Άλς και χέρσος, σε μια αέναη συνύπαρξη

Χρυσανθοπούλου, Άννα Καλή; Chrysanthopoulou, Anna Kali

dc.contributor.author	Χρυσανθοπούλου, Άννα Καλή	el
dc.contributor.author	Chrysanthopoulou, Anna Kali	en
dc.date.accessioned	2025-05-02T10:36:20Z
dc.date.available	2025-05-02T10:36:20Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/61849
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.29545
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/	*
dc.subject	Όριο	el
dc.subject	Νερό	el
dc.subject	Στεριά	el
dc.subject	Δίπολο	el
dc.subject	Ετερότητες	el
dc.subject	Σχέση αλληλεπίδρασης	el
dc.subject	Ανθρώπινη παρέμβαση	el
dc.subject	Φυσικές μεταβολές	el
dc.subject	Παράκτιο μέτωπο	el
dc.subject	Edge	en
dc.subject	Sea	en
dc.subject	Land	en
dc.subject	Dipole	en
dc.subject	Alterities	en
dc.subject	Interactive correlation	en
dc.subject	Human intervention	en
dc.subject	Natural changes	en
dc.subject	Coasts	en
dc.title	Άλς και χέρσος, σε μια αέναη συνύπαρξη	el
dc.title	Sea and land, a perpetual coexistence	en
dc.type	Διάλεξη	el
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Seaside architecture	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-03-02
heal.abstract	Ο αγώνας υπεροχής μεταξύ θάλασσας και στεριάς ασκούσε ανέκαθεν γοητεία στον παρατηρητή. Η θάλασσα και η στεριά αποτελούν δύο οντότητες που που συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν σε μια ανοίκεια για εμάς χρονική κλίμακα. Πρόκειται για ένα δίπολο εξάρτησης, μία σχέση αμφίδρομη, ένα ζεύγος δυνάμεων δράσης – αντίδρασης. Η συνάντηση των δύο ετεροτήτων συντελείται σε ένα χωρικό «ενδιάμεσο», το όριο. Λόγω της διαφορετικής τους φύσης, στη συνείδηση μας μια συνθήκη διαχωρισμού. Στην παρούσα διάλεξη διερευνάται η ατέρμονη και αναπόφευκτη αλληλεπίδραση μεταξύ θάλασσας και στεριάς θέτοντας ως εργαλείο εξέτασης την έννοια του ορίου. Παρακολουθούνται παραδείγματα τόπων με ιδιαίτερο αρχαιολογικό και γεωλογικό ενδιαφέρον. Τα όρια εμφανίζονται άλλοτε σαφή και άμεσα και άλλοτε έμμεσα, δημιουργώντας σχέσεις ρήξης, διαμάχης, αλληλοδιείσδυσης, αμφίσημες και ακαθόριστες. Άλλοτε το νερό διεισδύει και διαβρώνει τους βράχους και άλλοτε η στεριά διαμέσου της ανθρώπινης παρέμβασης θέτει αυστηρά εμπόδια και επικρατεί στην αέναη διαμάχη. Ο άνθρωπος με τα τεχνικά μέσα που διαθέτει, διαχειρίζεται τη στερεή ύλη προσθέτοντας ή αφαιρώντας από αυτήν για να διευκολύνει ή να αποτρέψει την κίνηση του νερού. Τεκμήρια της ανθρώπινης επίδρασης στο παράκτιο μέτωπο συνιστούν τεχνητά λιμάνια, διώρυγες και πασσαλόπηκτες κατασκευές. Ταυτόχρονα οι ευρύτερες φυσικές μεταβολές καθορίζουν τις γεωμορφολογικές εκφάνσεις που λαμβάνει το όριο. Φαινόμενα βύθισης, ανύψωσης, αλλαγές της θαλάσσιας στάθμης λόγω της μεταβαλλόμενης φύσης του νερού δημιουργούν καταποντισμένα τοπία και μοναδικούς υγροτόπους. Για την αρχιτεκτονική, η διαμόρφωση οριακών σχέσεων παράγει χώρο και νέες βιωματικές εμπειρίες. Συνεπώς, το όριο της θάλασσας με τη στεριά ως μια πρωταρχική και τρομερά δυναμική συνύπαρξη θα μπορούσε να αποτελεί όχι μόνο ένα φαινόμενο ρομαντικής παρατήρησης, αλλά να λειτουργεί διδακτικά ως κλειδί για την ερμηνεία συνδετικών και οριακών σχέσεων που υπερβαίνουν πολλές φορές την ανθρώπινη αρχιτεκτονική.	el
heal.abstract	The struggle for supremacy between sea and land has always exerted a fascination on the observer. Sea and land constitute two entities that coexist and interact on a temporal scale unfamiliar to us. They form a dipole of dependence, a reciprocal relationship, a pair of action-reaction forces. The encounter of these two alterities takes place in a spatial “intermediate,” the edge. Due to their differing natures, in our consciousness, this edge manifests as a condition of separation. This lecture explores the endless and inevitable interaction between sea and land, using the concept of the edge as a tool for examination. Examples of sites of particular archaeological and geological interest are studied. The edge is sometimes clear and direct and sometimes indirect, creating relationships of rupture, conflict, interpenetration, ambiguous and indeterminate. Sometimes water penetrates and erodes the rocks and sometimes the land, through human intervention, sets strict obstacles and prevails the eternal conflict. Man, with the technical means at his disposal, uses the solid land by adding or subtracting from it, in order to facilitate or prevent the movement of water. Evidence of human influence on the coastal front are artificial harbors, canals and pile-dried structures. At the same time, natural changes determine the geomorphological forms of the coastal zone. Phenomena of subsidence, elevation, changes in sea level due to the mutable nature of water create submerged landscapes and unique wetlands. In architecture, the formation of boundary relationships generates space and new experiential realities. Thus, the boundary between sea and land, as a primordial and profoundly dynamic coexistence, could serve not only as a phenomenon of romantic observation but also as an instructive key for interpreting connective and boundary relationships that often transcend human architecture.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false