heal.abstract |
Η σύνθεση ενζυμικών κοκτέιλ αποτελεί μια μέθοδο μείωσης του απαιτούμενου ενζυμικού
φορτίου για την υδρόλυση της λιγνινοκυτταρινούχου βιομάζας. Στη σύσταση των ενζυμικών
κοκτέιλ περιλαμβάνονται συνήθως κυτταρινάσες και ημικυτταρινάσες, οι οποίες στοχεύουν
στην αποτελεσματική αποικοδόμηση της κυτταρίνης και της ξυλάνης μέσω ανάπτυξης
συνεργιστικών αλληλεπιδράσεων. Στη παρούσα διπλωματική εργασία αξιοποιήθηκαν
πρωτεϊνικά εκχυλίσματα μυκήτων, εμπορικά ένζυμα, καθώς και ένζυμα που έχουν παραχθεί
και χαρακτηριστεί στο Εργαστήριο Βιοτεχνολογίας του ΕΜΠ για το σχεδιασμό των
ενζυμικών κοκτέιλ. Η συνεργιστική δράση των ενζύμων διερευνήθηκε με βάση τη
συγκέντρωση αναγωγικών σακχάρων, όπως γλυκόζης, ξυλόζης και ξυλοβιόζης, που
παράγονται ως προϊόντα αποικοδόμησης της βιομάζας. Η συγκέντρωση αναγωγικών
σακχάρων προσδιορίστηκε μέσω της μεθόδου 3,5-δινιτροσαλικυλικού οξέος (DNS), ενώ η
συγκέντρωση της γλυκόζης, της ξυλόζης και της ξυλοβιόζης και άλλων σακχάρων
υπολογίστηκε με ανάλυση HPLC. Πρωτεϊνικά εκχυλίσματα παράχθηκαν εξωκυτταρικά από
στελέχη Βασιδιομυκήτων (Abortiporus biennis, Pleurotus citrinopileatus) και μελετήθηκαν
ως προς το συνεργιτισμό τους με το εμπορικό ενζυμικό παρασκεύασμα Cellic® CTec2 σε
προκατεργασμένα υποστρώματα ξύλου οξιάς και υπολειμμάτων αραβοσίτου. Το Cellic®
CTec2 εμφάνισε ισχυρότερο συνεργιτισμό με το πρωτεϊνικό εκχύλισμα του P.citrinopileatus
σε σχέση με το πρωτεϊνικό εκχύλισμα του A.biennis. Σε κάθε περίπτωση ο συνεργιτισμός
μεγιστοποιήθηκε, όταν η αναλογία του πρωτεϊνικού εκχυλίσματος στο κοκτέιλ ήταν χαμηλή,
10%wt ή 25%wt. Επιπροσθέτως, ο βαθμός υδρόλυσης της βιομάζας δεν επηρεάστηκε από τη
σειρά προσθήκης (ταυτόχρονη ή διαδοχική) των ενζυμικών παρασκευασμάτων. Παράλληλα,
μίγμα κελλοβιοϋδρολάσης (CBH I), ενδογλουκανάσης (EG7), β-γλυκοζιδάσης (MtBGL3A),
ξυλανασών (GH11, TtXyn30A) και εμπορικής β-ξυλοζιδάσης δοκιμάστηκε σε διαφορετικούς
συνδυασμούς και συγκεντρώσεις κατά την υδρόλυση προκατεργασμένου ξύλου οξιάς. Η
ελάχιστη απαίτηση σε κυτταρινάσες (CBH I, MtBGL3A, EG7) για την αποτελεσματική
υδρόλυση του υποστρώματος ήταν 6mg/g βιομάζας. Ο συνεργιτισμός μεταξύ κυτταρινασών
και ημικυτταρινασών βελτιστοποιήθηκε, όταν η αναλογία μεταξύ τους ήταν 7.5:1.75 (mg/g
βιομάζας) και οι ξυλανάσες GH11, TtXyn30A ήταν σε αναλογία 3:1 ή 9:1. Η σειρά
προσθήκης των ενζύμων δεν επηρέασε την παραγωγή σακχάρων κατά την υδρόλυση της
βιομάζας από κοκτέιλ που περιείχαν και τις δυο ξυλανάσες. Αντιθέτως, κοκτέιλ με μια εκ των
δυο ξυλανασών βελτίωσαν τη παραγωγή σακχάρων κατά την ταυτόχρονη προσθήκη των
ενζύμων στο υπόστρωμα. Ακολούθησε η δοκιμή μιας εμπορικής εστεράσης (AXE) και μιας
εστεράσης που έχει παραχθεί στο εργαστήριο (TtCe16). Η AXE ανέπτυξε συνεργιστικές
αλληλεπιδράσεις με την GH11 αυξάνοντας τη παραγωγή αναγωγικών σακχάρων κατά 0.3 με
0.7 φορές σε κοκτέιλ με κυτταρινάσες, GH11, β-ξυλοζιδάση, ενώ με την TtXyn30A δεν
παρατηρήθηκε έντονος συνεργιτισμός. Η προσθήκη της εστεράσης TtCe16 συντέλεσε στην
αύξηση της παραγωγής ξυλόζης σε μικρότερη κλίμακα σε σχέση με την AXE. Τέλος, μια βξυλοζιδάση που έχει παραχθεί στο εργαστήριο, RcXyl39A, δοκιμάστηκε στα ενζυμικά
κοκτέιλ αντικαθιστώντας την εμπορική β-ξυλοζιδάση. |
el |