η πόλη και το ποτάμι. αναμοχλεύσεις

Abstract

Με αφορμή τα αντιπλημμυρικά έργα που απαιτούνται, επιχειρείται ο επαναπροσδιορισμός της σχέση της πόλης της Άρτας με την παραποτάμια περιοχή του Άραχθου που την περιβάλλει. Λειτουργώντας αντίθετα με την λογική του εγκιβωτισμού, κατά την διάρκεια της πλημμύρας, το ποτάμι ανακτά το παλιό εύρος του. Προστατεύοντας με τις ελάχιστες παρεμβάσεις την ανθρώπινη παρουσία, τονίζουμε το χαρακτηριστικό της διαρκούς μεταβολής και την αίσθηση του εφήμερου. Το πέρασμα του νερού και του ανθρώπου γίνεται αντιληπτό σαν ίχνος αποτυπωμένο στη βλάστηση και το ανάγλυφο. Με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιείται η λειτουργία της μνήμης, μια διαδικασία που βρίσκει το αποκορύφωμά της, στην συλλογική έκφανση της, καθώς κατά την διάρκεια της τεχνητής πλημμύρας που προκαλεί ο περιοδικός έλεγχος του υπερχειλιστή του φράγματος, θεσμοθετείται μια νέα δημόσια γιορτή, ενισχύοντας τη συνοχή της πόλης και δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα για την πολιτισμική, εκπαιδευτική και οικονομική ανάπτυξη της. Τα παραπάνω συνδυάστηκαν με την χωροθέτηση της αναγκαίας επέκτασης του πολεοδομικού σχεδίου και την διευθέτηση της κυκλοφοριακής λειτουργίας, με βασικές επιδιώξεις, την συσχέτιση του καινούργιου τμήματος της πόλης με το ιστορικό της κέντρο, την ανάδειξη ενός τμήματος του ποταμού σε συνδετικό κρίκο ανάμεσα στα δύο μέρη και την αποσυμφόρηση του περιφερειακού δρόμου ο οποίος παρουσιάζει αυξημένη κίνηση και αποτελεί εμπόδιο στην προσέγγιση της παραποτάμιας περιοχής. Τέλος, σε μια προσπάθεια να δώσουμε μια λογική οργάνωσης στις λαβυρινθώδεις διαδρομές και την αποσπασματική αναγνώριση τυχαίων στιγμιότυπων της πόλης, εντυπώσεις που δημιουργεί ο φαινομενικά άναρχος τρόπος ανάπτυξης του πολεοδομικού ιστού, ορίζουμε δύο πεζοδρομημένες διαδρομές. Αυτές παρουσιάζουν διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά , ξεκινούν και τελειώνουν ωστόσο στο ποτάμι, το οποίο για μία ακόμη φορά μετατρέπεται σε καίριο συντελεστή της ενίσχυσης της συνεκτικότητας της πόλης.

The present project attempts to redefine the relationship between the town of Arta and the riparian zone of Araxthos, the river that surrounds it, given the fact that flood control measures because of the dam, consisted an important aspect. The basic idea was the return of the water in its initial riverbed during the flood by avoiding the encasement scenario. Thus we manage with the town boundary were most of our proposals lie on, leaving the riparian zone free of constructions and adding only paths were needed. Water and man become aware only as traces, when they are not really there, upon the vegetation and the topography. emphasizing the constant change and the sense of the ephemeral. The range of the area thought determined large scale interventions, so they had to be able to play multiple roles in the town’s reality, with most important the continuity of public space in the river front, as well as the need for a wide park besides the river arc. Aiming to make spaces that would bring people closer we started by the activation of the collective memory. To achieve that we came up with the idea of reversing the ‘flood – problem’ into an advantage by causing it ourselves. Therefore, the man made flood is going to establish a new public festival that is going to strengthen the cohesion between the civilians and constitute the trigger for cultural, educational and economic progress. Besides focusing on the river zone the project took two more directions to achieve its goal. The most important was the urban plan expansion that needed to be reconsidered as well as the connections and the traffic operation. The second one was the impact of the river arc upon the town planning. The river embraces the city so we proposed a sort of organization that stems of its topography by creating two axis that would organize the heart of the town and reveal the way towards the water.