Computational design | έξυπνα υλικά: η παράλληλη προσέγγιση

Abstract

Η διάλεξη "Computational Design | Έξυπνα Υλικά: η παράλληλη προσέγγιση" έχει ως αντικείμενο μελέτης τις δύο αυτές διαφορετικές επιστήμες, στοχεύοντας σε έναν νέο τρόπο προσέγγισης της συνθετικής διαδικασίας μέσω του συνδυασμού τους. Απώτερος σκοπός είναι μια καθολική αρχιτεκτονική που θα έχει ως βασικό χαρακτηριστικό της την ελεγχόμενη μεταβολή αλλά και τη διαδραστικότητα μεταξύ κτηρίου και χρήστη, καθώς και κτηρίου και περιβάλλοντος. Ξεκινά με την εισαγωγή του αναγνώστη αρχικά στο computational design κι έπειτα στα έξυπνα υλικά και συνεχίζει επεξηγώντας γιατί θεωρούμε απαραίτητη την από κοινού προσέγγισή τους, αναλύοντας κοινά χαρακτηριστικά που ενισχύουν το εγχείρημα αυτό. Έχοντας έλλειψη εφαρμογών του οράματος που παρουσιάζεται, παρατίθενται παραδείγματα που εκφράζουν σχετικά αποσπασματικά αλλά όσο το δυνατόν καλύτερα τι χαρακτηρίζει μια τέτοιου είδους αρχιτεκτονική. Ακολουθεί ενδεικτικό προτεινόμενο σχεδιάγραμμα του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσε να εργαστεί ο αρχιτέκτονας στα πλαίσια της νέας συγχωνευμένης διαδικασίας σχεδιασμού, καθώς και περιγραφή των νέων απαιτήσεων που προκύπτουν από το σύνθετο ρόλο που καλείται να αναλάβει. Επιπλέον, εντοπίζονται πιθανοί κίνδυνοι μιας τέτοιου είδους προσέγγισης στο σχεδιασμό, με γνώμονα τη διαφορά της θεωρίας από την πράξη.

The research thesis “Computational Design | Smart Materials: the parallel processing” has these two different fields as subjects of study, aiming at a new way of approaching the design process through their combination. The ultimate objective is a catholic architecture mainly characterised by controllable change and interaction between the building and the user and the building and the environment. It begins by introducing the reader to computational design first and smart materials later, explaining what they are and what they can offer through analysing their main features. Due to lack of large scale applications of the above presented vision, there are listed examples giving a relatively fragmentary yet currently optimal account of what such architecture is characterised by. A workflow chart is being proposed, showing a possible way the architect could work in the new merged design process and a description of the new requirements arising from the composite role to be undertaken follows. Furthermore, possible dangers of such an approach are identified, driven by the difference between theory and practice.