Bruce Nauman, 1969 - 1984: χώρος και αρχιτεκτονική

Abstract

Σε αυτή την εργασία το έργο του εικαστικού Βruce Nauman, θα αποτελέσει την αφορμή για προβληματισμό, πάνω στα όρια ανάμεσα σε αρχιτεκτονική και τέχνη του χώρου. Εκ πρώτης όψης το εικαστικό του έργο μοιάζει να κινείται ανάμεσα σε μια διαισθητική δραστηριότητα και μια πειραματικού χαρακτήρα χωρική διανομή. Κατά πόσο είναι δυνατόν μια χωρική εγκατάσταση να αποτελεί ένα αρχιτεκτονικό πείραμα σε ελεγχόμενο περιβάλλον; Η υβριδική αυτή τέχνη έχει αρχιτεκτονική αξία; Με άλλα λόγια, τι είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στην αρχιτεκτονική η τέχνη του Νάουμαν; Ως αφετηρία αυτής της διερεύνησης αναγνωρίζεται η φιλοσοφία του Ludwig Wittgenstein σχετικά με την λογική της γλώσσας, με βάσει ένα σχήμα παραλληλισμού που συνδέει την γλώσσα με την σχεδιασμένη χωρική διανομή.

In this essay, the work of installation artist Bruce Nauman will bcome a cause of questioning on the boundaries between architecture and special art. At first glance, the artist’s work appears to be balancing in-between an intuitive procedure and an experimental special design practice. Would it be possible that an installation is an architectural experiment in a controlled environment? Does this hybrid form of art hold any architectural value? In other words, what can architecture gain from the art of Bruce Nauman? Ludwig Wittgenstein’s philosophy on the structure of language is set as an entrypoint of this investigation, creating a correlation between language and designed space.