Θήβα: Οι αρχαίες δομές ως μέσο ανάπλασης της σύγχρονης πόλης

Abstract

Η διπλωματική αυτή εργασία ασχολείται με την περίπτωση της πόλης της Θήβας, μιας εκ των αρχαιότερων ελληνικών πόλεων, που οφείλει τη γένεση της στην ιδιαίτερη τοπιογραφία της, στοιχεία τα οποία έχουν χαθεί κάτω από τη σύγχρονη πόλη, η οποία αναπτύσσεται άναρχα και οικοδομείται αλόγιστα, θάβοντας κυριολεκτικά την ίδια της ταυτότητα και δυσχεραίνοντας τη ζωή των κατοίκων της. Στόχος της εργασίας είναι η ανάπλαση της πόλης και η επαναδιοργάνωσή της σε ένα λειτουργικό σύστημα, το οποίο επιχειρείται με βάση την αξιοποίηση και επαναφορά των αρχαίων δομών της. Προτείνεται, λοιπόν, η μέθοδος της αυτοανάπλασης σε τρία επίπεδα, σε επίπεδο οικιστικής ανάπτυξης ολόκληρης της πόλης, σε επίπεδο αρχαιολογικής ενοποίησης, ενοποίησης πρασίνου και οργάνωσης της κυκλοφορίας της ακρόπολης, Καδμείας, ενώ, τέλος, επικεντρώνεται το ενδιαφέρον στην ανάπλαση του δακτυλίου γύρω από την ακρόπολη, ο οποίος αποτελεί τον κοινό τόπο ολων των παραπάνω συστήματων. Σε κάθε επίπεδο, όμως, ο χειρισμός του θέματος έγινε με γνώμονα την κατανόηση της ταυτότητας της πόλης, και οι παρεμβάσεις περιορίστηκαν στην ανάδειξη και αποκατάσταση των αρχαίων δομών. Οι αρχαίες δομές, ως φορείς της ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας τους, χρησιμοποιούμενες ως δομικά στοιχεία, προσδίδουν αυτήν την αξία και στην ανάπλαση, καθιστώντας την πόλη ένα ζωντανό μνημείο, απευθυνόμενο στο σύγχρονο κάτοικο και επισκέπτη.

This final thesis deals with the city of Thebes, one from the most ancient Greek cities, that owes its genesis in its special landscape, elements that have been lost under the modern city, which is overbuilt, burying literally its own identity and impending the life of its residents. The objective of this work is the renewal of the city and its reorganization in a functional system, which is attempted based on the exploitation and the reintroduction of its statigraphy including historical and natural forms. This method of “self-renewal” is applied in three levels; in the level of the residential extension and the circulation of the entire city, in the level of an archaeological unification, a unification of public green spaces of the citadel, called Kadmeia, and, finally, the interest of this approach is focused on the renewal of the ring around the citadel ,in terms of landscape and architectural design, which constitutes the common place of all the above systems.

The subject was handled by taking into consideration the comprehension of the city’s identity, and the interventions were limited to the re-establishment of the historical and natural forms, which, with their own architectural value are able to make the city a living monument, addressed on the contemporary resident and visitor.