«Όταν το προσωρινό γίνεται μόνιμο…»: προσφυγικοί συνοικισμοί στην Κύπρο

Χριστοδούλου, Παύλος; Christodoulou, Pavlos

dc.contributor.author	Χριστοδούλου, Παύλος	el
dc.contributor.author	Christodoulou, Pavlos	en
dc.date.accessioned	2023-07-06T07:47:56Z
dc.date.available	2023-07-06T07:47:56Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/57877
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.25574
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Κύπρος	el
dc.subject	Πρόσφυγες	el
dc.subject	Τουρκική εισβολή	el
dc.subject	Εκτοπισμένοι	el
dc.subject	Κατεχόμενα	el
dc.subject	Προσωρινό	el
dc.subject	Μόνιμο	el
dc.subject	Προσφυγικοί συνοικισμοί	el
dc.subject	Cyprus	en
dc.subject	Refugees	en
dc.subject	Turkish invasion	en
dc.subject	Displaced persons	en
dc.subject	Temporary	en
dc.subject	Permanent	en
dc.subject	Refugee settlements	en
dc.title	«Όταν το προσωρινό γίνεται μόνιμο…»: προσφυγικοί συνοικισμοί στην Κύπρο	el
dc.title	«When the temporary becomes permanent…»: refugee settlements in Cyprus	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Refugees -- Cyprus	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2023-06-29
heal.abstract	Από τη δεκαετία του 1960 η νεοσύστατη Κυπριακή Δημοκρατία, καλείτο να επιλύσει μεγάλα προβλήματα στεγάσεως του πληθυσμού της. Αυτό γιατί, ευρύ μέρος της κοινωνίας αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες που καθιστούσαν την εξεύρεση ιδιόκτητης στέγης ανέφικτη. Το νεοϊδρυθέν, λοιπόν, Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως (ΤΠΟ) του Υπουργείο Εσωτερικών, άρχισε δειλά το σχεδιασμό και τη δημιουργία οικιακών συγκροτημάτων, με σκοπό την κάλυψη των αναγκών αυτών. Μετά την Τουρκική Εισβολή του 1974, το στεγαστικό πρόβλημα διογκώθηκε απότομα, αφού δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες. Έτσι, το ΤΠΟ ανέλαβε την συνέχιση των σχεδίων του, περί οικιστικών συγκροτημάτων μέσα σε δύσκολες συγκυρίες. Οι ανάγκες για εύρεση άμεσης στέγης καθίσταντο πλέον πολλές, ενώ κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες, συνέβαλαν στον σχηματισμό μιας δυσεπίλυτης εξίσωσης. Η λύση ήρθε με τη δημιουργία των «προσφυγικών συνοικισμών», δηλαδή πολεοδομικών συγκροτημάτων που απαρτίζονται, κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, από μονοκατοικίες, αλλά και από χαμηλές σε ύψος πολυκατοικίες σε λιγότερες, όμως, περιπτώσεις. Βασικό χαρακτηριστικό των οικισμών αυτών, είναι η επανάληψη τυποποιημένων μονάδων κατοικίας και πολυκατοικίας. Οι τυπολογίες των κατοικιών αυτών, ανά συνοικισμό ποικίλουν (διαφοροποιήσεις στα τετραγωνικά κτλ.), με απώτερο σκοπό την όσο το δυνατόν καλύτερη προσαρμογή και εξυπηρέτηση των νέων ενοίκων τους. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η καταγραφή του ιστορικού της δημιουργίας των προσφυγικών συνοικισμών, οι οποίοι κτίστηκαν ανώνυμα, με πρότυπα δηλαδή «τυπικά», για «τυπικές» οικογένειες, για «τυπικούς» ανθρώπους αλλά και οι πρώτες εντυπώσεις των ανθρώπων που κατοίκισαν εκεί. Η προσωπική επαφή των αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, που ανέλαβαν τα έργα, με τους ανθρώπους που κατοίκισαν τους συνοικισμούς ήταν ως λογικό μηδαμινή. Έτσι γεννιούνται τα ερωτήματά: Πώς μπορεί κανείς να σχεδιάζει και να κτίζει κατοικίες χωρίς να γνωρίζει τον μελλοντικό ένοικο τους; Πώς οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν στα σπίτια αυτά, αφήνοντας πίσω το πραγματικό τους σπίτι, που οι ίδιοι δημιούργησαν; Τι αλλαγές υπέστηκαν οι κατοικίες αυτές διαμέσου των χρόνων; Παραμένουν οι ίδιες; αλλοιώθηκαν; και αν ναι, γιατί;	el
heal.abstract	Since the 1960s, the newly established Republic of Cyprus was called upon to solve major housing problems for its population. This is because a large part of society was facing financial difficulties that made finding private housing unattainable. Therefore, the newly established Department of Urban Planning and Housing (TPO) of the Ministry of the Interior, hesitantly began the planning and creation of residential complexes, in order to cover these needs. After the Turkish Invasion of 1974, the housing problem suddenly swelled, after tens of thousands of people were displaced from their ancestral homes. Thus, the TPO undertook the continuation of its plans for residential complexes under the new difficult circumstances. The need to find immediate housing was now increased, while social and economic factors contributed to the formation of an intractable equation. The solution came with the creation of "refugee settlements", i.e. urban complexes made up, for the most part, of single-family homes, but also of low-rise apartment buildings in fewer cases. A basic characteristic of these settlements is the repetition of standardized residential units and apartment buildings. The typologies of these houses vary by neighbourhood (variations in square footage, etc.), with the ultimate goal of the best possible adaptation and service to their new tenants. The purpose of this study is to record the history of the creation of the refugee settlements, which were built anonymously, with "typical" standards, for "typical" families, for "typical" people, but also the first impressions of the people who lived there. The personal contact of the architects and urban planners, who undertook the projects, with the people who inhabited the settlements was logically negligible. This is how questions are born: How can one design and build houses without knowing their future occupant? How did the inhabitants settle in these houses, leaving behind their real home, which they themselves created? What changes have these houses undergone over the years? Do they remain the same? were they altered? and if so, why?	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false