Τα παιδία παίζει, ο αρχιτέκτονας σχεδιάζει, η παιδική φαντασία αναδιατυπώνει το χώρο

Abstract

Αντικείμενο της παρούσας διάλεξης αποτελεί η διερεύνηση νέων κατευθύνσεων σχεδιασμού του χώρου παιχνιδιού με άξονα τη λειτουργία της φαντασίας του παιδιού και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και οικειοποιείται το χώρο. Σε πρώτη φάση, γίνεται μία αναφορά στις θεωρητικές μελέτες που έχουν πραγματωθεί για το παιδί και το χώρο, με σκοπό την κατανόηση του τρόπου που αντιλαμβάνεται το παιδί τη σχέση των αντικειμένων μέσα σε αυτόν και προσδιορίζει τη δική του θέση στο δομημένο περιβάλλον. Στη συνέχεια, αναλύεται η παράμετρος της παιδικής φαντασίας στην ανάγνωση του χώρου και μελετάται ο τρόπος με τον οποίο από την απλή αναγνώριση το παιδί προχωράει στην οικειοποίηση και αναδιατύπωση των στοιχείων που τον αποτελούν. Ως απόρροια, εντοπίζονται θεμελιώδεις διανοητικές λειτουργίες που διαμορφώνουν τη σχέση του παιδιού με το χώρο, τύποι αντικειμένων και σχέσεων που εξαίρουν τις λειτουργίες αυτές, καθώς και αυθόρμητες δράσεις και διαδικασίες που αναπτύσσει το παιδί. Όλα τα παραπάνω μπορούν να ερμηνευθούν ως αφορμές για παιχνίδι. Τα στοιχεία αυτά, μεταφρασμένα στο χώρο, επιδιώκουν να διατυπώσουν ένα νέο λεξιλόγιο για τον αρχιτέκτονα και να αναδιαμορφώσουν τα υπάρχοντα δεδομένα στο σχεδιασμό των χώρων παιχνιδιού.

The subject of this lecture is to explore new directions in the design of play areas, driven by children’s imagination and the way that they perceive and experience their environment. In the first place, reference is made to theoretical studies on children and space, in order to comprehend how a child understands the spatial relations of the objects and determines their own place in the built environment. Consequently, it is explained how the parameter of imagination participates in the recognition of space and how a child evolves from the objective view of the world to a more subjective definition of the components of living space. As a result, there are detected mental functions that establish the child’s relation to space, types of objects and elements that stress those functions, as well as spontaneous actions and procedures developed by the child. All the above can be interpreted as triggers for playing. Those things, rendered into spacial structures, seek to formulate a new vocabulary for the architect and reconfigure the existing data in designing playgrounds.