Tending to wild

Μοντσενίγος, Χρήστος; Montsenigos, Christos

dc.contributor.author	Μοντσενίγος, Χρήστος	el
dc.contributor.author	Montsenigos, Christos	en
dc.date.accessioned	2021-12-01T08:04:12Z
dc.date.available	2021-12-01T08:04:12Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/54121
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.21819
dc.description	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών (Δ.Π.Μ.Σ.) Αρχιτεκτονική-Σχεδιασμός του Χώρου: Σχεδιασμός - Χώρος - Πολιτισμός, Κατ. Α2: Γνωσιολογία της Αρχιτεκτονικής	el
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Κήπος	el
dc.subject	Τοπίο	el
dc.subject	Λογοτεχνία	el
dc.subject	Πρώιμη νεωτερικότητα	el
dc.subject	Οικολογία	el
dc.subject	Garden	en
dc.subject	Landscape	en
dc.subject	Literature	en
dc.subject	Early modern	en
dc.subject	Ecology	en
dc.title	Tending to wild	en
heal.type	masterThesis
heal.secondaryTitle	Μια οικολογία του σχεδιασμού στον μιλτονικό κήπο	el
heal.secondaryTitle	An ecology of design in the miltonic garden	en
heal.classification	Ιστορία και θεωρία του τοπίου	el
heal.classification	History and theory of landscape	en
heal.language	el
heal.access	campus
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2021-10-27
heal.abstract	Το παρόν κείμενο θα επιχειρήσει να μελετήσει τις περιγραφές του κήπου της Εδέμ από τον Άγγλο ποιητή John Milton, όπως αυτές αποσπώνται από το γνωστότερο ποιητικό του έργο, “ο Απολεσθείς Παράδεισος” (Paradise Lost) του 1667. Αποκαθιστώντας τη θέση του μιλτονικού κήπου σε μια γενεαλογία “άγριων” χώρων, η ανάπτυξη της εργασίας καθορίστηκε από την πεποίθηση πως το ποιητικό κείμενο αποκτά σημασία σε μία συζήτηση για την κατασκευή και συγκρότηση του τοπιοτεχνικού λόγου. Οι κηποτέχνες της εποχής του Milton επιχειρούν να ανακατασκευάσουν τον επίγειο παράδεισο επί Αγγλικού εδάφους σε συνθήκες σχεδιαστικής ακαθοριστίας. Στα πλαίσια της ανάγνωσης μας, ο Απολεσθείς Παράδεισος, γραμμένος και δημοσιευμένος στον πικρό απόηχο του Αγγλικού εμφυλίου και της Μεσοβασιλείας, τερματίζει αυτήν την περίοδο αποσπασματικής διερεύνησης, δίνοντας τη θέση της στις διεργασίες της εμφάνισης του αγγλικού στυλ στην κηποτεχνία. Από κατεξοχήν έργο θεωρησιακής ανασυγκρότησης, ο κήπος της Εδέμ γίνεται πειραματικός χώρος επώασης του νέου στυλ, και ελλείψει απτών προτύπων, το Paradise Lost διαβάζεται ως ιδρυτικό κείμενο και δυναμικός συλλέκτης εικόνων. Η έρευνα προτείνεται αρχικά ως εργασία ανασυγκρότησης και η ίδια, προτείνοντας την ανασύσταση των πεδίων άντλησης της μιλτονικής εικονογραφίας. Σε δεύτερο επίπεδο, στα πλαίσια της επιστημονικής αναθεώρησης έργων της πρώιμης νεωτερικότητας, ο ρευστός κήπος της ποιητικής περιγραφής διαβάζεται ως δυνητικός χώρος διεπαφής του ανθρώπινου με τον μη ανθρώπινο κόσμο, προδιαγράφοντας μια πρώιμη, αισθητική συγκρότηση του οικολογικού ζητήματος. Μέσω της αναφοράς στο Paradise Lost, η εργασία κατασκευάζει έναν άξονα παράλληλης εξέτασης της οικολογικής κριτικής και της τοπιοτεχνίας των αρχών της νεωτερικότητας ως επάλληλων εγγραφών επί του ποιητικού λόγου. Προτείνεται η ανάγνωση των περιγραφών της Εδέμ και των συμβιωτικών της συγκροτήσεων με τους όρους μιας δραματοποιημένης κηποτεχνικής πραγματείας. Η κατηγορία “άγριο” γίνεται μηχανισμός υπονόμευσης του “δράματος” καθώς αλλάζει μορφές και σημασίες. Εξετάζοντας τη δυνητική Εδέμ συναρτήσει του άγριου, η εργασία συντάσσει πεδία επίλυσης της σχεδιαστικής ασάφειας, από τον λεπτομερώς φροντισμένο