1 + 1 = 3: η αρχιτεκτονική της ανάδυσης και των παραγωγικών αλγόριθμων

Abstract

Εμφανίζονται, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, ολοένα και περισσότερα έργα που διατείνονται ότι βασίζουν τη δημιουργία τους σε αλγορίθμους παραγωγής μορφής και μαθηματικά μοντέλα. Η εφαρμογή τους έχει εγείρει τεράστιο ρεύμα κριτικής και προβληματισμού, πάνω στην αισθητική ποιότητα του αποτελέσματος, στην επιστημονικοφανή προώθηση των προσεγγίσεων, και το ρόλο του αρχιτέκτονα. Το σίγουρο είναι ότι οι αλγόριθμοι που συνδέονται με την παραγωγή μορφής είναι το εργαλείο που καλείται να ανοίξει νέους ορίζοντες και να δημιουργήσει νέα αρχιτεκτονικά στυλ στις επόμενες δεκαετίες. Στην εργασία αυτή γίνεται μια προσπάθεια να ερευνηθεί το υπόβαθρο των εφαρμογών αυτών, που έγκειται σε μαθηματικά μοντέλα και τη μίμηση της δομής και της εξέλιξης των φυσικών συστημάτων, καθώς και να γίνει μια έρευνα και κριτική του τρόπου που γίνεται η χρήση τους για την περάτωση σύγχρονων κατασκευών. Από τις σχέσεις μη γραμμικότητας των δυναμικών συστημάτων και τη θεωρία καταστροφών, με βάση το έργο του Réné Thom, στη θεωρία της ανάδυσης και το έργο του John Holland, γίνεται μια μετάβαση από περίπλοκα συστήματα που διέπονται από μαθηματικές σχέσεις, στο αρχιτεκτονικό έργο, προϊόν ποικίλων άμεσα και έμεσα αλληλεπιδρώντων παραμέτρων, οι οποίες είναι πλέον ευκολότερα διαχειρίσιμες, χάρη στην ραγδαία ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας. Το σύνολο είναι περισσότερο από το άθροισμα των μερών του, και η αρχιτεκτονική μορφή καλείται στο πλαίσιο αυτό να θεωρηθεί σαν ενιαίο σύνολο που βρίσκεται σε επικοινωνία με το περιβάλλον του. Στην κατεύθυνση αυτή, ζητούμενο είναι μια διεπιστημονική προσέγγιση που να οδηγεί σε έναν όσο δυνατόν πιο ολιστικό σχεδιασμό του αρχιτεκτονικού έργου, από το μέρος μέχρι το όλον.

There have been, especially this last decade, increasingly more architectural projects, claiming to be based on generative algorithms and mathematical models. Their application has raised a great wave of criticism and thinking, over the aesthetic quality of the result, the scientific-like aspect and the role of the architect. It is certain that algorithms that are connected with form finding are the tool which is to open new horizons and create new architectural styles in the next decades. This paper intends to study the background of these applications, found in mathematical models and the imitation of structure and development of natural systems, as well as to make a critique on the way they are used in the conception and materialization of contemporary buildings. From the non-linearity of dynamical systems and the catastrophe theory, based on the work of Réné Thom to the theory of emergence and the work of John Holland, there is a transition from complicated systems described by mathematical equations to the architectural product, which is the result of various interacting parameters, now more easily manageable thanks to the rapid development of digital technologies. The whole is greater than the sum of its parts, and the architectural form needs to be considered as an integrated whole, in an interacting relation to its environment. In this respect, emerges an interdisciplinary approach leading to a more holistic design of the architectural project from the parts to the whole.