heal.abstract |
Το θεώρημα Blumberg ισχυρίζεται πως για οποιαδήποτε συνάρτηση f:\mathbb{R}\longrightarrow\mathbb{R}, θα υπάρχει ένα πυκνό υποσύνολο του X ώστε ο περιορισμός της συνάρτησης σε αυτό θα είναι συνεχής. Ένα ισχυρότερο αποτέλεσμα προέκυψε από τους J. C. Bradford και C. Goffman, γενικεύοντας το αρχικό συμπέρασμα για κάθε συναρτήση f:X\longrightarrow\mathbb{R}, όπου ο X είναι μετρικός χώρος Baire και δίνοντας ένα χαρακτηρισμό των χώρων, στους οποίους ο ισχυρισμός του Blumberg είναι βάσιμος. Το πρώτο μέρος της απόδειξης του θεωρήματος στηρίζεται στην ιδιότητα περίπου συνέχειας, η οποία κατασκευάστηκε από τον ίδιο τον H. Blumberg. Το κυριότερο συμπέρασμα από αυτή την ιδιότητα είναι πως, αν ο X είναι χώρος Baire, κάθε συνάρτηση f:X\longrightarrow\mathbb{R} είναι περίπου συνεχής σε ένα πυκνό σύνολο R\subseteq X. Το δεύτερο μέρος της απόδειξης αφορά την εύρεση του πυκνού υποσυνόλου του X, όπου ο περιορισμός της f σε αυτό θα είναι συνεχής. Ειδικότερα, για τη συνάρτηση f|_{R}:R\longrightarrow\mathbb{R}, η οποία είναι περίπου συνεχής σε κάθε σημείο του R, κατασκευάζεται ένα πυκνό σύνολο D\subseteq R, στα σημεία του οποίου η f|_{R} είναι συνεχής. Το πρώτο μέρος αποτελεί τοπολογικό συμπέρασμα, ενώ για το δεύτερο, απαιτείται μια επαγωγική διαδικασία επιλογής στοιχείων του R, που οδηγεί, τελικά, στην κατασκευή του επιθυμητού συνόλου D. Για την περίπτωση του \mathbb{R} και γενικότερα ενός χώρου X με αριθμήσιμη βάση για την τοπολογία του, αρκεί η χρήση μαθηματικής επαγωγής, ενώ, διαφορετικά, χρειάζονται απαραίτητα αξιωματικά εργαλεία, όπως η υπερπεπερασμένη επαγωγή ή το λήμμα του Zorn. Σε αυτή την εργασία, παρουσιάζονται δύο διαφορετικές επεκτάσεις του θεωρήματος Blumberg. Ειδικότερα, η πρώτη αναφέρεται σε μετρικούς χώρους Baire, ενώ η δεύτερη σε δεύτερους αριθμήσιμους και T_{2} τοπολογικούς χώρους Baire. |
el |