι στο οποίο το κοινό πάντα συμμετέχει ως συμπαίκτης• με αυτό τον τρόπο, το κοινό είναι τρόπον τινά ο δημιουργός της τέχνης του θεάτρου.	el
heal.abstract	The starting point of the present study, entitled “Otherness in the familiar place: the house through the theatrical prism” is located in the acceptance that theatre, like any other form of art, constitutes of both the bearer and the content of their culture and era. In this sense, the dual nature of the theatrical art, as an artistic creation and as a social event, makes the performative event a fruitful lens focused on society itself, capable of illuminating sides and exploring its needs. Taking all the above into consideration, including the collection of stimuli from the contemporary environment, the question of otherness arises as a critical area for negotiation and reflection. The meaning of the concept lies in perceiving it not as an impassable marginalized territory that does not concern us, but as a structural component of the modern city, crucial to the human experience and life. Taking this as given, the familiar space, a metonymy for the familiar itself, enters the equation of this study, aiming to demonstrate that “otherness” does not only characterize the «inherently different» but is also found around us and within us. Therefore, a framework is formed, intending to pose questions and suggest answers, not only on the basis of a theoretical level, but also on the basis of a specific, physical background. This attempt is aided by the notion of theatricality, the intrinsic characteristic of theater that permeates and influences the perceived components of the scenic event -space, time, human action- and also communicates, through disguise, the familiar to the public. Consequently, three theatrical performances are selected, whose cohesive axis, despite their heterogeneity in style and content, is articulated through images of the familiar space -living room, kitchen, bedroom-, thus providing different paths for tracing otherness and meeting with the different. Based on the fundamental condition of the present study that the theoretical context, as well as the examples, are placed “here and now”, the conclusions are drawn on the unmediated by the historical time experience -the personal experience of the specific study’s author. On one hand, the identification between the person who writes and the person who sees is in accordance with the theatrical art’s particular and ephemeral character which stipulates that after the end of the performance, the work transitions to the world of memory, but on the other it also focuses on each viewer's personal experience -physical, emotional, mental, in order to interpret the meaning of the performance. This way, emphasis is placed on the importance of the spectator’s involvement, and on the primary meaning of the theatrical art as a social event. In other words, according to Max Herrmann, theater, at the end, is nothing but a game in which the public is always involved as a playmate; in this way, the audience becomes in some way the creator of the theatrical art.	en
heal.advisorName	Σταυρίδης, Σταύρος	el
heal.advisorName	Stavridis, Stavros	en
heal.committeeMemberName	Σταυρίδης, Σταύρος	el
heal.committeeMemberName	Ντάφλος, Κωνσταντίνος	el
heal.committeeMemberName	Μωραΐτης, Κωνσταντίνος	el
heal.academicPublisher	Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	170
heal.fullTextAvailability	false