Einsturzende Neubaten: η αποδόμηση στη χωρική διάσταση της μουσικής τους

Abstract

Η avant-garde αρχιτεκτονική κουλτούρα της δεκαετίας του 1980 χαρακτηρίστηκε από την κίνηση που, ατελώς, περιγράφθηκε ως “αποδόμηση” και βασίστηκε πάνω στην πρακτική που ανέπτυξε ο Γάλλος στοχαστής Jacques Derrida στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η έννοια της αποδόμησης διευρύνθηκε σημαντικά το 1988, όταν το ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης φιλοξένησε την έκθεση “Αποδομιστές αρχιτέκτονες”, όπου παρουσιάστηκαν υφολογικές ομοιότητες μεταξύ αρχιτεκτόνων από όλο τον κόσμο, παρά μία συνειδητή πνευματική μεθοδολογία που συνεπάγεται η ερμηνεία της αποδόμησης του Derrida. Την δεκαετία του ’80 παράλληλα με την αποδόμηση στην αρχιτεκτονική, αναδύθηκε το μουσικό είδος “Industrial” αναδεικνύοντας μία βίαιη και αταίριαστη συλλογή κακόφωνων ήχων, άμεσα εμπνευσμένων από την διαδικασία της κατασκευής, που απέπνεε τον αστικό αέρα των πόλεων της βιομηχανίας. Σε αυτό το μουσικό πλαίσιο λειτούργησε το avant-garde γερμανικό συγκρότημα Einstürzende Neubauten. Η επίγνωση του χώρου και η ανταγωνιστική διάθεση προς αυτόν, και κατ’ επέκταση και προς την αρχιτεκτονική, αποτελούν τα βασικά θέματα της μουσικής δημιουργίας του συγκροτήματος από τα πρώτα κιόλας έργα τους. Αυτή η εργασία προτίθεται να αποκαλύψει την κρίσιμη διασταύρωση ανάμεσα στην αρχιτεκτονική, την μουσική των Einstürzende Neubauten και την αποδόμηση. Εστιάζοντας σε τρία βασικά θέματα-κλειδιά που συναντώνται στο έργο τους: τον αρχιτεκτονικό χώρο, τα μουσικά όργανα και το κείμενο, η εργασία θα καταδείξει πώς η σιωπή, η παύση και το κενό, περισσότερο από τον ήχο και το χώρο, γίνεται το κύριο μέσο της άρθρωσης μίας θέσης για πολιτική ανατροπή τόσο της μουσικής όσο και της αρχιτεκτονικής.

The avant-garde architectural culture of the 1980s was characterized by the movement which imperfectly described as “deconstruction” and it was based on the work of the French thinker Jacques Derrida. The meaning of the term was widened remarkably in 1988 when the MOMA in New York hosted the exhibition of “Deconstructivist Architects” which showcased stylistic similarities between a collection of architects from around the world, despite a conscious literary methodology, that Derrida`s interpretation of deconstruction involves. In the 1980s, simultaneously the evolution of deconstruction in architecture, Industrial music emerged as a violent and absonant cacophony of sounds drawn directly from the act of construction and the atmosphere of industrial cities. In this musical context operated the avant-garde German band Einstürzende Neubauten. The awareness of space and the competitive disposition against it, and by extension to the architecture, are the main themes of music-making of the band, from their early works. This paper intends to reveal the critical intersection between architecture, music of Einstürzende Neubauten and deconstruction. Focusing on three key themes that are explored in the bands work: architectural space, musical instruments and text, the paper will demonstrate how the silence, the pause and the emptiness, rather than sound and space, become the primary means of articulating a position of political subversion in both music and architecture.