Habit: το ρούχο και το σπίτι

Abstract

Η διάλεξη έχει ως αντικείμενο την μελέτη της κατοίκησης χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το ένδυμα. Σε όλη την ανάλυση που πραγματοποιείται το ένδυμα εξετάζεται ως κέλυφος που κατοικείται από το ανθρώπινο σώμα. Η διαδικασία αυτή επιδιώκει τον δανεισμό στοιχείων από την λειτουργία του ενδύματος και την εφαρμογή τους στο κτισμένο κέλυφος. Κατά την έρευνα, το ρούχο μελετάται ως σπίτι και αντίστροφα, το σπίτι ως ρούχο, με στόχο η όσμωση ανάμεσα στα δύο πεδία να χρησιμεύσει ως αντικείμενο που εμπλουτίζει και τροφοδοτεί την σκέψη. Η πορεία της ανάλυσης βασίζεται σε μία τροχιά που τείνει να θεωρηθεί κυκλική και στην οποία κάθε στάδιο έχει ως προϋπόθεση το στάδιο που προηγείται. Θεωρώντας τόσο το ρούχο όσο και το σπίτι ως πολιτισμικές κατασκευές επιφορτισμένες με νοήματα, η τροχιά αυτή βασίζεται στην διαπίστωση πως το νόημα που κουβαλά το κατοικούμενο κέλυφος δημιουργείται μαζί με την ίδια την κατασκευή του, στην συνέχεια επικοινωνείται προς κάποιους παραλήπτες και τέλος βιώνεται από τον ίδιο τον κάτοικο, τροφοδοτώντας και πάλι το στάδιο της κατασκευής, μέσα από μία σειρά επαναπροσδιορισμών. Η κυκλική αυτή τροχιά συμπυκνώνεται στην λατινογενή λέξη «habit», η οποία φέρει τόσο την έννοια της ένδυσης όσο και εκείνην της κατοίκησης. Επιπλέον, εκφράζει την έννοια της πρακτικής, της επαναλαμβανόμενης δράσης που αποτελεί την βάση για την ανατροφοδότηση της κατοίκησης.

The lecture investigates dwelling through the studying of body dressing. Throughout the analysis garments are examined as shells that are dwelled by the human body. This procedure aims to retrieve elements from the function of body dressing and apply them on the study of the built space. During the investigation, dress is examined as a house and house is considered as a garment for the human body in an attempt to enrich our thinking on space dwelling through this osmosis. The course of the analysis is based on a trajectory that tends to be cyclic and in which every step forms a precondition for the next one. Considering the garment and the house as cultural constructions loaded with significations, this trajectory is formed through the assumption that these significations are “shaped” together with the construction of the shell to be later on transmitted to various recipients and finally experienced by the dwellers reseeding the constructing procedure through a series of redefinitions. This cyclic trajectory is well described by the word “habit” which expresses both the meaning of dressing and that of inhabiting. It also expresses the idea of practice, a repeated action which is the basis for the redefinition of dwelling.