Ο ρόλος των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών στο σχεδιασμό του δημόσιου χώρου

Abstract

και το πώς αυτό εφαρμόζεται τελικά στην πράξη από τους αρμόδιους φορείς. Εργαλείο για τη μελέτη αυτή αποτελούν ορισμένες πλατείες του Ιστορικού Κέντρου, ως εννοιολογικά και γεωγραφικά προσδιορισμένες εκφράσεις του ευρύτατου, αυτού, δημοσίου χώρου. Η τεκμηρίωση των δεδομένων στηρίζεται σε βιβλιογραφικές πηγές, κυρίως άρθρα περιοδικών, νομοθετικά στοιχεία και προκηρύξεις διαγωνισμών αλλά και σε προσωπική έρευνα στα αρχεία του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ, του Δήμου Αθηναίων, του ΥΠΕΚΑ και της ΕΑΧΑ Α.Ε., ενώ πολύτιμες πληροφορίες προσέφεραν και οι συνομιλίες με υπαλλήλους των παραπάνω φορέων. Ως αφορμή του προβληματισμού μας λειτουργεί η έντονη στροφή και το ενδιαφέρον που εκφράζεται ποικιλοτρόπως την εποχή αυτή για το δημόσιο χώρο, με την ταυτόχρονη επαναφορά του θεσμού των διαγωνισμών, ιδιαίτερα μέσα από τις νέες σχεδιαστικές και πολιτικές στρατηγικές για την πόλη της Αθήνας. Αρχικά επιχειρείται μια αναδρομή και ανάλυση της παρουσίας του θεσμού των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών στην Ελλάδα, εστιάζοντας ιδιαίτερα σε αυτούς που αφορούν το δημόσιο χώρο. Στη συνέχεια, για τις πλατείες που ανήκουν στο πεδίο έρευνας, καταγράφονται τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά και η πορεία διαμόρφωσής τους (1832-2011), εντοπίζοντας, κάθε φορά, τους εμπλεκόμενους φορείς και τις διαδικασίες σχεδιασμού που ακολούθησαν. Από τα παραπάνω προκύπτει πως οι περιπτώσεις αρχιτεκτονικών διαγωνισμών για δημόσιους χώρους της Αθήνας είναι ελάχιστες και, αντιθέτως, προτιμώνται άλλες μέθοδοι ανάθεσης μελετών. Εξετάζονται, λοιπόν, πιο συγκεκριμένα, οι 10 διαγωνισμοί για πλατείες που έχουν λάβει χώρα τα τελευταία 30 χρόνια, με στόχο να εντοπιστούν, ενδεχομένως, κοινά χαρακτηριστικά στο θέμα ή στις συνθήκες προκήρυξής τους και να ερμηνευτεί η κατ’ εξαίρεση εφαρμογή τους. Τελικώς, διαπιστώνεται πως οι διαγωνισμοί αυτοί δεν επιτρέπουν πραγματικά την εξαγωγή κάποιου τέτοιου συμπεράσματος, αφού ο καθένας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Παρόλα αυτά, όμως, η μελέτη τους αναδεικνύει στοιχεία που, από τη μια, οφείλονται στη διαχρονική απαξίωση του θεσμού στην Ελλάδα και από την άλλη, με τη σειρά τους, τη συντηρούν.

The present paper explores the role of architectural competitions in shaping public space in the center of Athens, as well as their position among other official design strategies. It investigates both what is dictated by law and how that is implemented in practice by the institutions involved. A number of public squares in the Historical Center of Athens were chosen as the tool for this case study, these being, conceptually and geographically, defined expressions of the broad spectrum of public space.

The data used derives from printed sources, especially journal articles, legislative documents and competition briefs as well as personal research in the archives of SADAS-PEA - Association of Greek Architects, the Municipality of Athens, the Ministry of Environment, Energy and Climate Change and EAXA - Unification of Archaeological Sites of Athens S.A., while valuable information was acquired through conversations with employees of these institutions.

Our research was triggered by the recent shift in the general interest towards public space, which is expressed in various ways, combined with the reinstatement of architectural competitions, especially in the new design and political strategies for the city of Athens.

Initially, we attempt a retrospective analysis of architectural competitions in Greece, focusing on those concerning public space. Subsequently, the objective characteristics and the course of development (1832-2011) of the 26 public squares chosen are documented, in order to identify the institutions involved and design procedures followed in each case.

What results from the above is that the number of architectural competitions concerning public space is substantially small, as, in most cases, other commissioning methods are preferred. We review the 10 competitions for public squares that have taken place in the last 30 years, attempting to interpret the rarity of their use, through potential common characteristics in their subjects or in the conditions under which they were launched. Finally, we are led to the conclusion that these do not exist, since each one of these competitions is a case on its own. Nevertheless, the study of these competitions highlights elements which, on the one hand, derive from the ever-decreasing perceived value of such competitions, while sustaining this perception, on the other.