Λίμνη Βουλιαγμένης / Ιμπρεσιονιστικές αντανακλάσεις

Ανδριανάκου, Ναταλία; Γιαννακάκου, Ευτυχία; Andrianakou, Natalia; Giannakakou, Eftychia

dc.contributor.author	Ανδριανάκου, Ναταλία	el
dc.contributor.author	Γιαννακάκου, Ευτυχία	el
dc.contributor.author	Andrianakou, Natalia	en
dc.contributor.author	Giannakakou, Eftychia	en
dc.date.accessioned	2025-04-29T11:03:09Z
dc.date.available	2025-04-29T11:03:09Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/61807
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.29503
dc.rights	Default License
dc.subject	Ιμπρεσιονισμός	el
dc.subject	Impressionism	en
dc.subject	Λίμνη Βουλιαγμένης	el
dc.subject	Lake Vouliagmeni	en
dc.subject	Τοπίο	el
dc.subject	Landscape	en
dc.subject	Βαθύτερο βίωμα	el
dc.subject	Deeper experience	en
dc.title	Λίμνη Βουλιαγμένης / Ιμπρεσιονιστικές αντανακλάσεις	el
dc.title	Lake Vouliagmeni / Impressionistic reflections	en
dc.contributor.department	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού	el
heal.type	bachelorThesis
heal.classification	Αρχιτεκτονική σύνθεση	el
heal.classification	Architectural design	en
heal.language	el
heal.access	free
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-02-10
heal.abstract	Η παρούσα διπλωματική έχει ως στόχο την εξερεύνηση της σχέσης μεταξύ του ανθρώπου και του χώρου, ο οποίος σμηλεύεται και οριοθετείται από αρχιτεκτονικές χειρονομίες. Παρατηρώντας την συγχρονη έφαρμογή αυτής της σχέσης γίνεται αντιληπτή η έντονη λειτουργικότητα που δίνεται στην έννοια του χώρου. Ο “χώρος” χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως ο φλοιός ή ο οδηγός των χρήσεων που θεωρούνται απαραίτητες στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Αποτέλεσμα αυτής της τάσης είναι να χάνεται το νόημα του χώρου ως μία πλασματική οντότητα που αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν μπορεί, επομένως, να καλλιεργήσει κάποια σύνδεση με τον χώρο απο τον οποίο περιβάλλεται, παρά σε πολύ μικρές κλίμακες. Η παραπάνω συνθήκη περιορίζει την χωρική εμπειρία του ανθρώπου μόνο στα διεκπεραιωτικά της χαρακτηριστικά παράγοντας αμυδρά ένα βίωμα δίχως ουσία. Αυτή η πρακτική, τελικά, καταλήγει στην δημιουργία χωρικών δομών βραχείας αρετής με έμφαση την σύγχρονη παραγωγικότητα και πολύ μεγάλου περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Παρόλ’ αυτά η σχέση μας με τον χώρο είναι προσωπική. Ο καθένας μέσα από το δικό του βίωμα χτίζει συναισθηματικούς δεσμούς με χωρικές οντότητες, οι οποίοι συνήθως οφείλονται σε ανθρώπινες συνδέσεις. Μπορεί, όμως, ο χώρος από μόνος του να γίνει αρκετά αφηγηματικός έτσι ώστε το περιβάλλον που δημιουργεί να είναι εύφορο για αλληλεπίδραση και σύνδεση με αυτόν; Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας προσεγγίζεται η σχέση αυτή που περιέχει τους μεταβλητούς παράγοντες: Άνθρωπος, Τοπίο, Αρχιτέκτονας, Δομή, με σκοπό την ιχνηλάτηση μιας ολισθικής αρχιτεκτονικής πρακτικής και μεθοδολογίας βαθύτερου νοήματος.	el
heal.abstract	This thesis aims to explore the relationship between humans and space, which is shaped and defined by architectural gestures. Observing the contemporary application of this relationship, one notices the strong emphasis on functionality attributed to the concept of space. “Space” is used almost exclusively as the shell or framework for the functions deemed necessary in the daily life of the modern individual. As a result, the meaning of space as a perceptual entity that interacts with humans is lost. Consequently, individuals can only cultivate a connection with their surrounding space on very small scales. This condition limits the spatial experience of humans to merely its operational characteristics, producing a faint and insubstantial lived experience. Ultimately, this practice leads to the creation of spatial structures of fleeting virtue, prioritizing modern productivity while leaving a significant environmental footprint. Nevertheless, our relationship with space is personal. Each person builds emotional bonds with spatial entities through their own lived experiences, often due to human connections. However, can space itself become sufficiently narrative-driven so that the environment it creates fosters interaction and connection with it? Within the framework of this research, this relationship—encompassing the variables of Human, Landscape, Architect, and Structure—is examined with the aim of tracing a holistic architectural practice and methodology of deeper meaning.	en
heal.advisorName	Μάρη, Ιφιγένεια	el
heal.advisorName	Mari, Ifigenia	en
heal.academicPublisher	Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών	el
heal.academicPublisherID	ntua
heal.numberOfPages	68
heal.fullTextAvailability	false