Οντολογία - αισθητική του χρόνου: νέα μέσα προσομοίωσης της μορφής

Κώστας, Θεόδωρος; Kostas, Theodoros

dc.contributor.author	Κώστας, Θεόδωρος	el
dc.contributor.author	Kostas, Theodoros	en
dc.date.accessioned	2024-06-17T10:28:00Z
dc.date.available	2024-06-17T10:28:00Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/59727
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.27423
dc.rights	Default License
dc.subject	Οντολογία	el
dc.subject	Αισθητική	el
dc.subject	Χρόνος	el
dc.subject	Προσομοίωση	el
dc.subject	Μορφή	el
dc.subject	Ontology	en
dc.subject	Aesthetics	en
dc.subject	Space and time	en
dc.title	Οντολογία - αισθητική του χρόνου: νέα μέσα προσομοίωσης της μορφής	el
dc.title	Ontology - aesthetics of time: new means of simulating the form	en
dc.contributor.department	Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού.	el
heal.type	doctoralThesis
heal.title	Ontologie - esthétique du temps: nouveaux moyens de simuler la forme,	en
heal.secondaryTitle	Nέα μέσα προσομοίωσης της μορφής	el
heal.generalDescription	Η διεκδίκηση της χρονικής ανάκλησης μιας ιδεατής μορφής (Προβληματισμοί επί της οντολογικής εκδήλωσης), αποτέλεσε έναν αλγόριθμο εφαρμογής, ή μιας τεχνικής που ακολουθήθηκε πιστά. Συγκεκριμένα η θεωρητική διερεύνηση βασίστηκε στο εννοιολογικό σύμπλεγμα: κενό, πολλαπλότητα, χρονικό σημείο, και στην ανάγκη θέσπισης μιας εναλλασσόμενης σημειολογικής κατάστασης. Το πεδίο της αναζήτησης ενισχύθηκε μέσα από συγκλίνουσες διαδικασίες (μεθοδολογία ψηφιακής προσομοίωσης), όπου γίνεται εφικτή η εστίαση αφενός σε ένα συγκεκριμένο και αφετέρου εναλλασσόμενο χώρο. Αναλύεται η τοπολογική προσέγγιση του χρόνου και οι συνειρμικοί λόγοι που κατευθύνουν αισθητικά το υποκείμενο. Η ανομοιογένεια ή ομοιογένεια της εξελικτικής διάταξης των χρονικών σημείων, καθορίζει το φιλοσοφικό πλαίσιο που αναπτύσσεται ο συγκεκριμένος προβληματισμός.	el
heal.classification	Σχεδιαστικές Επιστήμες (Design)	el
heal.language	el
heal.access	campus
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2023-12-15
heal.abstract	Στην παρούσα διατριβή μελετώνται μορφογενετικές εκδοχές, που βασίζονται στην ετερομορφία της αντίληψης, και στην αισθητική του χρόνου, όπως αυτή αποτυπώνεται στα νέα μέσα προσομοίωσης. Επιλέχθηκε ως περιοχή έρευνας, η μορφοπλασία του χρόνου, ώστε να αναζητηθούν ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις στην συμπεριφορά του υποκειμένου, που θα οδηγήσουν σε καινοτόμες αισθητικές πτυχές, εναλλακτικούς τρόπους σχεδίασης, και σε μια ανάλυση των σχετικών εκφραστικών τεχνοτροπιών. Οι τεχνολογικές δυνατότητες των χρονικών προσομοιώσεων, οδηγούν στην αναζήτηση των ιδιαίτερων διαντιδράσεων του υποκειμένου, (αντιληπτικό σημείο επαφής, σημειολογική/αισθητική ανάλυση). Ο χώρος ενδιαφέροντος, εμβαθύνεται στην αισθητική της ελεύθερης βούλησης, προκείμενου να εντοπιστεί σε μια θεωρητική βάση αυτή η αντιληπτική έκβαση του χρόνου. Από την δεκαετία του 1990, επανεμφανίστηκαν ορισμένες συζητήσεις σχετικά με την αναδυόμενη ψηφιακή έκφραση και τις αλλαγές που επέφεραν τα νέα λογισμικά σχεδιασμού και παραγωγής μέσω υπολογιστή. Μπορεί να ειπωθεί πως δεικνύεται μια νέα εκφραστική ορμή; Η εξερεύνηση της μορφής του χρόνου με χρήση ψηφιακών εργαλείων; Αυτή η διατριβή προτείνει μια προσέγγιση που διασχίζει τη φιλοσοφία, την ανθρωπολογία και τη οντολογία μεσώ της πλαστικής έκφρασης, ώστε να αναλυθεί και να αντιμετωπισθούν σχεδιαστικά εργαλεία, χρησιμοποιώντας αλγόριθμους που δημιουργούν τα λεγόμενα: πολύπλοκα χρονικά μονοπάτια. Θεωρητικοποιούνται τα θέματα της συνέχειας, της άπειρης ποικιλίας των ιδιαίτερων στιγμών και του μη τυπικού. Η ανάλυση