Κανονισμοί, κόστος διαχείρισης και δυνατότητες ενεργειακής αξιοποίησης στερεών αποβλήτων σε πλοία.

Σεψάς, Χρήστος Μιχαήλ

dc.contributor.author	Σεψάς, Χρήστος Μιχαήλ	el
dc.date.accessioned	2020-10-14T06:23:59Z
dc.date.available	2020-10-14T06:23:59Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/51431
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.19129
dc.rights	Default License
dc.subject	Κανονισμοί	el
dc.subject	Ενεργειακή αξιοποίηση	el
dc.subject	Απόβλητα	el
dc.subject	Πλοία	el
dc.title	Κανονισμοί, κόστος διαχείρισης και δυνατότητες ενεργειακής αξιοποίησης στερεών αποβλήτων σε πλοία.	el
heal.type	bachelorThesis
heal.classification	Marine Engineering	en
heal.language	el
heal.access	campus
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2020-09-25
heal.abstract	Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας, είναι να μελετήσει την νομοθεσία που διέπει τα στερεά απόβλητα που παράγονται από τα πλοία. Καθώς επίσης και το κόστος διαχείρισης τους και την ενεργειακή αξιοποίηση αυτών. Η μεθοδολογία της εργασίας στηρίζεται στη συλλογή δεδομένων από τη διεθνή και Ελληνική βιβλιογραφία, εξειδικευμένες μελέτες, καθώς και από επίσημους διαδικτυακούς τόπους. Η MARPOL 73/78 στο παράρτημα V ορίζει όλους τους κανονισμούς για τη πρόληψη της ρύπανσης από απορρίμματα των πλοίων. Σύμφωνα με το αναθεωρημένο παράρτημα V της σύμβασης τα απορρίμματα των πλοίων κατηγοριοποιούνται ως εξής : A – Πλαστικά Β – Απόβλητα Τροφών C – Οικιακά Απόβλητα D – Μαγειρικό Λάδι E – Στάχτες Αποτέφρωσης F – Λειτουργικά Απόβλητα G – Σφάγια Ζώων H – Αλιευτικός Εξοπλισμός I – Ηλεκτρονικά Απόβλητα Στη συνέχεια έγινε αντιστοίχιση των κατηγοριών της MARPOL με τους κωδικούς του καταλόγου Ε.Κ.Α (Ευρωπαϊκός Κατάλογος Αποβλήτων ). Σχετκά με την διαχείριση των αποβλήτων, γίνεται ανάλυση του συστήματος για πλοία που προσεγγίζουν την λιμενική περιοχή . Σκοπός της διαχείρισης των αποβλήτων πλοίων από λιμενικές εγκαταστάσεις είναι η αποφυγή πρόκλησης ρύπανσης της παράκτιας ζώνης από την ανεξέλεγκτη απόρριψή τους στην θάλασσα. Το πλαίσιο για τη διαχείριση των αποβλήτων πλοίων καθορίζεται από τη Διεθνή, Ευρωπαϊκή και Εθνική Νομοθεσία και πρακτική. Πιο συγκεκριμένα στηρίζεται στη Διεθνή Σύμβαση ΜARPOL 73/78 όπως ενσωματώθηκε στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Οδηγία ΕΕ 2000/59 και στο Εθνικό Δίκαιο με την ΚΥΑ 3418/07/2002. Στη διαχείριση των αποβλήτων πλοίων έχουν καθορισμένες υποχρεώσεις εκτός των πλοίων και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι φορείς όπως ο Φορέας Διαχείρισης Λιμένα (ΟΛΠ ΑΕ) και Λιμενική Αρχή. O ΟΛΠ ΑΕ εφαρμόζει «Σχέδιο Παραλαβής και Διαχείρισης Αποβλήτων Πλοίων» βάσει του οποίου παρέχονται στα πλοία υπηρεσίες συλλογής και διαχείρισης για όλες τις κατηγορίες αποβλήτων που παράγονται σ’ αυτά. Μέσω του συστήματος χρέωσης τελών που εφαρμόζεται, παρέχεται σημαντικό κίνητρο στα πλοία προκειμένου να παραδίδουν τα απόβλητά τους στις λιμενικές εγκαταστάσεις διαχείρισης και συνεπώς αποτρέπεται η ανεξέλεγκτη απόρριψή στην θάλασσα. Με βάση την Αρχή «ο Ρυπαίνων πληρώνει», το κόστος των λιμενικών εγκαταστάσεων για τη διαχείριση και τελική διάθεση των αποβλήτων, καλύπτεται από το πλοίο, το οποίο ορίζεται ως ο «Ρυπαίνων». 