Μονοκονδυλιά

Abstract

Τι μπορεί να εκφράσει με μεγαλύτερη ευαισθησία και ευκρίνεια τη ψυχολογία που φέρει το χέρι όταν εργάζεται, αν δεν είναι η επιτόπου χαλιναγώγηση ενός οργάνου, η ασυγκράτητη χωρίς λογική εποπτεία γραφή και ο αυτοσχεδιασμός, εάν δεν είναι η μονοκοντυλιά. Δύναται, όμως μια ορμητική χειρονομία να συμπεριλάβει τα ειδοποιά δομικά συστατικά μιας καλλιτεχνικής πράξης που έχει ως πρωταρχική επιδίωξη την επικοινωνία, και να διεκδικήσει ενδιαφέρον χωρίς την δεξιοτεχνία και μοιραία αποφασιστικότητα που είναι αναγκαίες, προκειμένου κάποιος να ακολουθήσει τα ιδεατά φράγματα μιας στοιχειώδους δομής. Ίσως .. Εμείς παρόλα αυτά θα ασχοληθούμε κυρίως με εκείνη τη γραμμή που κυλάει στο χαρτί παίρνοντας το χρόνο της , κάνοντας λάθη. Ναι, λάθη. Αυτά δύνανται να αποκαλύψουν το αληθινό ψυχολογικό πορτρέτο ενός υποκειμένου και να δώσουν ταυτότητα στη στιγμή. Η μονοκόντυλη γραμμή έχει βρει εφαρμογή ως επί τω πλείστων ως σχεδιαστικό εργαλείο εξάσκησης που αποσκοπεί στην ευχέρεια της έκφρασης και την απελευθέρωση από τις επιταγές της ρεαλιστικής απόδοσης της φόρμας. Η παρούσα προσέγγιση, παρόλα αυτά, στέκεται απέναντι στην υπόσταση μιας πύκνωσης, ουσιαστικά μιας φωτογραφικής αποτύπωσης , της αυθόρμητης έκφρασης, η οποία τείνει να υποβιβαστεί σε μια τετριμμένη γραφική φιγούρα και να αποκλειστεί έξω από τη σφαίρα των καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Κατά τοιούτο τρόπο, η έρευνα διχάζεται από την αναποφασιστικότητα που την διακρίνει ανάμεσα στην αξιοποίηση της χειρονομίας ως απλό εργαλείο και στην αξίωση του εγχειρήματος σε αυτοσκοπό. Κινούμενη στα όρια της μανιέρας και με τον κίνδυνο του εγκλωβισμού στην εμμονή να καραδοκεί, η μονοκοντυλιά διεκδικεί αυτονομία ως καλλιτεχνική πράξη και δικά της χαρακτηριστικά.

What can be expressed with greater sensitivity and clarity of psychology that bears the hand when it is working, if it is not the body harness on the ground, the rampant without reasonable supervision writing and improvisation, if it is not drawing with one stroke of the pen. Is it possible, however, an impetuous gesture to include distinguishing the building blocks of an artistic act, whose primary objective is communication, and also to claim interest, without the skill and determination that are inevitably necessary in order to follow a virtual primary structure of a dam .Maybe .. We will still make that deal, mainly with the line that flows on the paper taking its time and making mistakes. Yes, mistakes that have the ability to reveal the true psychological portrait of a subject and give identity to the moment. The continuous contour line finds application mainly as a host of on-the, exercise as a design tool, that aims in ease of expression and freedom from the constraints of realistic form. This approach, however, stands before the existence of a consolidation, essentially a photographic impression of spontaneous expression, which tends to be relegated to a trivial figure, picturesque and ruled out of the realm of artistic pursuits. In such a way, the survey divided by the indecision that distinguishes between the use of gesture as a simple tool and a claim by the project in itself. Moving across the boundaries of manieras and having the risk of being trapped in the obsession lurking, one line drawing is claiming autonomy as an artistic practice and its own characteristics.