εστιάζει στην εμπλοκή των αισθήσεων, και σε στρατηγικές λόγου, ως δομική ομολογία μιας σκέψης που αναδεικνύει μια μυθιστορηματική διάσταση του υποκείμενου. Η έννοια του χρόνου, εκτός από ένα ιδρυτικό αρχέτυπο της φαντασίας και της έκφρασης, αποτελεί αφενός ένα χρήσιμο επιχειρησιακό εργαλείο για θεωρητικές και σχεδιαστικές παραγωγές. Χρησιμοποιείται επίσης για να απαντήσει στα πολιτισμικά ζητήματα μιας εποχής. Σκιαγραφούνται εφαρμογές σύμφωνα με τις οποίες ορίζεται ψηφιακά η μνημοτεχνική υπόσταση μιας οντολογικής ακολουθίας (χρονοδιαγράμματος). Επιτυγχάνονται μέθοδοι που λειτουργούν σε ένα αναδυόμενο και αποκαλυπτικό αποτέλεσμα μιας συνέχειας, και όχι ύστερα από μια περιγραφή ή μια προκαθορισμένη παράθεση ενός συγκεκριμένου εργονομικού εγχειρήματος. Ακολούθως η έρευνα επεκτείνεται στην περιοχή που σχετίζεται με την ανάδυση αισθητικών αξίων, και την πυροδότηση της αισθητικής καλλιέργειας του υποκειμένου. Η καρδιά αυτής της διατριβής αντλεί την ροή της από την χρονική ιστορία μιας οντολογικής κατάστασης. Δεν πρόκειται μόνο για μια στερεομετρική πλοκή αλλά και για την επισημοποίηση μιας τετμημένης χρονικά σκέψης. Οι μορφές, που προκύπτουν από την ύλη παρουσιάζονται συγκεκριμένες ή αφηρημένες, διατάσσουν και δίνουν νόημα σε πράγματα και σκέψεις. Δηλαδή επισημοποιούν τις σκέψεις μέσω της χρονικής γλώσσας και του παραγομένου έργου, όπως αυτό προκύπτει από την εξελικτική διάσταση της ύλης. Οι σκέψεις αυτές περνούν μέσα από το πρίσμα των δομών ενός φανταστικού πεδίου, που συνδέεται με το χρόνο και τις έννοιες που προκύπτουν από αυτόν, με σκοπό την παραγωγή σχημάτων. Μπορεί η αισθητική του χρόνου να ερμηνευθεί ως μια λειτουργική έννοια που κάνει κατανοητή μια αρχιτεκτονική σκέψη της οποίας τα εργαλεία αλλάζουν, και επηρεάζουν έντονα την πρακτική του σχεδιαστή (εργαστηριακές εφαρμογές σχετικές με τη ψηφιακή διαχείριση του χρόνου (RP συστήματα, animation) και λογισμικά για την οργάνωση των ψηφιακών προσομοιώσεων, που δημιουργούν ένα έντονο ενδιαφέρον στον τρόπο καταγραφής της ύλης, από τον οποίο εξαρτώνται οι εναλλασσόμενες αντιληπτικές συνθήκες). Τα ερωτήματα που τίθενται αφορούν κυρίως το πώς το υποκείμενο συνδέεται οντολογικά με το αποτύπωμα του χρόνου στο χώρο, και γενικότερα με αναφορές που πυροδοτούν αντιληπτικά το εναλλασσόμενο γίγνεσθαι. Τα RP συστήματα επιτρέπουν την καταγραφή όλων αυτών των εναυσμάτων στην ύλη, και προκαλούν την ενεργοποίηση της αισθητικής αντίληψης σε μια αλληλουχία αλυσιδωτών χρονικών αντιδράσεων, δίνοντας νέες δυνατότητες της σχεδιαστικής διαχείρισης τους. Με την παραγωγή των γενετικών αλγορίθμων, το ψηφιακό πλαίσιο αποσταθεροποιεί και διευρύνει την παραδοσιακή πρακτική του σχεδιαστικού έργου, ιδίως μέσω της αναζήτησης της κίνησης και της αναπαράστασης ως διαδικασία μιας στερεομετρικής/αρχιτεκτονικής δομής. Σε αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο, το αισθητικό έναυσμα του υποκείμενου/δέκτη, επιτρέπει μια ιδιαίτερη αντιληπτική περιήγηση, απελευθερωμένο από μια σειρά πρότερων συμβάσεων, και ύστερων συναισθηματικών αξίων. Δημιουργείται μια διερεύνηση αλλά και μια στιγμιαία τεκμηρίωση του χώρου, στο τρίπτυχο υποκείμενο, χρόνος, ύλη.	el
heal.advisorName	Παρμενίδης, Γεώργιος
heal.advisorName	Parmenidis, Georgios	en
heal.committeeMemberName	Γυπαράκης, Γεώργιος	el
heal.committeeMemberName	Ζαβολέας, Ιωάννης	el
heal.committeeMemberName	Γρηγοριάδης, Ιωάννης	el
heal.committeeMemberName	Ζαφειρόπουλος, Θ.
heal.committeeMemberName	Μουτσόπουλος, Α
heal.committeeMemberName	Ξαγοράρης, Ζ.
heal.academicPublisher	Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	326
heal.fullTextAvailability	false