Χρήστης - αρχιτέκτονας - πόλη : μοντέλα χρονικών διαπλοκών

Γεωργοπούλου, Ελένη; Georgopoulou, Eleni

dc.contributor.author	Γεωργοπούλου, Ελένη	el
dc.contributor.author	Georgopoulou, Eleni	en
dc.date.accessioned	2025-02-13T14:14:23Z
dc.date.available	2025-02-13T14:14:23Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/61099
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.28795
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Χρήστης	el
dc.subject	Αρχιτέκτονας	el
dc.subject	Πόλεις	el
dc.subject	Bachelard	en
dc.subject	Συνέχεια	el
dc.subject	Ασυνέχεια	el
dc.subject	User	en
dc.subject	Architect	en
dc.subject	Cities	en
dc.subject	Continuity	en
dc.subject	Discontinuity	en
dc.title	Χρήστης - αρχιτέκτονας - πόλη : μοντέλα χρονικών διαπλοκών	el
dc.title	User - architect - city : temporal entanglement models	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Architecture -- Philosophy	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-02-11
heal.abstract	Στη σύγχρονη πόλη το υποκείμενο ζει όλο και πιο αποξενωμένο, ενώ προσκολλάται ολοένα και περισσότερο στη μάζα. Η εν λόγω κοινωνική συνθήκη καθιστά τον χρήστη παθητικό δέκτη ερεθισμάτων, ενισχύοντας την οπτικοκεντρική του σχέση με την πόλη. Ο G. Bachelard, στην παρούσα εργασία, συμπληρώνει εννοιολογικά τα σχεδιαστικά εργαλεία του αρχιτέκτονα, με την έννοια της οικειότητας από την Ποιητική του Χώρου να θεωρείται βασική ποιότητα που χρειάζεται να λάβει υπόψη, ώστε ο χρήστης να έχει ενεργή σχέση με την πόλη. Η θεώρηση του ενεργού χρήστη πηγάζει από τα δύο κείμενα του G. Bachelard σχετικά με τον χρόνο –H εποπτεία της στιγμής και H διαλεκτική της διάρκειας. Η μελέτη της ενεργητικότητας υπό το πρίσμα του χρόνου συνεπάγεται το δίπολο ασυνέχεια – συνέχεια. Ως εκ τούτου, ο χρόνος χαρακτηρίζεται ως ασυνεχής - έχοντας ως βάση τη στιγμιαία απόφαση - και η μνήμη ως η εκ των υστέρων δημιουργημένη συνέχεια ως αφήγηση. Την εν λόγω μνήμη, η οποία είναι ενσώματη, θα ήταν καλό να ενισχύσει ο αρχιτέκτονας, ώστε να επιτευχθεί η αλληλεπίδραση του χρήστη με την πόλη. Ο εξουσιαστικός σχεδιασμός της Χάρτας των Αθηνών, ο αποπροσανατολισμός της ομοιογενούς Generic City, η μουσειακότητα της Collage City δυσχεραίνουν την παραπάνω οργανική αλληλεπίδραση. Η πολιτική αντιμετώπιση του χώρου από τους καταστασιακούς, όμως, είναι ένα ικανοποιητικό παράδειγμα. Προτείνεται, λοιπόν, ο αρχιτέκτονας να καλλιεργεί την οικειότητα ώστε ο χρήστης να δημιουργεί αφηγήσεις στην πόλη των ασυνεχειών - δηλαδή στην πόλη που αναπτύσσεται οργανικά, χρονικά και χωρικά, με τις μεταβάσεις, τις συνέχειες να συντίθενται μέσω του σώματος του χρήστη.	el
heal.abstract	In the modern city, the individual lives increasingly alienated, while becoming more and more attached to the crowd. This social condition turns the user into passive recipient of stimuli and reinforces his visual-centric relationship with the city. In this paper, G. Bachelard conceptually complements the architect's design tools, with the concept of intimacy from The Poetics of Space to be considered a key quality that the architect needs to consider, for the user to have an active relationship with the city. The term of the active user derives from G. Bachelard’ s texts on time - Intuition of the instant and Dialectic of duration. The study of the active user under the perspective of time arises from the "discontinuity-continuity" bipole. Hence, time is characterized as discontinuous - having as its basis the momentary decision - and memory as the subsequently created continuity as narrative. This memory, which is embodied, should the architect reinforce in order to achieve the user's interaction with the city. The authoritarian design of the Athens Charter, the disorientation of the homogeneous Generic City, the museum-like nature of Collage City make the above-mentioned organic interaction difficult. However, the political spatial approach of the Situationists is a satisfying example. It is suggested, then, that the architect creates intimacy so that the user creates narratives in the city of discontinuities- that is the city that develops organically, in terms of time and space, with transitions and continuities being composed through the user's body.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false