κήπο στον κήπο που εγκαταλείπεται στη φύση, και από τον απόλυτο καθορισμό της εικόνας στη διάλυση της. Η τομή του μιλτονικού βλέμματος εντοπίζεται συμπερασματικά στην ψηλάφηση ενός συμποιητικού πλαισίου που συγκροτείται ως οπτική τεχνολογία καταγραφής της περιβαλλοντικής αυτενέργειας. Οι παραλλακτικές προθετικότητες του ποιητικού κειμένου ως προς τον κήπο και τις δυνάμεις του, υποσκάπτουν την ορθολογιστική πίστη στην κατασκευή ενός απόλυτου περιβάλλοντος, υπογραμμίζοντας τελικά τον κοινωνικό καθορισμό των άγριων πραγμάτων.	el
heal.abstract	This text will explore John Milton's poetic descriptions of the garden of Eden in order to trace through them, the emergence of a visual technology. Focusing on the poet's most prominent work, It will argue about the text's importance in the construction of early modern landscape discourse, as well as for the garden's place in a genealogy of wild spaces. In the absence of concrete prototypes, landscape designers of the 17th century have been attempting to systematically answer the problem of the garden's elusive reconstruction on English soil under conditions of uncertainty and indeterminacy. Written and published in the aftermath of this explorative era, Paradise Lost (1667) captures the transition from an age of speculation to one of tangible experimentation. The Garden of Eden becomes testing ground for the emergence and development of the English style in gardening, and Milton's version of the Garden is read as both founding text and visual inventory. The research is proposed as a reconstruction act in itself, firstly attempting to discern the areas out of which Milton's iconography is derived. Secondly, in the context of the scientific re-evaluation of early modernity, the miltonic garden is read as an interface for human and non human action. More than three hundred years after being published, Milton's poetic work has gained ground as reference for a theoretical ecology that encompasses schemes ranging from cybernetics and post-humanism to eco-feminism and queer theory. Our research suggests that ecological criticism and early modern landscape theory constitute overlapping layers mutually inscribed onto Milton's text. It is proposed that the poem is read as a dramatized gardening treatise where the contradictions of landscape practice are negotiated and played out. Constantly oscillating between the three aspects of symbolic danger, idealized aesthetic and generative tendency, the category “wild” is introduced as a plot device that undermines the dramatic interactions between human actors and the garden being acted upon. Sliding across a design spectrum ranging from the carefully tended garden to the one tending to wild, Eden becomes a virtual space that contingently resolves environmental ambiguity. The text's changing perspectives towards the garden act as early formulations of a sympoietic framework for collective action, one that challenges faith in the construction of an absolute environment, ultimately emphasizing the many ways that “wild” things are socially constructed.	en
heal.advisorName	Παρμενίδης, Γεώργιος	el
heal.advisorName	Parmenidis, Georgios	en
heal.committeeMemberName	Παρμενίδης, Γεώργιος	el
heal.committeeMemberName	Σταυρίδης, Σταύρος	el
heal.committeeMemberName	Τουρνικιώτης, Παναγιώτης	el
heal.academicPublisher	Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	132
heal.fullTextAvailability	false