2 Για την ενεργειακή αξιοποίηση των στερεών αποβλήτων χρησιμοποιείται η μέθοδος της αεριοποίησης. Η αεριοποίηση είναι μία μέθοδος θερμικής επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων και περιλαμβάνει τη μερική καύση των στερεών απορριμμάτων, με ελάχιστη ποσότητα αέρα, για τη παραγωγή αερίων που περιέχουν κυρίως μονοξείδιο του άνθρακα, υδρογόνο και κορεσμένους υδρογονάνθρακες, όπως το μεθάνιο. Ως οξειδωτικό μέσο χρησιμοποιείται είτε ατμοσφαιρικός αέρας είτε αέρας εμπλουτισμένος με οξυγόνο ή, τέλος, καθαρό οξυγόνο. Η διεργασία λαμβάνει χώρα σε υψηλές θερμοκρασίες, από 900-1.100°C με αέρα, σε 1.000-1.400°C με οξυγόνο και μπορεί να αποτελέσει είτε τμήμα (σε συνδυασμό με τη διεργασία της αποτέφρωσης), είτε το σύνολο της θερμικής επεξεργασίας των στερεών αποβλήτων . Με την αεριοποίηση επιτυγχάνεται μείωση του όγκου των απορριμμάτων καθώς και ανάκτηση ενέργειας. Το αέριο προϊόν της καύσης χρησιμοποιείται κυρίως σε κινητήρες εσωτερικής καύσης. Τα συστήματα της αεριοποίησης εμφανίζουν το πλεονέκτημα ότι μπορούν να αυτοσυντηρούνται και να χρησιμοποιούν αέρα για τη μερική καύση. Τέσσερις διακριτές διεργασίες λαμβάνουν χώρα στον αεριοποιητή, καθώς η βιομάζα αεριοποιείται. Οι τέσσερις αυτές διεργασίες διεξάγονται σε τέσσερις διαφορετικές ζώνες σ’ έναν αντιδραστήρα αεριοποίησης. 1) Ξήρανση (Drying) 2) Πυρόλυση (Pyrolysis) 3) Αναγωγή (Reduction) 4) Καύση – Οξείδωση Κατά την διεργασία της αεριοποίησης, η οργανική ύλη θερμαίνεται με παρουσία περιορισμένης ποσότητας Ο2 ή αέρα για τη μέγιστη απελευθέρωση CO και H2. Το μείγμα CO και H2 είναι γνωστό σαν αέριο σύνθεσης (Syngas). Όμως η παρουσία συμπυκνωμένων οργανικών ενώσεων και πισσών στο παραγόμενο αέριο είναι αναπόφευκτη αλλά και ανεπιθύμητη, καθώς μειώνει την απόδοση του αερίου και δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στις αντίστοιχες διατάξεις αεριοποίησης (εμφράξεις σωληνώσεων, σκωρίες κ.τ.λ.). Οπότε, αποτελεί επιτακτική ανάγκη ο καθαρισμός του αερίου πριν την τελική του χρήση. Το παραγόμενο αέριο μπορεί να αξιοποιηθεί κατά διάφορους τρόπους, οι βασικότεροι των οποίων είναι :  Καύση για παραγωγή ατμού.  Τροφοδοσία μηχανής εσωτερικής καύσης, που κινεί ηλεκτρογεννήτρια. Η απόδοση σε ηλεκτρική ενέργεια μπορεί να φτάσει το 35%, αλλά προϋποθέτει πολύ καλό καθαρισμό των αερίων πριν την τροφοδοσία της μηχανής.  Κίνηση αεριοστρόβιλου και ατμοπαραγωγή σε συνδυασμένο κύκλο.	el
heal.advisorName	Ζαννίκος, Φανούριος	el
heal.committeeMemberName	Καρώνης, Δημήτριος	el
heal.committeeMemberName	Καϊκτσής, Λάμπρος	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	94 σ.	el
heal.fullTextAvailability	false