Παιδί παιχνίδι πόλη

Abstract

Η εργασία επιχειρεί να διαπραγματευτεί τον αστικό χώρο και την εξελικ-τική του πορεία με νέους όρους. Η έννοια του χώρου επαναπροσδιορίστηκε με όρους διαλεκτικής σχέσης περιβάλλοντος- ατόμου, θεωρώντας την αντίληψη ως το κύριο φαινόμενο που επιτρέπει την αποκωδικοποίηση των αντιδράσεων στα ερεθίσματα του χώρου και τη δραστηριότητα ως το μέσο κατανόησης και ερμηνείας του αναπαριστώμενου χώρου. Η πόλη αναδεικνύεται σε ένα περίπλοκο σύστημα σχέσεων και αλληλεπιδράσεων, στον ιστό της οποίας διαφορετικότητες και ενδεχόμενα αποκτούν τον δικό τους νοητό και πραγματικό χώρο. Το παιδί και το παιχνίδι, ως προοπτικές «κίνησης» έρχονται να συνενωθούν ή να αναμιχθούν, σε αναζήτηση αποκατάστασης της σχέσης τους με το χώρο της πόλης, αλλά και ενός διαφορετικού τρόπου ανάγνωσής του.

Η έρευνα ξεκινά από την παιδική ηλικία, ως την πιο αυθόρμητα δημιουργική φάση της ανθρώπινης ύπαρξης, ως κίνηση από μια κατάσταση ισορροπίας σε μια επόμενη, κίνηση από το «εγώ» στο «άλλο», από το γνωστό στο άγνωστο, από το εδώ στο εκεί, και τη θέση του παιδιού στην πόλη σήμερα. Παρουσιάζοντας τα δεδομένα από τις υπάρχουσες έρευνες στις αναπτυξιακές και κοινωνικές επιστήμες, αναζητήσαμε, τη σχέση την οποία τα παιδιά είναι σε θέση να αναπτύξουν με το χώρο και παράλληλα, την ποιότητα του χώρου που μπορεί να ικανοποιήσει αυτή τη σχέση.

Το παιχνίδι, στην ουσία του ως θεσμός διάβασης ορίων, ως κίνηση προς το έτερο και ως δράση που επαναπροσδιορίζει το χώρο, έρχεται εδώ να αναπληρώσει τη χαμένη σχέση του παιδιού με την πόλη, καθώς το παιδί αναζητά ευκαιρίες έκφρασης και συνδιαλλαγής με την πραγματικότητα, στους ενδιάμεσους χώρους του παιχνιδιού του. Η δυναμική του παιχνιδιού, οι εσωτερικές αντιθέσεις του, η άρρηκτη σχέση του με τη δημιουργικότητα και η παραγωγή προσωποποιημένου χώρου σε αυτό, αναδεικνύονται σε εργαλεία ενεργοποίησης του δημόσιου χώρου και έτσι είναι που το παιχνίδι μπορεί να αποτελέσει μέσο ανάγνωσης και επέμβασης στην πόλη.

The paper attempts to negotiate the urban space and its evolution under new conditions. The concept of space was redefined in terms of the dialectical relationship between environment - person, considering perception as the main phenomenon that allows the decoding of reactions to stimuli of space and activity as a means of understanding and interpreting the portrayed space. The city is emerging as a complex system of relationships and interactions in which diversities and possibilities get their own imaginary and real space. Child and play as a potential "movements" come to join or get mixed , in a search of restoring their relationship with the city space, but also as a different way of reading it. The research starts from childhood, as the most spontaneous and creative phase of human existence, as a move from a state of equilibrium in a subsequent motion, from the "I" to the "other", from the known to the unknown, from here to there and at the same time, the position of children in the city today. Presenting data from existing research in developmental and social sciences, we searched out for the relationship which children are able to develop with the space and which is the quality of space that can satisfy this relationship. The unprompted play, in its essence as an institution crossing boundaries, as a gesture to the other and the fact that its process redefines the space, comes here to fill the lost child's relationship with the city, as the child looks for opportunities to express and converse with reality, in the interstices of its play. The dynamics of play, the internal contradictions of the inextricable relationship with creativity and personalized production space in this emerging tools activation of public space and so it is that this combination can be a means of reading and intervention in the city.