Ίχνη λίθου

Μποζίκα, Μαρία; Bozika, Maria

dc.contributor.author	Μποζίκα, Μαρία	el
dc.contributor.author	Bozika, Maria	en
dc.date.accessioned	2025-01-15T13:57:40Z
dc.date.available	2025-01-15T13:57:40Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/60756
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.28452
dc.rights	Default License
dc.subject	Μνήμη	el
dc.subject	Πέτρα	el
dc.subject	Ενθυμήσεις	el
dc.subject	Μετασχηματισμός	el
dc.subject	Χώρος	el
dc.subject	Memory	en
dc.subject	Stone	en
dc.subject	Traces	en
dc.subject	Transformation	en
dc.title	Ίχνη λίθου	el
dc.title	Stone Traces	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Stone	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-01-14
heal.abstract	Η φυσική υπόσταση της πέτρας, στις συνεχώς εναλλασσόμενες μορφές της, έχει το πλεονέκτημα να παραμένει στον χώρο ως ένα ίχνος αναφοράς που συνδέει το παρόν με το παρελθόν. Ωστόσο, η παρούσα διερεύνηση δεν εστιάζει μόνο στο ιστορικό υπόβαθρο, αλλά αποτελεί μια προσπάθεια ευρύτερης απάντησης στο ερώτημα: "Γιατί το βλέμμα, όταν συναντά την ύλη της πέτρας, ενεργοποιεί σκέψεις συνδεδεμένες με τη μνήμη;". Τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, οι αναμνήσεις, οι εμπειρίες και οι αρχέτυπες δομές είναι πτυχές που επηρεάζουν την χωρική συμπεριφορά του ατόμου. Τι θα ήταν ο άνθρωπος άραγε χωρίς τη μνήμη; Πως καταφέρνει άραγε η ουσία της πέτρας να αναδυθεί από την κλειστή της μορφή; Από τη μία πλευρά, η φύση έχει την τάση να κρύβεται, να διατηρείται κλειστή και ασφαλής. Από την άλλη, το κρυφόν, ως η κάλυψη, εξαρτάται από την αποκάλυψη, την ουσία της. Η ουσία της πέτρας αποκαλύπτεται σταδιακά καθ' όλη την πορεία της παρούσας εργασίας μέσω της μνήμης. Η αισθητηριακή μνήμη, "ηχεί" στο πρώτο μέρος της εργασίας, όπου το φυσικό τοπίο, το ακατέργαστο και οι αισθήσεις αναδύονται από αυτό, σε συνδυασμό με την ύλη της πέτρας, στις παρακάτω κλίμακες : βότσαλο, θραύσμα,ργός λίθος, μονοπάτι, λόφος. Στο δεύτερο μέρος, η μνήμη, ενισχύεται από ερεθίσματα και πρακτικές που εμπεριέχουν την ιστορία μιας κοινότητας, δημιουργώντας έναν συνεχή δεσμό με το παρελθόν. Η βραχογραφία, η επιγραφή, το δοχείο, το γλυπτό, ο έξω χώρος, αποτελούν κλίμακες που εκφράζουν μέσω της πράξης, τόσο το μετασχηματισμό της ίδιας της πέτρας όσο και την παρουσία της στην ανθρώπινη εξέλιξη. Τέλος, στο τρίτο μέρος η μνήμη εξετάζεται μέσα από το πρίσμα του χωρικού βιώματος. Οι χώροι λειτουργούν ως αποθηκευτικά δοχεία αναμνήσεων. Το σπήλαιο, το υπόγειο, το λουτρό, η ανασκαφή, το λατομείο, αναδεικνύουν τη βαθύτερη σχέση με το έσω, καθώς τέμνουν το έδαφος. Στόχος είναι, μέσω αυτής της καταγραφής, της ενθύμησης, να ζωντανέψει η "άψυχη μορφή της πέτρας και να αναδειχθεί η σχέση της με την μνήμη, τον άνθρωπο και τον χώρο σε μια προσπάθεια όπου όλα τα διαφορετικά μέρη συγκροτούν ένα “όλο”. Έτσι, η πέτρα, που χαρακτηρίζεται σταθερή και αμετάβλητη, να αποδειχθεί σταδιακά, πως αποτελείται από πολλές διαστάσεις και πως η διαχρονική της παρουσία συχνά επαναφέρει μνήμες.	el
heal.abstract	The physical substance of stone, in its constantly changing forms, has the advantage of remaining in space as a reference trace that connects the present with the past. However, this research work not only focus on the historical background, but is an attempt to answer the question more broadly: "Why does the gaze, when it encounters the matter of stone, activate thoughts linked to memory?". Both at individual and collective scales, memories, experiences and archetypical forms are aspects that influence the spatial behavior of the human being. What would a human being be without memory? How does the essence of the stone manage to arise from its enclosed form? On the one hand, nature tends to hide itself, to keep itself closed and safe. On the other hand, the hiding, as the cover, depends on the revelation, its essence. The essence of the stone is gradually revealed throughout the process of this work through memory. The sensory memory "echoes" in the first part of the work, where the landscape, the raw and the senses emerge from it, in combination with the material of the stone, in the following scales pebble,fragment, slow stone, path, hill. Memory, in the second part, is enhanced by stimuli and practices involving the history of a community, creating a bond with the past. The rock art, the epigraph, the pot, the sculpture, the exterior space, are scales that express through practice, both the transfomation of the stone itself and its presence in human evolution. Finally, in the third part, memory is examined through the prism of spatial experience. Spaces function as storage containers of memories. The cave, the basement, the bath, the excavation, the quarry, highlight the deeper relationship with the interior as they section the ground. The aim is, through this recording, this recollection, to bring to life the "lifeless" form of the stone and to highlight its relation to memory, man and space in an effort where all the different parts constitute a "whole". In this way, the stone, characterized as stable and unchanging, is gradually shown to be composed of many dimensions and that its timeless presence often recalls memories.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false