Παραμετρική διάσταση στον αστικό σχεδιασμό

Abstract

Ο παραμετρικός σχεδιασμός κερδίζει συνεχώς έδαφος στην αρχιτεκτονική πρακτική, προσθέτοντας ένα δυνατό εργαλείο στην διάθεση του αρχιτέκτονα. Η εξάπλωσή του, συνεπάγεται ορισμένες αλλαγές, τόσο στην αρχιτεκτονική διαδικασία όσο και σε αυτό καθαυτό το τελικό αντικείμενο αυτής. Η υπολογιστική ισχύς του ηλεκτρονικού υπολογιστή, επιτρέπει την ενασχόληση με μορφές και συσχετίσεις πολυπλοκότερες από ό,τι στο παρελθόν. Στόχος αυτής της εργασίας είναι η διερεύνηση των αλλαγών που επιφέρει η ολοένα αυξανόμενη χρήση του παραμετρικού σχεδιασμού στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, και δη στον τομέα του αστικού σχεδιασμού. Θεωρούμε την πόλη σαν ένα πολύπλοκο σύστημα – οργανισμό και ταυτόχρονα οικοσύστημα. Στηριζόμενος σε μια λογική συστημάτων, συσχετίσεων σχέσεων θεωρούμε ότι ο παραμετρικός σχεδιασμός μπορεί να αποτελέσει ένα εργαλείο για τον σχεδιασμό στην κλίμακα της πόλης. Έτσι φθάνουμε στον βασικό ερώτημα της εργασίας. Αποτελεί η εισαγωγή των παραμετρικών μεθόδων – εργαλείων στην κλίμακα του αστικού, μια ικανή συνθήκη για μια αλλαγή παραδείγματος του σχεδιασμού από top-down /κατακόρυφης διάταξης σε bottom-up/οριζόντιας διάταξης, σε μια κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού της σχέσης σχεδιασμού-ανθρώπου; Ο μετασχηματισμός αυτός, αναδεικνύει μια σειρά παράλληλων ερωτημάτων. Ποιόν ρόλο καλείται να διαδραματίσει ο αρχιτέκτονας στην αναπροσδιορισμένη αρχιτεκτονική διαδικασία, και πως επηρεάζεται η αρχιτεκτονική αναπαράσταση;

Parametric design is constantly gaining ground in architectural practice, offering a powerful tool to architects. Its prevalence implies that some changes occur in both the architectural process per se, as well as the final object. The computational power of the computer allows dealing with more complex forms and relationships than in the past. The aim of this study is to investigate the changes brought about by the increasing use of parametric design in architectural design, especially in the field of urban planning. We regard the city as a complex system - body and at the same time an ecosystem. Relying on a systems logic, correlation of relations, we suggest that parametric design can be a tool for designing at the scale of the city. Thus we reach the basic question of this paper. Is the introduction of parametric methods - tools in the urban scale, a sufficient condition for a paradigm swift in urban planning/design? A swift from a top-down to a bottom-up approach towards a direction of re -establishing the relation between people and design. This transformation brings out a series of parallel questions. Which is the role of the architect in the new redefined architectural process, and how does this affect the architectural representation?