Αρχιτεκτονική επ_ένδυση, διαχείριση του ανοίκειου

Abstract

Η παρούσα διπλωματική βασίζεται στο σχεδιασμό ενός συγκροτήματος με χρήσεις μόδας, στον Κεραμεικό [αφιερωμένο στο σχεδιασμό και την παρουσίαση ρούχων από νέους σχεδιαστές], και στην προσπάθεια υποβολής του, ενός συγκεκριμένου ψυχολογικού υπόβαθρου με κέντρο οτιδήποτε ανοίκειο. Η έμπνευση του θέματος βασίστηκε στη διερεύνηση του ανοίκειου συναισθήματος κατά την εκπόνηση της Διάλεξής με τίτλο “Ανοίκειες παραστάσεις: λέξεις, εικόνες, χώροι”. Μέσα από την εξέταση μονοδιάστατων, δισδιάστατων και τρισδιάστατων αναπαραστάσεων χώρου, με παραδείγματα μέσα από τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και τον κινηματογράφο, κατέλειξα στο συμπέρασμα ότι κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο κάθε χώρο σε κάθε περίπτωση, όπως και κάθε συναίσθημα. Αυτό συμβαίνει γιατί, η αντίληψη μας για τον κόσμο έχει να κάνει κυρίως με τις αισθήσεις μας, όπως επίσης και τις διάφορες διεργασίες που πραγματοποιούνται τόσο στο συνειδητό όσο και στον ασυνείδητο νου. Το κέντρο αντίληψης του κόσμου είναι τό ανθρώπινο σώμα και αυτό που το κατευθύνει είναι το μυαλό. Συνεπώς, και το ανοίκειο ως συναίσθημα πιο συγκεκριμένα γίνεται αντιληπτό μέσα από τις νοητικοσωματικές και ψυχικές διεργασίες μας. Tο ανοίκειο δεν μπορεί να αποδοθεί με ακρίβεια αλλά κυμαίνεται σε ένα εύρος συναισθημάτων, όπως αλλόκοτο, παράδοξο, δυσοίωνο, τρομακτικό, φρικιαστικό, απόκοσμο κλπ. Είναι «κάθε τι που αναδύεται στην επιφάνεια των πραγμάτων, ενώ όφειλε να παραμείνει στην αφάνεια, κρυφό». Κάθε συναίσθημα που ανήκει σε μια οποιουδήποτε είδους παρόρμηση, όταν απωθηθεί, μετατρέπεται σε άγχος. Επομένως και το τρομακτικό στοιχείο είναι κάτι απωθημένο που επιστρέφει και προκαλεί το αίσθημα του ανοίκειου. Έτσι, το ανοίκειο δεν είναι κάτι νέο ή ξένο αλλά κάτι το γνώριμο, κάτι παλαιόθεν οικείο στην ψυχική μας ζωή και από το οποίο έχουμε αποξενωθεί μόνο λόγω της διαδικασίας της απωθησης. Η πρόκληση είναι, αφού συγκεντρώσω αρχικά τους κυριότερους παράγοντες από τους οποίους πηγάζει το ανοίκειο συναίσθημα, να βρω μια χρήση η οποία να μπορεί να μετασχηματίσει στοιχεία από αυτές τις πηγές σε αρχιτεκτονική γλώσσα και να προσφέρει ταυτόχρονα και κάτι στον ιστό της πόλης.

This thesis is based on the design of a fashion complex, located in the Kerameikos area [dedicated to the design and presentation of clothes, by young designers] on which I try to submit, a specific psychological background that refers to uncanny. The inspiration was based on the exploration of the uncanny feeling during my lecture "Uncanny performances: word, image, space". Through examining of one-two-and three-dimensional representations of space, with examples through literature, painting and cinema, I came to the conclusion that each person perceives differently each space in each case, as well as every feeling. This is because our perception of the world has to do mainly with our senses, as well as with the various processes that are taking place both in conscious and unconscious mind. The perceptual center of the world is the human body and what directs it, is the mind. The uncanny can not be accurately attributed, but varies in a range of feelings as weird, strange, ominous, scary, freaky, spooky, etc. It is "everything that rises to the surface of things, and had to remain in obscurity, hidden." Every emotion that belongs to any kind of impulse, when pushed, it turns into anxiety. Hence, the scary element is something repressed that returns and causes the uncanny feeling. So it is not something new or foreign, but something familiar, something longstanding familiar in our spiritual lives and from which we have alienated just because of the process of repression. The challenge is, after obtaining initially the main factors which stems the uncanny, to find a use that can transform data from these sources into architectural language and simultaneously offering something in the city.