Στα παιδικά μου μάτια: από τις παιδικές έγνοιες στις χωρικές ανησυχίες

Φωτόπουλος, Μάριος; Fotopoulos, Marios

dc.contributor.author	Φωτόπουλος, Μάριος	el
dc.contributor.author	Fotopoulos, Marios	en
dc.date.accessioned	2025-09-10T06:59:10Z
dc.date.available	2025-09-10T06:59:10Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/62399
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.30095
dc.rights	Default License
dc.subject	Παιδικά μου μάτια	el
dc.subject	Μνήμη	el
dc.subject	Αναστοχασμός	el
dc.subject	My childhood eyes	en
dc.subject	Memory	en
dc.subject	Reflection	en
dc.title	Στα παιδικά μου μάτια: από τις παιδικές έγνοιες στις χωρικές ανησυχίες	el
dc.title	Through my childhood eyes: from childhood worries to spatial concerns	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Architecture -- Psychological aspects	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-06-20
heal.abstract	Η παρούσα διάλεξη εξετάζει το πώς οι παιδικές μας εμπειρίες, οι οποίες συνδέονται με τον αρχιτεκτονικό χώρο, αποτυπώνονται στη μνήμη και το σώμα μας, συμβάλλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μας, γεννούν έγνοιες για τον χώρο και τελικά επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε και βιώνουμε την αρχιτεκτονική. Αφορμή για την έρευνα αποτέλεσε μια προσωπική, εκτεταμένη εμπειρία που ξεκίνησε το 2006, όταν οι διαρκείς δομικές αλλαγές στο οικογενειακό μας σπίτι με ώθησαν να εκφράζω σκέψεις και συναισθήματα μέσα από ζωγραφιές. Μέσα από αυτή την απροσδιόριστη, γνωστή και άγνωστη για όλους μας διαδικασία — που συμπυκνώνει σε ένα λευκό χαρτί συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες και βιώματα. Βιώματα που φαίνεται να συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της ταυτότητας μου, τόσο ως άνθρωπο, όσο και ως φοιτητή της αρχιτεκτονικής. Ωστόσο, η παρούσα διάλεξη δεν περιορίζεται μόνο στην καταγραφή ή την αναδρομή σε προσωπικά τεκμήρια· αποτελεί ταυτόχρονα και προϊόν ερευνητικής διαδικασίας. Μέσα από τη συλλογή υλικού (σχέδια, προφορικές μαρτυρίες, φωτογραφίες ), αλλά και την αναλυτική προσέγγιση από τους τομείς της νευροεπιστήμης και της φαινομενολογίας, επιχειρείται μια ευρύτερη κατανόηση, ερμηνεία αλλά και ανάλυση του χώρου, στον τρόπο που έχει αποτυπωθεί στην μνήμη, την καθημερινότητα και την αντίληψη μας. Ακολουθώντας αυτή την συνθετική διαδικασία ανάλυσης αναδύεται, πως ο βιωμένος χώρος εγγράφεται μέσα μας. Στόχος, να επιστρέψω στα χρόνια εκείνα με τη ματιά του σήμερα και να εντοπίσω, με τη βοήθεια της έρευνας, εκείνες τις κομβικές στιγμές όπου η εμπειρία μετατρεπόταν σε βίωμα, και το βίωμα άρχιζε να χαράζει τον τρόπο με τον οποίο κατοικώ και νοηματοδοτώ τον χώρο. Δηλαδή υπάρχει πράγματι κάτι βαθύτερο που περνά από το βίωμα, γίνεται έγνοια και, τελικά, συγκροτεί τον τρόπο με τον οποίο κατοικούμε — και αντιμετωπίζουμε τον αρχιτεκτονικό χώρο;	el
heal.abstract	This lecture explores how our childhood experiences, especially those connected to architectural space, are imprinted in our memory and body, shaping our personality, generating concerns about space, and ultimately influencing the way we perceive and experience architecture. The starting point for this research is a deeply personal experience that began in 2006, when constant structural changes to our family home led me to express thoughts and emotions through drawings. This undefined yet familiar process — where feelings, ideas, and memories are condensed on a blank sheet — appears to have played a key role in shaping my identity, both as a person and as an architecture student. However, this lecture is not limited to personal recollections or testimonies; it also forms part of a broader research process. Through the collection of materials (drawings, oral testimonies, photographs), as well as analytical approaches from neuroscience and phenomenology, the aim is to reach a deeper understanding and interpretation of space — particularly how it is embedded in memory, daily life, and perception. Following this synthetic method of analysis, it becomes clear that lived space is inscribed within us. The goal is to revisit those formative years through the lens of the present and, with the help of research, identify the turning points where experience transformed into memory, and memory began to shape the way I dwell in and give meaning to space. Is there something deeper, then — something that moves from lived experience to personal concern, and ultimately shapes the way we inhabit and approach architectural space?	en
heal.tableOfContents	Εισαγωγή:…………………………………………………………………………………………………………………8 Περίληψη ……………………………………………………………………………………….…………………………8 Υπόθεση έρευνας-Ερευνητικά ερωτήματα…………………………………………………………….……………10 Μεθοδολογία ……………………………………………………………………………………………………………12 Προοίμιο ……………………………………………………………………………………………….…………………14 1 ‘’ Ανατρέχοντας στο άλμπουμ ‘’ Ι Αναδρομή - νευρολογία ……………………………………………….… 16 - 45 2 ‘’ Γιατί αλλάζει το σπίτι μπαμπά ; ’’ Ι Φαντασία - Φαινομενολογικό βίωμα …………………………….…..46 -69 3 ‘’ Γιαγιά πότε θα παίξετε πιάνο ; ’’ Ι Ήχος -Ηχοτοπίο …………………………………………………..….….70 -79 4 ‘’ Βάλε παιδί μου γάντια ‘’ Ι Αφή……………………………………………………………………………..…80 - 103 5 ‘’ Μην τρέχετε στις σκάλες!!! ’’ Ι Κιναισθησία …………………………………………………………… 104 -117 6 ‘’ Τι θυμάσαι από τότε ; ’’ Ι Μνήμη……………………………………………………………..…..…………. 118 -129 7 ‘’ Ήρθατε και μας αλλάξατε την ζωή ! ‘’ Ι Αναστοχασμός ……………………..………………….……130 - 141 Βιβλιογραφία ………………………………………………………………………………………….…………141 -145	el
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false