Η σχέση του κοινωνικού υποκειμένου με τον κόσμο και ο μετασχηματισμός του στη σκέψη του Jean François Lyotard

Θανοπούλου, Ευγενία; Thanopoulou, Evgenia

dc.contributor.author	Θανοπούλου, Ευγενία	el
dc.contributor.author	Thanopoulou, Evgenia	en
dc.date.accessioned	2023-08-22T09:48:37Z
dc.date.available	2023-08-22T09:48:37Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/57907
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.25604
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Αποδόμηση	el
dc.subject	Πολιτική	el
dc.subject	Αισθητική	el
dc.subject	Συμβάν	el
dc.subject	Μαρξ	el
dc.title	Η σχέση του κοινωνικού υποκειμένου με τον κόσμο και ο μετασχηματισμός του στη σκέψη του Jean François Lyotard	el
dc.contributor.department	Ανθρωπιστικών Κοινωνικών Επιστημών και Δκαίου	el
heal.type	doctoralThesis
heal.secondaryTitle	The relation between the social subject and the world and its transformation within Jean François Lyotard΄s thought	en
heal.classification	Ανθρωπιστικές επιστήμες	el
heal.classification	Κοινωνικές επιστήμες	el
heal.classification	Πολιτικές επιστήμες	el
heal.language	el
heal.access	free
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2023-03-27
heal.abstract	Η διατριβή επικεντρώνεται στον φιλοσοφικό στοχασμό του Jean-François Lyotard με σημείο αναφοράς το Discours, figure (1971) και το Économie Libidinale (1974), τα οποία απαρτίζουν το Α΄ και Β΄ Μέρος της διατριβής αντίστοιχα. Στοχεύοντας στην αποκατάσταση της ιστορικής σχέσης του κοινωνικού υποκειμένου με τον κόσμο και, κατ’ επέκταση, στον μετασχηματισμό του, ο Lyotard προτείνει στο Discours, figure μια εναλλακτική στρατηγική προσέγγισης των κοινωνικών φαινομένων διαμέσου της πρακτικής της αποδόμησης. Στο Économie Libidinale, την εφαρμόζει στο πεδίο της Πολιτικής Οικονομίας, εκβάλλοντας στη φιλοσοφία του συμβάντος. Στη βάση αυτή, η διατριβή επιχειρεί να εντοπίσει τις απαρχές εννοιών και συλλογισμών που διατηρούνται στο λυοταρικό corpus, ενώ παράλληλα επικεντρώνεται στον ιδιότυπο πολιτικό στοχασμό του. Υπό το πρίσμα του μηδενισμού, ο Lyotard αποδομεί τις αντιθέσεις του λόγου και της γλώσσας, απολήγοντας σε μια απορητική επανεγγραφή της σχέσης του υποκειμένου με τον κόσμο. Στρέφεται στην κοινωνική πρακτική προκειμένου να ενσωματώσει στον Λόγο το Άλλο του (ά-σκεπτο) μέσα από μια διπλή (σιωπηλή) άρνηση. Εισάγοντας το μη-φιλοσοφείν στο φιλοσοφείν, αναδεικνύει το «κενό», το «τίποτα» ή το Μηδέν, που ενεργοποιεί τον φιλοσοφικό στοχασμό. Στον ενδιάμεσο αυτό χώρο υποκείμενο και αντικείμενο, εσωτερικό και εξωτερικό, συνείδηση και ασυνείδητο, συμπλέκονται με τρόπο άμεσο καθώς η απουσία ή έλλειψη του αντικειμένου της επιθυμίας υποδηλώνει μια κατ’ αντίφαση συνέχεια σκέψεων και πράξεων. Οι συμβάσεις της γλώσσας αδυνατούν, ωστόσο, να αποδώσουν την ασυμμετρία ή διαφορά που υφίσταται ανάμεσα στην εμπειρία της συνείδησης και αυτή της διαίσθησης. Η τέχνη και η λογοτεχνία αναλαμβάνουν να φέρουν στο φως το Άλλο του σημασιοδοτημένου αντικειμένου, υπενθυμίζοντας το ενδεχόμενο της νίκης και της ήττας, του εκπολιτισμού και της βαρβαρότητας, της ζωής και του θανάτου. Η μεταφορά αυτής της στρατηγικής στον χώρο της πολιτικής, υποδηλώνει την ύπαρξη ενός λογικού και ψυχικού περιεχομένου, που καθιστά την πολιτική ένα πράγμα ρευστό, προσωρινό και απροσδιόριστο. Η μη-εκπλήρωση της επιθυμίας, που προκύπτει από την ενσωμάτωση των δυνάμεων του θανάτου ή μη-καπιταλιστικών πρακτικών στον λόγο, προκαλεί μια λιβιδινική ένταση που διασφαλίζει τη δυνητικότητα ενός πράγματος. Αλλιώς: η απελευθέρωση του φόβου αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο εμφάνισης ενός συμβάντος που είναι η ίδια η μεταμόρφωση της σκέψης. Εάν πρέπει να τροποποιηθεί κάτι, αυτό δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά ο τρόπος σκέψης. Διερευνώντας τις συνθήκες διαμόρφωσης μιας πραγματικής κριτικής, ο Lyotard κάνει μεταφορά του αντικειμένου έξω από το σύστημα, ενώ παράλληλα μετατοπίζει τα όρια του συστήματος, φέρνοντας στην επιφάνεια το πολιτικό ασυνείδητο. Στρέφεται στην (ενεργό) παθητική πολιτική, που προκύπτει από την παθητικότητα του σώματος του ομιλούντος υποκειμένου, αναβάλλοντας διαρκώς την απόδοση ενός οριστικού και καθολικού νοήματος. Μέσα από ένα avant-garde στιλ γραφής, ο Lyotard αποσκοπεί στην αποθυματοποίηση του κοινωνικού υποκειμένου και στην ανάληψη της ευθύνης μιας επιλογής μπροστά στον τρόμο του Μηδενός, αποδίδοντας στα πράγματα, όχι ανταλλακτική ή γραφική αξία, αλλά αισθητική.	el
heal.advisorName	Θεολόγου, Κώστας	el
heal.committeeMemberName	Καλδής, Βύρων	el
heal.committeeMemberName	Πρωτοπαπαδάκης, Ευάγγελος	el
heal.committeeMemberName	Αραμπατζής, Γεώργιος	el
heal.committeeMemberName	Μεράντζας, Χρήστος	el
heal.committeeMemberName	Ρωμανός, Βασίλειος	el
heal.committeeMemberName	Κυριανίδου-Νικολαϊδου, Ευγενία	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	318 σ.	el
heal.fullTextAvailability	false