Η κατοικία στη Βραζιλία υπό το πρίσμα της αποικιοκρατίας

Abstract

Η Βραζιλία είναι μια χώρα που έχει πορτογαλικά κτίρια, ινδιάνικη γη και αφρικανικά έθιμα. Αυτή η φράση περικλείει την ιστορία της χώρας και όλο το νόημα της αποικιοκρατίας. Η κατοικία δεν μπορεί παρά να αφομοιώσει κάθε πολιτισμικό και ιστορικό στοιχείο του πληθυσμού, αποτελώντας τον καλύτερο μάρτυρα για όσα συνέβησαν στο χρόνο. Η πλήρης ανεξαρτησία των ιθαγενών και η επαφή με τα ζώα και τη γη αντικατοπτρίζεται στην κατοικία τους, φυτική και συλλογική. Με την άφιξη των Πορτογάλων και την αρχή της αποικιοκρατίας, μιας περιόδου που κράτησε περίπου τρεις αιώνες, εμφανίστηκαν νέοι λαοί και νέες μορφές κατοίκησης. Αναπτύχθηκαν δυο διαφορετικοί κόσμοι, αυτός των αποίκων με μεγαλοπρεπή κτίσματα βασισμένα στα ευρωπαϊκά πρότυπα, και αυτός των σκλάβων με φτωχά κτίσματα βασισμένα σε αφρικανικές και ινδιάνικες τεχνικές. Και οι δυο όμως κόσμοι δεν μπορούσαν παρά να επηρεαστούν από τον νέο τόπο και υλικά, ανασυνθέτοντας τις παραδοσιακές τους τεχνικές. Με το τέλος της αποικιοκρατίας οι λαοί πλέον είχαν αναμιχθεί και αυτό υποδηλώνεται από τις κατοικίες, οι οποίες εκλαϊκεύουν αποικιακά πρότυπα και παράλληλά επαναφέρουν παραδοσιακά. Το τέλος της αποικιοκρατίας σήμανε την αρχή μιας ενιαίας χώρας γεμάτη διαφορές που έπρεπε να μειώσει και ανθρώπους που έπρεπε να εντάξει.

Brazil is a country that consists of Portuguese buildings, indigenous land and African customs. That phrase encloses the history of the country and the whole sense of colonization. The housing can only absorb every cultural and historical data of the population, constituting the best witness of everything that was happening through time. The absolute freedom of the indigenous people and their contact with the land and the animals is reflected in their housing, organic and collective. By the arrival of the Portuguese and the beginning of the colonization, a period that lasted about three centuries, new nations and types of housing appeared. Two different worlds grown, the one of the settlers with magnificent architecture based on European models, and the one of the slaves with impoverished buildings, based on african and indigenous techniques. Nevertheless, both worlds could only be affected by the new land and materials, reforming the traditional techniques. By the end of the colonial period, the populations had already mixed up, and this is intimated by the residences, which popularize colonial patterns while restoring traditional ones. The end of the colonization signaled the beginning of a unitary country full of contrasts that had to decrease and people that had to integrate.