Πίσω στο εν Πάρνηθι παράρτημα

Abstract

Χίλια μέτρα απ’ τo επίπεδο της θάλασσας. Πάρνηθα. Έλατα και στάχτες. Σανατόριο. Φυματίωση- απομόνωση- αεροθεραπεία. Πέντε όροφοι πέτρα και μπετόν υπό κατάρρευση. Εκατό χρόνια ιστορίας, προς τη λήθη. In memoriam.

Εκατό χρόνια μετά την ανέγερσή του, επιστρέφουμε στο ερείπιο του Σανατορίου της Πάρνηθας, σε μια προσπάθεια να περισώσουμε τη μνήμη του τόπου, που φέρει ακόμα τα σημάδια της καταστροφικής φωτιάς του Ιουνίου του 2007. Επιλέγουμε ελάχιστα αρχιτεκτονικά στοιχεία- απομεινάρια του κτιρίου, καταγεγραμμένα στη συλλογική μνήμη ως “νοσοκομειακά”. Γύρω τους συγκροτούμε μια σειρά από χώρους που διατρέχονται από μια διαδρομή. Επιχειρούμε την ανασύνθεση της μνήμης του τόπου μέσα από την βιωματική εμπειρία του χώρου. Η χωρογραφία του σώματος, η πρόσβαση μέσω του βλέμματος, μαζί με τα φυσικά στοιχεία -ήλιο, νερό, αέρα- αποτελούν συνιστώσες της σύνθεσης μιας υπαίθριας εμπειρίας σε διαδοχικά στάδια. Η σύνθεση επιχειρεί να ενσωματώσει την Εαρινή Συμφωνία του Γιάννη Ρίτσου- που γράφτηκε όσο ο τελευταίος νοσηλευόταν εδώ με φυματίωση- και τη Νέκυια της Οδύσσειας. Ο χώρος ξεδιπλώνεται κινηματογραφικά, εστιάζοντας σε διαφορετικές πτυχές των θεμάτων της αρρώστιας, της φθοράς και της καταστροφής, ώστε τελικά να αποκαλυφθεί θεατρικά, προσφέροντας μια ακόμα ανάγνωση που ενισχύει την κατανόηση, συντηρώντας πέρα από το συγκεκριμένο τόπο και χρόνο,τη μνήμη.

A thousand metres above sea level. Mount Parnitha. Abies Cephalonica. A recent fire’s ashes. Sanatorium. Tuberculosis, isolation, aero-therapy. Five storeys of stone and concrete, crumbling. A hundred years of history fading into oblivion. In memoriam.

A hundred years post- construction, we return to the Sanatorium of Parnitha, now an abandoned ruin, in an attempt to salvage the memory of a place where the signs of the June 2007 catastrophic wildfire are still present. A minimum of architectural elements - building remnants registered as nosocomial in the collective memory - are incorporated in a series of new spaces, along a traversing route. The memory of the place is reconstructed through the physical experience of the space; the body’s movement, the visually discernible scenery, the natural elements -sun, water, and wind- constitute the foundations of a synthesis of spaces accessed in sequence. Integrated in the concept are Yiannis Ritsos’ “Earini Symponia”, a long poem written while the poet was hospitalised here for tuberculosis, and Nekyia from Homer’s Odyssey. The space unravels in a cinematographic manner, each domain focusing on different aspects of death, decay and destruction. Finally, the complete synthesis is revealed theatrically to reclaim its fading memory; to render the remnants meaningful and timeless.