Ο τρόπος που επεμβαίνουμε σε μνημεία και γενικότερα σε ιστορικά σύνολα εξαρτάται άμεσα από το πως αξιολογούμε το παρελθόν. Παρατηρώντας την ροή της ιστορίας διαπιστώνουμε ότι η σημασία που αποδίδεται στο παλαιό δεν είναι πάντοτε η ίδια καθώς μεταβάλλονται οι κοινωνικές ανάγκες και αξίες. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η αρχιτεκτονική δημιουργία σχετίζεται άμεσα με το ευρύτερο πολιτιστικό πλαίσιο της κάθε εποχής μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η προσπάθεια εξαγωγής κάποιας “ιδανικής” στάσης είναι μάταιη. Μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλά παραδείγματα αρχιτεκτονικών επεμβάσεων τα οποία παρατείνουν τη ζωή των μνημείων και τα εντάσσουν στη σύγχρονη καθημερινότητα. Οι επεμβάσεις αυτές, μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με το πόσο έντονα αντιτίθενται στο παλαιό, αν το αντιγράφουν ή αν προσπαθούν να εμπνευσθούν από αυτό. Με βάση την παραπάνω κατηγοριοποίηση, επιλέγονται δύο επεμβάσεις οι οποίες και αναλύονται, ο σχεδιασμός ενός μουσείου από τον Carlo Scarpa, στην Verona της Ιταλίας και η διαμόρφωση της νέας πλατείας Ελευθερίας στη Λευκωσία από την Zaha Hadid.
The way we intervene in monuments and in historical complexes in general, depends directly on how we value the past. Observing the flow of history we realize that the significance that is attributed to the old is not always the same, as social needs and values change. Taking into consideration that the architectural creation is in direct relation to the general cultural context of every era, we can assume that an effort to extract an “ideal” way of intervention is vain. Up until today, there are many examples of architectural interventions that extend the life span of monuments and introduce them to the everyday life. These interventions can be categorized according to their contrast to the old, if they try to copy it or try to extract inspiration from it. Based on the previous categorization, we choose two interventions which we analyze, the planning of a museum in Verona, Italy, by Carlo Scarpa and the masterplan of the new Eleftheria Square in Nicosia, Cyprus, by Zaha Hadid.