ΕΠ! Έλα να παίξουμε! Επέμβαση στο Λόφο Ελικώνος

Abstract

Τι είναι ένας τόπος για το παιχνίδι; Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένας λόφος μέσα στην πόλη; Σε ποιόν ανήκει ο λόφος; Μπορούμε να έρθουμε ξανά σε επαφή με τη φύση; Μπορούμε, στη φύση, να έρθουμε σε επαφή ο ένας με τον άλλον; Μαθαίνουμε παίζοντας; Τι σημαίνει ελεύθερος χρόνος για τον κάτοικο της πόλης; Το παιχνίδι είναι μόνο για παιδιά; Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε το φυσικό και το ανθρωπογενές ανάγλυφο; Το πάρκο πρέπει να σχεδιάζεται ως κλειστό σύστημα; Τι θα γίνει αν οι άνθρωποι δεν επισκέπτονται το πάρκο αλλά φτιάχνουν το πάρκο; Το πάρκο κλειδώνει το βράδυ; Τι μπορούμε να χτίσουμε με χώμα; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που απασχόλησαν αυτή τη διπλωματική, το θέμα της οποίας είναι η μετατροπή ενός απομονωμένου και εγκλωβισμένου από τον αστικό ιστό λόφου σε τόπο παιχνιδιού.

What is a place for play? How can a hill be functional within the city? To whom does the hill belong? Can we regain contact with nature? Can we, in a natural environment, regain contact of each other? Do we learn while we play? What does free time mean for the inhabitant of the city? Playing is only for children? How can we work with natural and man-made topography? Should a park be designed as a closed system? What happens if people don't visit the park but make the park? Does the park lock at night? What can we build with earth? These are some of the questions that concerned this project, whose main objective was the transformation of an isolated hill, located in an extremely dense neighbourhood, into a space for play.