Domesti[city]: μια πρόταση για το ιστορικό τρίγωνο της Αθήνας

Abstract

Το ιστορικό κέντρο στην μετα-ολυμπιακή Αθήνα παρουσιάζει έντονα φαινόμενα κοινωνικής-οικονομικής και χωρικής υποβάθμισης. Στόχος αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να εντοπίσει το χωρικό πύκνωμα αυτών των φαινομένων και στη συνέχεια να εφεύρει ένα μεθοδολογικό εργαλείο επανένταξής του στον αστικό ιστό. Βασική πρόθεση είναι η απόδοση χρηστικών-απαραίτητων προς την καθημερινή διαβίωση ιδιοτήτων στον δημόσιο χώρο καθιστώντας τον, κατ’ επέκταση, οικειοποιησιμο για το σύνολο της πόλης. Από την αλληλεπικάλυψη στοιχείων που αξιωματικά λειτουργούν ως αρνητικοί παράγοντες στην ζωή της πόλης [εγκατάλειψη, χρήσεις, απουσία διευκολύνσεων πεζών, διχοτομία του ιστορικού τριγώνου, γεωγραφικά χαρακτηριστικά] εντοπίζουμε την περιοχή επέμβασης: η ζώνη μεταξύ των οδών Σοφοκλέους και Ευριπίδου. Στα οικοδομικά τετράγωνα χαρακτηριστικών διαφορετικών ποιοτήτων της Αθήνας (ο ακάλυπτος, η πλατεία απέναντι από δημόσιο κτίριο, η περίκλειστη πλατεία και το κενό οικόπεδο στην συνάντηση 2 ρυμοτομικών κανάβων )που βρίσκονται σε ακολουθία εντός της ζώνης προτείνουμε τον σχεδιασμό του αστικού ανάλογου της κατοικίας. Οι χώροι του γραφείου, της τραπεζαρίας, της βεράντας και του λουτρού μιας κατοικίας μεταφέρονται στον δημόσιο χώρο αποδίδοντας: 1.την απαραίτητη υποδομή προς τη δημιουργία ενός νέου λειτουργικού προγράμματος που διευκολύνει την καθημερινότητα του ατόμου που διημερεύει στην πόλη, 2.την θαλπωρή και ατμόσφαιρα της κατοικίας, καθιστώντας τον εύκολα οικειοποιήσιμο, 3.την θεατρικότητα(perfomative character) που εμπεριέχεται στις καθημερινές πρακτικές, η οποία επιτρέπει την παρουσίαση και όσμωση σημαντικών κοινωνικών και πολιτισμικών παραμέτρων σε έναν κοινό τόπο. To παραπάνω εργαλείο με χρήσεις αρχετυπικές έτσι που να μην αποκλείουν καμία ομάδα χρηστών, επανα-νοηματοδοτεί τον δημόσιο χώρο. Η αλληλουχία των 4 δωματίων δημιουργεί μια ζώνη διευκόλυνσης της καθημερινότητας, έναν πόλο έλξης των προσωρινών και μόνιμων κατοίκων της πόλης στο κέντρο βάρους του κέντρου της Αθήνας.

The historic center in post –Olympic Athens, reflects the social and cultural downgrading outgrowth of the financial crisis. The overarching aim for this programmatic hybrid is to redefine Athens public space by inventing a tool which distributes the commons to the city giving it back to its people. In this context we locate the area with the most dense concentration of the following characteristics: segregation, criminality, dereliction and absence of facilities, in order to design public space to facilitate basic expressions of the everyday life, for temporary [service-oriented visitors, students, workers, tourists and shoppers] and permanent residents of the center. Within the zone between Evripidou and Sofokleous street we suggest the design of Domesticity, the urban extension of a home.

Each of the following rooms: office, dining room, terrace and bath, are placed in • the remaining, empty space in the middle of an urban block also known as akalyptos, • a neoclassical square [Varvakeios square], • the terrace of a building in an enclosed square[Diplareios ] and • a public parking lot to their urban analog. Domesticity provides the city with: 1.The necessary infrastructure (electric and plumbing, pervasive systems) and facilities of a house –they are aiming to help the all-day visitor's of the city, giving them an option beyond consuming-oriented private spaces. 2.The warmth of a home atmosphere –it makes the discredited public space welcoming. 3.Practices of everyday life (e.g. preparation of food ) -they are common to all people, however their execution differs according to culture. By presenting this choreographies of everyday life in the public sphere we promote the interlardment of all social groups under archetypical functions, plus we attribute with theatricality public space. The design of four public squares in the zone between Sofokleous and Evripidou streets, suggests a facility axis in Athens, in the centroid of the historic triangle which meets the needs of our time.