Η έννοια του θραύσματος στην αρχιτεκτονική των Aldo Rossi και Giorgio Grassi

Abstract

Η παρούσα διάλεξη θα ασχοληθεί, αρχικά, με την ιδέα του θραύσματος στην αρχιτεκτονική των Aldo Rossi και Giorgio Grassi και την επιρροή τους από το έργο του Giorgio de Chirico, για να ισχυριστεί στη συνέχεια τις διαφορετικές προσεγγίσεις της μνήμης από τους δύο αρχιτέκτονες. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στον Aldo Rossi, θα παρουσιαστεί η ιδέα του για την ‘Αναλογική πόλη’, μέσω της οποίας εκδηλώνεται η θραυσματικότητα στο έργο του και στη συνέχεια θα αναφερθεί το Teatro del Mondo (ή ‘Θέατρο του κόσμου’), ως το χαρακτηριστικό παράδειγμα που πραγματοποιεί την θεωρία του για την ‘Αναλογική πόλη’ και κατ’ επέκταση για τα θραύσματα. Το έργο του θα συεχτιστεί με τους πίνακες της μεταφυσικής πόλης (1911-1915) του Giorgio de Chirico. Αντίστοιχα, σχετικά με την αποσπασματικότητα στο έργο του Giorgio Grassi, θα παρουσιαστεί το θεωρητικό κείμενο ‘Architecture dead language’, που αναφέρεται στην έννοια των ερειπίων ως θραύσματα μιας νεκρής γλώσσας και στη συνέχεια η αναστήλωση του ρωμαϊκού θεάτρου στο Sagounto, που ουσιαστικά υλοποιεί την παραπάνω ιδέα. Το έργο του θα συσχετιστεί με τους πίνακες των μετφυσικών εσωτερικών (1915-1918) του Giorgio de Chirico. Τέλος θα πραγματοποιηθεί η συσχέτιση των διαφορετικών αντιμετωπίσεων του θραύσματος από τους δύο αρχιτέκτονες με τα συστήματα γλωσσολογίας του Ferdinand de Saussure, τη συγχρονία – διαχρονία και τον συνταγματικό – παραδειγματικό άξονα. Επίσης θα υπάρξει ο ισχυρισμός ότι η μνήμη των δύο αρχιτεκτόνων παρουσιάζει δύο αφασικές βλάβες, σύμφωνα με τον Roman Jakobson.

The present thesis is concerned, initially, with the concept of fragment in the work of Aldo Rossi and Giorgio Grassi, and their influence of the work of Giorgio de Chirico, to claim the two different approaches of memory from the two architects. Specifically, with regard to Aldo Rossi, his idea for ‘Analogical city’ is presented, through which the fragmental approach of his work is manifested. Then his project for ‘Teatro del Mondo’ (or ‘theater of the world ') is analyzed as an example for materializing not only the theory of 'Analogical city' but also the fragments. The work of Aldo Rossi is associated with the paintings of ‘Metaphysical city’ of Giorgio de Chirico. Correspondingly, with regard to the fragmentation of the work of Giorgio Grassi, his theory of 'Architecture dead language' is presented, which refers to the concept of the ruins as fragments of dead language. Then the restoration of the Roman theater in Sagounto is analyzed as an example, because it essentially accomplishes the idea above. His work is associated with the paintings of ‘Metaphysical internals’ of Giorgio de Chirico. Finally, it is presented that the two different approaches of fragmentation are correlate with linguistic axes of Ferdinand de Saussure, synchrony – diachrony and syntagmatic – associative axis. It is also argued that the memory of two architects is related to two different aphasic disturbances, according to Roman Jakobson.