Τόποι μετάβασης: χωρικές αφηγήσεις των κοιμητηρίων μέσα από την αρχιτεκτονική των Pinós | Miralles & Scarpa

Καρούση, Αναστασία; Karousi, Anastasia

dc.contributor.author	Καρούση, Αναστασία	el
dc.contributor.author	Karousi, Anastasia	en
dc.date.accessioned	2025-09-11T09:48:39Z
dc.date.available	2025-09-11T09:48:39Z
dc.identifier.uri	https://dspace.lib.ntua.gr/xmlui/handle/123456789/62420
dc.identifier.uri	http://dx.doi.org/10.26240/heal.ntua.30116
dc.rights	Default License
dc.subject	Κοιμητήρια	el
dc.subject	Νεκροταφεία	el
dc.subject	Θάνατος	el
dc.subject	Μετάβαση	el
dc.subject	Τόπος	el
dc.subject	Cemeteries	en
dc.subject	Graveyards	en
dc.subject	Death	en
dc.subject	Passage	en
dc.subject	Landscape	en
dc.subject	Igualada	en
dc.subject	Brion	en
dc.subject	Miralles	en
dc.subject	Pinos	en
dc.subject	Scarpa	en
dc.title	Τόποι μετάβασης: χωρικές αφηγήσεις των κοιμητηρίων μέσα από την αρχιτεκτονική των Pinós \| Miralles & Scarpa	el
dc.title	Places of passage: spatial narratives of cemeteries through the architecture of Pinós \| Miralles & Scarpa	en
dc.type	Διάλεξη
heal.type	learningMaterial	el
heal.classification	Αρχιτεκτονική	el
heal.classification	Cemeteries	en
heal.language	el	el
heal.access	campus	el
heal.recordProvider	ntua	el
heal.publicationDate	2025-06-25
heal.abstract	Η παρούσα μελέτη διερευνά τη σημασία της ταφικής αρχιτεκτονικής στο πολιτισμικό τοπίο, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο ο θάνατος, ως υπαρξιακή συνθήκη, αποτυπώνεται στον χώρο και νοηματοδοτείται μέσα από την αρχιτεκτονική σύνθεση. Με αφετηρία φιλοσοφικές, ψυχαναλυτικές και φαινομενολογικές προσεγγίσεις, εξετάζεται η εξέλιξη της στάσης απέναντι στον θάνατο και την ταφή, όπως αυτή αποτυπώνεται στις ιστορικές μεταβολές των κοιμητηρίων και στις σύγχρονες τελετουργίες διάβασης. Η ερευνητική μεθοδολογία στηρίζεται στη ανάλυση δύο χαρακτηριστικών παραδειγμάτων: του Κοιμητηρίου Brion του Carlo Scarpa στην Ιταλία και του Κοιμητηρίου Igualada των Miralles και Pinós στην Ισπανία. Το πρώτο συγκροτεί μια σκηνογραφία στοχασμού με ποιητική χρήση του φωτός, του νερού και της υλικότητας, συνιστώντας μια αρχιτεκτονική ενδοσκόπησης. Το δεύτερο, ενσωματωμένο στη γεωμορφολογία του τοπίου, προτείνει μια αρχιτεκτονική εμπειρία ροής και μετάβασης, όπου η υλικότητα και η βύθιση αναδεικνύουν τη θνητότητα ως φυσικό και δημιουργικό γεγονός. Η συγκριτική αποτίμηση των δύο έργων αναδεικνύει διαφορετικές σχεδιαστικές στρατηγικές που εκφράζουν κοινούς πνευματικούς προσανατολισμούς: τη μετατροπή του κοιμητηρίου σε χώρο μνήμης, βιωματικής εμπειρίας και πολιτισμικής αφήγησης. Η εργασία καταλήγει στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού της ταφικής αρχιτεκτονικής μέσα από υπαρξιακούς, οικολογικούς και πολυπολιτισμικούς όρους, προκειμένου ο ταφικός χώρος να λειτουργεί ως ενεργός φορέας νοηματοδότησης και στοχασμού στη σύγχρονη κοινωνία.	el
heal.abstract	This study explores the significance of funerary architecture within the cultural landscape, focusing on how death, as an existential condition, is imprinted upon space and imbued with meaning through architectural composition. Drawing from philosophical, psychoanalytic, and phenomenological approaches, the research examines the evolving attitudes toward death and burial, as reflected in the historical transformations of cemeteries and contemporary rites of passage. The research methodology is based on the analysis of two emblematic case studies: the Brion Cemetery by Carlo Scarpa in Italy and the Igualada Cemetery by Miralles and Pinós in Spain. The former forms a scenography of contemplation through the poetic use of light, water, and materiality, constituting an architecture of introspection. The latter, embedded in the geomorphology of the landscape, proposes an architectural experience of flow and transition, where materiality and immersion highlight mortality as a natural and creative event. The comparative evaluation of the two works reveals different design strategies that express shared spiritual orientations: the transformation of the cemetery into a space of memory, experiential engagement, and cultural narrative. The study concludes with the need to redefine funerary architecture through existential, ecological, and multicultural terms, so that the burial space functions as an active medium of meaning and reflection in contemporary society.	en
heal.academicPublisher	Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών. Τομέας Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού	el
heal.fullTextAvailability	false