Συστηματική προσέγγιση του ζητήματος της υδροκινητικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς: το παράδειγμα του υδρόμυλου της Έλλης στη Μακρακώμη Φθιώτιδας

Πινέλη, Τριανταφυλλιά; Pineli, Triantafillia

dc.contributor.author	Πινέλη, Τριανταφυλλιά	el
dc.contributor.author	Pineli, Triantafillia	en
dc.date.accessioned	2021-07-13T09:04:53Z
dc.date.available	2021-07-13T09:04:53Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/53608
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.21306
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Επανάχρηση	el
dc.subject	Υδρόμυλοι	el
dc.subject	Φέρουσα τοιχοποιία	el
dc.subject	Ξύλινες κατασκευές	el
dc.subject	Συντήρηση	el
dc.subject	Watermills	en
dc.subject	Conservation	en
dc.subject	Woodwork	en
dc.subject	Restoration	en
dc.subject	Molinology	en
dc.title	Συστηματική προσέγγιση του ζητήματος της υδροκινητικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς: το παράδειγμα του υδρόμυλου της Έλλης στη Μακρακώμη Φθιώτιδας	el
dc.contributor.department	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.type	bachelorThesis
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.language	el
heal.access	campus
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2021-02-15
heal.abstract	Από τους ελληνιστικούς χρόνους ως και το τέλος της προβιομηχανικής εποχής οι υδρόμυλοι υπήρξαν σημαντικές πλουτοπαραγωγικές μονάδες, αφού ήταν απαραίτητοι για την κάλυψη της ανάγκης σίτισης των κοινωνιών των διαφόρων χωρών του πλανήτη. Οι χιλιάδες υδρόμυλοι που κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα όλους αυτούς τους αιώνες είχαν κατά κανόνα κοινά λειτουργικά, κατασκευαστικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά. Γενικά ήταν μικρά και απλά κτήρια. Βέβαια πάντα υπήρχαν και ορισμένοι με ιδιαιτερότητες που τους καθιστούσαν μοναδικούς και αξιοσημείωτους. Ένας από αυτούς του νομού Φθιώτιδας είναι ο υδρόμυλος της Έλλης στη Μακρακώμη. Το εν λόγω κτήριο, κατασκευασμένο το 1858 από έναν Τούρκο μπέη για μια Ελληνίδα που αγάπησε, την Έλλη, είναι ένα μεγάλο κτήριο δύο επιπέδων, με κάτοψη σχήματος που μοιάζει με Ταυ και με φέροντα οργανισμό από τοιχοποιία κατασκευασμένη από ψαμμίτη και ασβεστιτικό κονίαμα. Οι χώροι του εξυπηρέτησαν κατά το παρελθόν ποικίλες λειτουργίες. Ο υδρόμυλος αποτυπώθηκε με γεωδαιτικό σταθμό και σύστημα δορυφορικού εντοπισμού και μελετήθηκε συστηματικά ο τρόπος αποκατάστασης, συντήρησης και επανάχρησής του. Ως καταλληλότερη νέα χρήση του θεωρήθηκε η μουσειακή. Για τη λήψη των επιμέρους αποφάσεων επέμβασης σε αυτόν ελήφθησαν υπ’ όψιν και οι θεωρίες και οι μέθοδοι μεγάλων αναστηλωτών του παρελθόντος. Έτσι επιλέχθηκε να αποκατασταθεί δομοστατικά και να συντηρηθεί ο υπάρχων πέτρινος φέρων οργανισμός του μύλου και σε αυτόν να προστεθούν ξύλινες στέγες με βυζαντινή κεράμωση και ελαφρές μεταλλικές κατασκευές που θα συνδέσουν τα τμήματά του δημιουργώντας μία λογική, κυκλική, μουσειακή πορεία μέσα σε αυτόν και συμβάλλοντας παράλληλα στην αύξηση της καλλιτεχνικής αξίας του συνόλου.	el
heal.abstract	From Hellenistic times until the end of the pre-industrial era, watermills were important wealth-producing units, as they were necessary to cover the need for food of the societies of the world’s various countries. The thousands of watermills that were built in Greece all these centuries usually had common functional, constructional and morphological characteristics. They were generally small and simple buildings. Of course, there were always some with peculiarities that made them unique and remarkable. One of them, in the prefecture of Phthiotida, is Elli’s watermill in Makrakomi. This mill, constructed in 1858 by a Turkish landlord for a Greek woman that he loved, Elli, is a large two-level building, with a Tau-like plan and a load-bearing structure of masonry, made of sandstone and calcareous mortar. Its spaces have served a variety of functions in the past. The watermill was surveyed with a geodetic station and a satellite tracking system and the ways of its restoration, maintenance and reuse were systematically studied. As most appropriate new use, a museum’s one was considered. The theories and methods of great restorers of the past were taken into account in making the individual intervention decisions. Thus, it was chosen to structurally restore and conserve the existing stone-bearing structure of the mill and to add wooden roofs with Byzantine tiling and light metal structures that will connect its parts, creating a logical, circular, museum course within it and at the same time contributing to increase the artistic value of the whole building complex.	en
heal.advisorName	Καρβουντζή, Κωνσταντίνα-Βαλεντίνη	el
heal.advisorName	Karvountzi, Konstantina-Valentini	en
heal.academicPublisher	Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	283
heal.fullTextAvailability	false