Μνήμη και βίωμα: η περίπτωση του Άουσβιτς

Γκουμά, Ιφιγένεια-Αναστασία; Gkouma, Ifigeneia - Anastasia

dc.contributor.author	Γκουμά, Ιφιγένεια-Αναστασία	el
dc.contributor.author	Gkouma, Ifigeneia - Anastasia	en
dc.date.accessioned	2020-10-23T10:19:09Z
dc.date.available	2020-10-23T10:19:09Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/51611
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.19309
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Μνήμη	el
dc.subject	Μνημεία	el
dc.subject	Στρατόπεδα συγκέντρωσης	el
dc.subject	Memory	en
dc.subject	Monuments	en
dc.subject	Concentration camps	en
dc.title	Μνήμη και βίωμα: η περίπτωση του Άουσβιτς	el
dc.title	Memory and experience: the Auschwitz case	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2020-09-22
heal.abstract	Η έννοια της Μνήμης έχει απασχολήσει πλήθος μελετητών από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, κυρίως δε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα μετά από δύο Παγκοσμίους Πολέμους, οπότε όλο και περισσότερα άρχισαν να γράφονται γι αυτή. Έχει μελετηθεί η λειτουργία του μηχανισμού της Μνήμης και της Λήθης κυρίως σε περιπτώσεις τραυματικών γεγονότων, πώς δηλαδή ο εγκέφαλος λαμβάνει ερεθίσματα από το εξωτερικό του περιβάλλον, τα μεταφράζει και τα αποθηκεύει για διαφορετικό χρονικό διάστημα το καθένα σε διαφορετικά σημεία του εγκεφάλου, ανάλογα με τη σημασία τους. Διευκρινίζονται έννοιες και συσχετισμοί της ατομικής και συλλογικής μνήμης, τα κοινωνικά τους πλαίσια και ο τρόπος με τον οποίο η μνήμη μπορεί να εγγράφεται στον χώρο. Η κατεξοχήν συνηθέστερη χωρική αναπαράσταση της μνήμης είναι τα μνημεία. Από τον περασμένο αιώνα ο ρόλος των μνημείων φαίνεται να αλλάζει. Κριτήριο δημιουργίας τους δεν αποτελεί η απλή αναπαράσταση γεγονότων του παρελθόντος, αλλά η μετατροπή του επισκέπτη από απλό θεατή σε μέτοχο, με απώτερο σκοπό το βίωμα μιας εμπειρίας. Ένας τέτοιος βιωματικός χώρος προκαλεί στον επισκέπτη μια έκρηξη συναισθημάτων χάρη σε αρχιτεκτονικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί, μεταβάλλοντας έτσι την «ατμόσφαιρα» του χώρου. Μελετάται λοιπόν, σε συσχετισμό όλων των παραπάνω, η περίπτωση του Άουσβιτς ως τόπος μνήμης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο τρόπος με τον οποίο ο συγκεκριμένος βιωματικός τόπος διεγείρει τη μνήμη του επισκέπτη.	el
heal.abstract	The concept of memory has occupied a great amount of scholars from Ancient times until today, mostly during the 20th century after the two World Wars, when more and more people started writing about it. It’s been studied the operation of the mechanism of Memory and Oblivion mostly in cases of traumatic events, that is, how the brain receives stimuli from the external environment, translates and stores them for a different period of time each in different parts of the brain, depending their meaning. Concepts and correlations of individual and collective memory, their social contexts and the way in which memory can be registered in space are clarified. The most common spatial representation of memory is the monuments. From the last century the role of monuments seems to change. The criterion for their creation is not the simple representation of events of the past, but the transformation of the visitor from a mere spectator to a shareholder, with the ultimate goal of experiencing of events. Such an experiential space causes the visitor an explosion of emotions thanks to the architectural tricks he uses, thus changing the "atmosphere" of the space. Below is studied the case of Auschwitz as a place of remembrance of World War II and how this particular experiential place stimulates the memory of the visitor.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false